پارسایی:حفظ دبیرخانه تئاتر مقاومت، حفظ حسین پارسایی نیست

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، تئاتر انقلاب و دفاع مقدس یا تئاتر مقاومت، عرصه مهمی به شمار می‌رود، از این جهت که همواره جریان ساز بوده و طی سال‌های گذشته تاثیری خاص در تمامی زمینه‌های تئاتر به ویژه معرفی هنرمندان برجسته امروز تئاتر داشته است. جریانی که فراز و نشیب‌های خاص خود را همیشه دارد و حالا در دور جدید هم با مسائلی دست و پنجه نرم کرده است.

حسین پارسایی، با تمام حواشی‌ای که برای جشنواره تئاتر مقاومت وجود داشت به دبیری منصوب آن شد. او که نزدیک به دو ماه است بر سر کار آمده، از زمان کم و ایده‌های بسیار خود می‌گوید. برخی این را به سبب عرضه و باهوشی او می‌دانند که می‌تواند در مدتی کم، جشنواره بر زمین مانده مقاومت را به سرعت سر و سامان دهد. برخی هم آن را حاصل رابطه‌هایی می‌دانند که به جهت سال‌ها ارتباط شخصی در عرصه تئاتر برایش ایجاد شده است. به هر حال کسی منکر توانایی‌های او نیست هر چند که منتقدانی هم دارد.

پارسایی از دغدغه خود برای تئاتر مقاومت می‌گوید، دغدغه‌ای که خودش اینگونه تفسیرش می‌کند:«ما باید به فکر معرفی چهره‌های جدید باشیم، برای اینکه نه توسط بنده، بلکه از کنار دیگر بزرگان افرادی تربیت شوند که در‌آینده سکان‌دار این عرصه باشند. بنابراین دبیرخانه و فعالیت‌های دائمی آن می‌تواند به ما کمک کند، من شخصاً نگاهم این است که نباید نگاهمان را به دو سال آینده محدود کنیم. اگر ما بخواهیم در چهار سال آینده در تئاتر مقاومت خروجی داشته باشیم باید الان دست به کار شویم.»

پیش از این بخش اول گفت‌وگوی تسنیم با تیتر «پارسایی: تا رمق دارم پای کار تئاتر مقاومت می‌مانم» منتشر شد و حالا بخش دوم این گفت‌وگو را می‌خوانید:

بیش از 60 دصد هزینه‌ای که پیش‌بینی شده برای تولید آثار نمایشی است

تسنیم: اگر از این مباحث فاصله بگیریم، به نظر می‌رسد با شیوه فعلی هزینه‌های جشنواره واقعی تر شده است و آنچه باید برای حمایت از این حوزه صورت گیرد تا حدودی محقق می‌شود.

بیش از 60 درصد هزینه‌ای که پیش‌بینی کرده‌ایم، برای تولید آثار نمایشی است. البته سهم اندکی(حدود 300 میلیون تومان) را هم برای برگزاری جشنواره در نظر گرفته ایم؛ اما الباقی بودجه صرف تولید اندیشه و اثر هنری می‌شود.

تسنیم: یک بخش از ظرفیت‌های سخت افزاری را خودتان ایجاد کرده‌اید و بخشی هم مشارکتی است، خب برای امکاناتی که در اختیارتان هست چه برنامه ای دارید؟

ما سالن‌های حوزه هنری، تئاتر شهر، محراب، تماشاخانه خصوصی باران و پلاتوهای کوچک را برای اجرا دادن به گروه ها در نظر گرفته و با مسئولانش صحبت کرده‌ایم. از طرف دیگر یک سالن در محل دبیرخانه (محل سابق بنیاد فرهنگی روایت) ساخته می‌شود که البته در کنارش یک پلاتو با ظرفیت 80 صندلی هم اضافه می‌شود. علاوه بر این‌ها سالن اسوه نیز هست.

به دنبال این هستیم رپرتوآری را طراحی کنیم که قائل به برگزاری جشنواره نباشد، به همین دلیل با مجوزی که از بنیاد فرهنگی روایت گرفتم، طراحی و احداث یک پرتابل نمایشی را در این ساختمان که به دلیل واقع شدن در میدان فردوسی، مرکزیت خوبی هم دارد، آغاز کرده‌ایم.

احتمال افتتاح دو سالن جدید نمایشی به نام تئاتر مقاومت

تسنیم:شکل بیرونی سالن چطور؟

بیرون سالن تابلو می‌خورد و اسم آن را گذاشته‌ایم تئاتر مقاومت، در اصل اسم تماشاخانه این است. ما در اینجا یک نمازخانه داشتیم که تقریبا 80 متر است و از آن یک پلاتوی نمایشی در آوردیم.

احتمال می‌دهم که در هفته پایانی مهر ماه هر دوی این سالن‌ها را با اجرای آثار نمایشی افتتاح کنیم. خب این یادگاری این دوره از جشنواره است که با لطف همکارانم در بنیاد روایت و دوستانم در ستاد جشنواره در حال انجام است. از طرف دیگر هم اسوه را فعال می‌کنیم که در کنار این پلاتوها یک پکیج خوب است. البته در شرایط فعلی باید با دوستانم در انجمن تئاتر انقلاب و دفاع مقدس جلسه بگذاریم و برنامه‌‌ریزی لازم را برای اجرای عموم فراهم کنیم تا به مرور بتوانیم گروه‌ها را به خودکفایی برسانیم.

ایده‌های دیگر هم در دستور کار خودمان داریم؛ اقتباس از رمان‌های دفاع مقدس، رادیو نمایش، نمایش‌نامه‌خوانی درام‌نویسان معاصر در حد افرادی چون علیرضا نادری را در نظر گرفته‌ایم. این ها همه ظرفیت‌هایی هستند که باید از آن استفاده کنیم. تئاتر مقاومت سهم و فرصتی برای همه است.

ای کاش پیش از ترغیب دیگران به وظیفه خود عمل کنیم

تسنیم: ای کاش مدیرانی هم چون شهرام کرمی، مجید سرسنگی، علی عابدی و بسیاری دیگر که در عرصه تئاتر مقاومت حرفی برای گفتن دارند اما فرصت بروزش را به دلیل مسائل کاری پیدا نمی‌کنند نیز، به جشنواره دعوت شوند.

پیشنهاد خوب  و هوشمندانه‌ای است، اما واقعا فردی مانند آقای سرسنگی وقت می‌کنند؟ افرادی چون آقای مسافر هم در این زمره هستند، ما این آمادگی را داریم که به شهرام کرمی اجرای ویژه بدهیم، الان آقای رحمت امینی با یک نمایش حضور دارند. بسیاری دیگر از دوستان هم آثاری را پیشنهاد داده‌اند، مثل آرش عباسی، نیما دهقان و امیرحسین شفیعی که با افتخار نمایشی را برای شهدای غواص در برهه‌ای که هیچکس آستین بالا نزده بود آماده کرد. بدون شعار ما بایداین کارها را می‌کردیم. نباید کاری را رها کنیم و بعد برویم با آن عکس یادگاری بگیریم، اگر دریادلان از سوی مردم حمایت نمی شد و زمین می خورد باز هم مسئولان اینگونه با این نمایش عکس یادگاری می‌گرفتند؟ ای کاش پیش از ترغیب دیگران به وظیفه خود عمل کنیم.

بنیاد روایت به دلیل محدودیت منابع مالی تنها یک سوم از هزینه‌های ما را پرداخت می‌کند

تسنیم: شهرداری تهران 10 سالن تازه تاسیس دارد که اصلا درب آن را باز نکرده است، با شهرداری وارد مذاکره شده‌اید؟

پیش از آمدن بنده انجمن تئاتر انقلاب و دفاع مقدس صحبت هایی را کرده بود، بنده نیز این مباحث را با آقایان عبدالحسینی و کرمی ادامه دادم؛ دوستان اعلام همکاری کردند و گفتند هر کدام از این سالن‌ها را بخواهیم در اختیار می‌گذارند. اما بخشی از ماجرا به میل هنرمندان به اجرا در سالن‌های بزرگ و البته با چنین فاصله‌ای بستگی دارد، چراکه همه چشم دوخته‌اند به سنگ فرش‌های چهار راه ولیعصر (عج)، گویی گذر از تئاتر حرفه‌ای از آنجا است. اما در کل در این دوره از جشنواره اقبال بسیار زیادی از سوی نهادهای دیگر به لحاظ معنوی و سخت افزاری شد.

ما هم اکنون ارتباطات خوبی با آقای گیل‌آبادی داریم و در نشریه‌ هفتگی مترو نیز گزارش تصویری جشنواره منتشر می‌شود. طرحی را هم با عنوان هزار نمایش در مترو، عنوان کردیم که هر نمایش آن 3 تا 7 دقیقه است، اما واقعا خیلی دیر این جشنواره را پذیرفتم و همه این طرح‌ها و ایده‌ها در مرحله شکل‌گیری است و اگر دو ماه زودتر آمده بودم، 31 شهریور اجراهای مترو صورت می‌گرفت.

بنیاد روایت به دلیل محدودیت منابع مالی تنها یک سوم از هزینه های مار ا پرداخت می‌کند و الباقی را ما باید به دنبال مشارکت برویم. ما باید به سمتی برویم که بجای فکر کردن 10 سازمان به جشنواره تئاتر مقاومت، جریانی سیال در طول سال ایجاد کنیم. الان گروه به من زنگ می زند که کی اجرا بروم؟ در حالی که قبلا گروه به دنبال حضور در جشنواره بود.

از این وظیفه شانه خالی نمی‌کنم و تا آخرش هستم

تسنیم: معادله برعکس شده، تاکنون همه در جشنواره بودند برای رسیدن به اجرای عموم و حالا اجرا می‌روند تا اگر شد در جشنواره هم باشد.

اصلا فرآیند حرفه‌ای این است، کدام جشنواره در دنیا هست که نمایشی اجرای عموم نرفته باشد و در جشنواره ای پذیرفته شود. به نظرم ایده خوبی است و می‌تواند الگویی مناسب برای دیگر جشنواره‌ها باشد، من به زعم خودم از این وظیفه شانه خالی نمی‌کنم و تا آخرش هستم.

وقتی می‌گویم حفظ دبیرخانه، منظورم حفظ حسین پارسایی نیست

تسنیم: فعالیت‌هایی که گفتید امیدوارکننده بود، اما اگر قرار باشد طبق معمول، پس از سه ماه حسین پارسایی برود و همه چیز تمام بشود، خوب نیست. شما آینده را چطور ترسیم می‌کنید، حتی منهای پارسایی.

ما باید به فکر معرفی چهره‌های جدید باشیم، تا از کنار دیگر بزرگان عرصه، افرادی تربیت شوند که در‌آینده سکان‌دار باشند. بنابراین دبیرخانه و فعالیت‌های دائمی آن می‌تواند به ما کمک کند، من شخصاً فکر کنم که نباید نگاهمان را به دو سال آینده محدود کنیم. اگر ما بخواهیم در چهار سال آینده برداشتی را در تئاتر مقاومت داشته باشیم باید الان دست به کار شویم.

خواهش من این است که دبیرخانه به شکلی رسمی و دائمی باشد و سیستم خودش را داشته باشد، نه اینکه زیر نظر یک انجمن، برود چراکه خود آن انجمن 10 ماموریت دیگر دارد که جشنواره یکی از برنامه‌های آن است، ما نباید انتظار داشته باشیم که مسئول یک انجمن خودش به این موضوع هم بپردازد. خب نتیجه این می‌شود که در کار تمرکزی ایجاد نمی‌شود. دبیرخانه ها باید بمانند و از الان برنامه ریزی کنند. حوزه فرهنگ در دراز مدت جواب می‌دهد. یکی از مشکلات ما در حوزه تئاتر آفت زدگی است، همه چیز در ابتدا خوب است، اما رهایش می‌کنیم و آفت می‌زند. فکر می‌کنم بنیاد فرهنگی روایت به حفظ دبیرخانه با چهره‌های تازه‌تر نیاز ضروری دارد.

باید تاکید کنم که وقتی می‌گویم حفظ دبیرخانه، منظورم حفظ حسین پارسایی نیست. دبیرخانه نیازمند چهره‌های جدید با اتاق‌های فکر مناسب است. بالاخره یکی باید پا به پای ما بیاید تا بتوانیم سکان را به او بدهیم، البته این بدین معنا نیست که ما خیلی متفاوتیم، مسئله این است که ما با سرمایه همین نظام و پشتوانه همین مردم تجربه‌هایی را کسب کرده‌ایم. به هر صورت عمری از ما گذشته است و سه دهه را پشت سر گذاشته‌ایم، حرف من این است که اگر بخواهیم از تجربیات هم استفاده کنیم باید در کنار هم باشیم. امروز پیشکسوت و جوان هنرمند ما کنار هم نیستند.

بنیاد فرهنگی روایت از هم اکنون باید به فکر دبیر بعدی باشد و در مراسم اختتامیه جشنواره پانزدهم آن را معرفی کند. به نظرم این فرد باید از بین جوانان و فعالان این حوزه انتخاب شود، امثال بنده هم بدون شک در اتاق های مشاوره و جلسه‌ در کنار جوان‌‌ترها هستیم.

جوان گرایی  بدین معنا نیست که گذشتگان نباشند

به اعتقاد بنده افرادی مانند من باید در تولید کمک کنند، در فکر و اندیشه، در بخش‌هایی که الان خلاء داریم، بنده اگر می‌توانم تئاتر تولید کنم، خب بروم این کار را انجام دهم، چرا مدیریت؟ من که می‌‌توانم سالی 100 دانشجو تربیت کنم چرا مدیریت؟ خودت می‌دانی که کار اجرایی آدم را فرسوده می‌کند، خب ما هم یک بازه زمانی داریم و واقعا خسته می‌شویم.

اگر خبرگزاری تسنیم به درستی به مسئله کادرسازی و اینکه باید همواره با درایت و انگیزه های نوینی سراغ جریان‌های فرهنگی و مدیریت فرهنگی برویم، اشاره می‌کند باید اینطور استنباط کرد که از الان باید به فکر پنج سال دیگر باشیم. همیشه این را گفتم که جوان گرایی  بدین معنا نیست که گذشتگان و پیشکسوتان نباشند. الان دو دوره پیش از این، توسط من برگزار شده و 12 دوره هم از قبل بوده است، خب من باید از این پشتوانه استفاده کنم.

چرا باید از اول چرخ را اختراع کرد

تسنیم: خوب شد به 12 سال برگزاری جشنواره، اشاره کردید. توضیحی کوتاه از آن زمان، علت تعطیلی آن جریان و مقایسه‌ اش با دوره فعلی بدهید.

آن اقدام حاصل یک سوءمدیریت و کج سلیقگی بود. آن 12 دوره از نقطه صفر شروع شد تا دوره نهم و دهم، در دوره یازدهم و دوازدهم احساس کردیم عرصه بر هنرمندان و دست‌اندرکاران و مدیران وقت تنگ شده است، به این دلیل که سیاست‌های مدیران وقت بنیاد حفظ آثار بر این بود که باید ریل عوض شود. این ماجرای ریل بعضی وقت‌ها دارد در مدیریت فرهنگی حاد می‌شود، آقا، خیلی اوقات باید ریل را نگاه داشت و کابین را تغییر داد و گاهی هم باید ریل و کابین را نگاه داشت، مسافرش را عوض کرد.

متاسفانه در دوره دوازدهم مدیران بنیاد حفظ و آثار به این نتیجه رسیدند که تاکنون هرچه بوده، بیهوده بوده و باید چرخ را از نو اختراع کرد. لذا تمام دوستانی که در آنجا بودند از هنرمند گرفته تا مسئولان اجرایی و... دلزده، ناراحت و سرخورده آن را رها کردیم.

زمانی که برخورد بخشنامه‌ای می‌شود و همه چیز زیر سوال می‌رود، هنرمندان دلزده می‌شوند

تسنیم: 12 دوره‌ای که بسیار از هنرمندان امروز تئاتر از جمله خود شما خروجی‌اش بودید.

هر کس الان در تئاتر حرفه‌ای مملکت می‌بینید برای آن دوران است. حتی محمد یعقوبی هم در آن دوران کار می‌کرد، همه با هم بودیم و جریان تنومندی بود که افرادی چون کاسه ساز، تشکری، دژاکام، نادری، فدایی حسین، نعیمی، آذرنگ، کرمی، مهند‌س‌پور، رحمانیان و خیلی‌های دیگر در این عرصه ادای دین کردند و بودند، اما زمانی که برخورد بخشنامه‌ای می‌شود و همه چیز زیر سوال می‌رود، هنرمندان زده می‌شوند.

به همین دلیل در همین فراز و نشیب‌ها بنیاد حفظ آثار می‌آید جشنواره را از خود صلب مسئولیت می‌کند و به بنیاد روایت واگذار می‌کند تا آن بیاید فکر کند که جشنواره را چه کند. سه تا چهار سال به طول انجامید و دوره سیزدهم شد. گفتند حسین پارسایی بیا از نو جشنواره را برگزار کن. واقعا چه باید کرد که بتوان با چهار سال وقفه جشنواره را برگزار کرد و دوباره اعتماد هنرمندان را جلب کرد؟ برنامه ریزی‌هایی کردیم و خوشبختانه پس از چند سال به دوره پانزدهم رسیدیم.

گویی برای اداره تئاتر این کشور تنها چند محمد، حسین و مجید هستند

حالا ما باید به جایی برسیم که جشنواره همایشی یک روزه باشد که در آن بهترین ها در طول سال معرفی شوند. همین اتفاقی که در سینمای ما رخ می‌دهد. اعتقادم بر این است که اجرای عموم باید مسئله تئاتر کشور شود. تئاتر مقاومت، حرکتی نوین را آغاز کرده و از همین الان به دوره شانزدهم فکر می‌کنیم، نه به این معنا که چون ما هستیم، ما که به هر شکل حضور داریم، به هر حال گوشه کار را می‌گیریم چون احساس وظیفه می‌کنیم. امسال در بخش اجرایی و دوره بعد در بخش تولید هستیم.

یک زمانی به من می‌گفتند تئاتر کشور چقدر در عرصه مدیریتی حسین دارد، حسین سلیمی، حسین پاکدل، حسین مسافر، حسین پارسایی  و... دیدم حرف درستی است، گویی برای اداره تئاتر این کشور فقط چند محمد، حسین و مجید هستند.

----------------------------
گفت وگو از محراب محمدزاده

انتهای پیام/