«محمد رسول الله (ص)»؛ کشیدن یک تابلوی نقاشی از کتاب‌ها

خبرگزاری تسنیم: علی مرادخانی

این که جرقه ساخت یک فیلم سینمایی بخاطر دعوت کارگردان آن به یک کشور آن هم در اوج توهین های بی شرمانه اروپا به ساحت مقدس رسول مهربانی ها و رد آن دعوت به همین دلیل باشد. و اینکه آن کارگردان، بزرگیِ خوش سابقه ای به نام مجید مجیدی باشد، همین ها بس است برای آن که خیلی ها از همان روز اول منتظر باشند تا حاصل این اتفاقات را روی پرده نقره ای ببینند. به هر حال مجیدی که پیش از این با «رنگ خدا» و «بچه های آسمان» و «آواز گنجشک ها» در داخل و خارج از مرزهای سرزمین خوش درخشیده بود، حالا سالها از عمرش را روی پروژه ای گذاشته بود که صبغه ای تاریخی مذهبی دارد. داستان اما وقتی که به مرور، جزئیات فیلم جدید مجیدی عیان میشد، جذاب تر و البته بین المللی تر می شد. حضور چهره های نام آشنا و شهیر سینمای روز دنیا در کنار حرفه ای ترین و بهترین عوامل ایرانی، با همراهی اساتید مبرز تاریخ اسلام و مشاوره حضرت آیت الله جوادی آملی و حتی بازدید رهبر معظم انقلاب از پشت صحنه آن که برای اولین بار در سینمای ایران رخ میداد، و از طرفی حاشیه سازی های گاه و بیگاه برخی فرق اسلامی در مخالفت با آن، همه و همه دست به دست هم می دادند تا کار هر روز بزرگتر جلوه کند. و چه کسی است که نداند این همه مقدمه سنگین، نگاه ها را به مرور نسبت به فیلم سنگین می کند و موفقیت نتیجه را بیشتر می تواند به تزلزل بکشاند؟ چه آن که دقیقا در ایام ساخت این فیلم، فیلم های بیگ پروداکشن دیگری نیز با موضوع تاریخ اسلام ساخته شده بودند که خروجی انها به لحاظ کیفیت ساخت، داستان و سایر مشخصه های لازم در این دست فیلم ها نه تنها قابل قبول واقع نشده بودند، که حتی به تشنج و التهاب اجتماعی نیز انجامید.

به هر حال اما «محمد رسول الله (ص)» بعد از سالها تولید و سالها چشم انتظاری، آماده پخش شد و در آغازین روزهای شهریور ماه وارد سینماهای کشور شد. فیلمی که به لحاظ هزینه، با 116 میلیارد تومان گرانترین فیلم تاریخ سینمای ایران لقب گرفت. به لحاظ حضور عوامل خارجی تراز اول، پر ستاره ترین فیلم تاریخ ایران بود و در کنار همه اینها بعد از همراهی کامل حاکمیت با آن خیلی زود عنوان "نماینده سینمای جمهوری اسلامی ایران" به خود گرفت.

اما آیا مجید مجیدی توانست مخاطب عام و خاصش را راضی کند؟ آیا «محمد رسول الله» گیرایی لازم برای این پیش تولید سنگین را دارد؟ در یک کلام آیا «محمد رسول الله» موفق بوده است...؟

حال مردم خوب می شود! شاید این بهترین سنگ محک باشد برای سنجش میزان موفقیت این فیلم. یعنی همین که مخاطب ایرانی که به سریال های 35 دقیقه ای و سینمایی های 75 دقیقه ای عادت کرده و به لطف سریال های پرآب و بی رمق و سینمای کسل و خسته امروز، حال و حوصله دیدن کمتر فیلمی را دارد و کلی هم راحت بین و ساده انگار شده است، بیش از سه ساعت چشم به پرده نقره ای بدوزد و محو یک فیلم شود و از دیدنش هم نه خستگی حس کند و نه پشیمان شود، همه اینها یعنی «محمد رسول الله» فیلم موفقی بوده است. سر و کار «محمد رسول الله» با مردم است و به همین دلیل هیچ عجیب نیست اگر در عرض ده روز اول اکران 3 میلیارد تومان بفروشد و تمام رکوردهای سینمای ایران را در همین روزها جابجا کند. و هیچ عجیب نیست که همه ناظران، از گستردگی طیفهایی صحبت کنند که برای دیدن این فیلم به سینما می ایند. و از این گستردگی و این استقبال عجیب ابراز تعجب کنند. آدمهایی که بین شان کم نیست کسانی که نه فقط امسال، بلکه سالهاست به دیدن سینمای بی رمق ایران نرفته اند و هیچ رغبتی هم به پیگیری آن نداشته اند، اما با امدن «محمد رسول الله» چشم به پرده نقره ای دوختند و از این چشم دوختن هم نه تنها ناراضی و پشیمان نشدند، بلکه با حال خوب سالن را ترک کردند و شاید غرور آن که چه خوب که فیلم، ایرانی ساز است.

نه فقط مردم، وقتی حتی اظهار نظر خبرگان سینمای دنیا و ایران هم از نظر می گذرانیم می بینیم که محمد رسول الله تا حدود زیادی توانسته به هدف مطلوبش دست پیدا کند. وقتی که کارگردان های بزرگ دنیا بعد از دیدن آن، از لذت و حظ شان از این فیلم می گویند و وقتی در نظرسنجی معتبرترین پایگاه های سینمای دنیا، «محمد رسول الله» بالاتر از تمام فیلم های سینمایی مذهبی تاریخی دنیا قرار می گیرد و وقتی که نمایش این فیلم در جشنواره مونترال کانادا به سئانس های فوق العاده می رسد، همه اینها یعنی مجیدی مجیدی بر خلاف برخی دیگر از همقطاران خود توانسته است تاریخ را به پرده نقره ای اورد. و این کار را هم به نحو احسن انجام داده است.

و تمام این ها را از منظر مخاطب غیر ایرانی نگاه کنید که تا بحال بجز توهین و ناسزا و خشونت، هیچ چیز از اسلام و پیامبرش نشنیده و در نتیجه این همه تبلیغ و توهین، پیامبر ما را لابد فرمانده ارشد داعش و طالبان می داند! و تماشای فیلم مهربان و دلنشین مجیدی لرزه بزرگی می اندازد بر تمام آن باورهای نابجا و تناقضی ایجاد کند در نگاه آن مخاطب غیرمسلمان به ابعاد شخصیتی حضرت رحمت للعالمین. و چه بسا آن مخاطب غیر ایرانی پیش خودش بگوید یعنی است پیامبر اسلام...؟ و شاید این بزرگترین توفیق نماینده شایسته سینمای ایران باشد.

«محمد رسول الله» تابلوی نقاشی هنرمندانه ای است که بعد از سالها توانست سینما را در دل توده مردم جا کند و برایشان قصه تاریخی درست و درمان و به جا بگوید و همه ما را مسحور مهربانی پیامبری کند که تا قبل از آن برای ما فقط در کتابها بود و فوقِ فوقش در سینمای مصفی عقاد. و در یک کلام «محمد رسول الله» دوباره به یاد ما آورد قدرت جادویی پرده نقره ای را و استعداد و توان بالای فرزندان این سرزمین را. و ستاره ای که بدرخشید و ماه مجلس شد...

اجازه بدهید ما هم مثل بقیه مردم از دیدن فیلم پیامبرمان ذوق کنیم و از همین حالا منتظر قسمت های بعدی این فیلم باشیم...!

انتهای‌پیام/