یک آیه قرآن بخوانیم؛ «نشانه‌ای از خدا»
قرآن کتابی است عظیم الشأن که ما معمولا از توجه به آن غافل بوده ایم و قلبی که در آن چیزی از قرآن نباشد، همچون خانه ویران است .
اعوذبالله‌من‌الشیطان‌الرجیم
بسم الله الرحمن الرحیم
«وَآیَةٌ لَّهُمْ أَنَّا حَمَلْنَا ذُرِّیَّتَهُمْ فِی الْفُلْکِ الْمَشْحُونِ»
و نشانهاى دیگر از قدرت بىکران پدیدآورنده هستى براى آنان این است که ما نسل و تبار و نیاکان آنان و فرزندانشان را - که اینان از نسل آنانند - بر کشتى هایى که انباشته از بارها و حیوانات و وسایل زندگى بود، سوار کردیم و از غرق شدن در دریا نجات دادیم.
نکته:
به باور گروهى از مفسّران منظور از این کشتى در آیه، کشتى حضرت نوح است که انباشته از سرنشینان و وسایل مورد نیاز آنان بود و خدا نیاکان این مردم را به وسیله آن نجات داد و از آنان انسانهاى بسارى پدیدار ساخت.
قرآن بدان دلیل از پدران و نیاکان به «ذرّیه» تعبیر مى کند که این واژه، از واژه به مفهوم آفریدن است، و خدا فرزندان را از آب پدران و نیاکانشان آفریده است. به فرزندان نیز بدان جهت که از پدران آفریده مىشوند، «ذریّه» و یا نسل مى گویند. به باور پارهاى «ذرّیه» به مفهوم کودکان و زنان آمده، و واژه «فُلک» به مفهوم کشتى هاى روان بر امواج آبهاست، و بدان جهت گویى خدا کشتى را براى سفر آنان در دریا، و شتر و دیگر مرکبها را براى جابجایى آنان در خشکى اختصاص مى دهد که این دو گروه از انسانها، از مردان نیرومند و پرتوان براى تلاش و سفر ناتوانترند و این کار، آنان را بیشتر خسته و فرسوده مى سازد، وگرنه آیه به این مفهوم نیست که این مرکبها ویژه آن دو قشر است و تنها آنان از کشتى ها بهره ور مى گردند.
