وال‌استریت ژورنال نسخه تجزیه سوریه را تجویز کرد
روزنامه آمریکایی با استناد به صحبت‌های کسینجر مبنی بر ضرورت تجزیه سوریه می‌نویسد: نه تنها باید مناطق علوی‌نشین و سنی‌نشین را از یکدیگر جدا کرد، بلکه منطقه کردنشین نیز باید جدا شده و از آن به عنوان پایگاهی برای حضور نظامی آمریکا در منطقه استفاده کرد.
به گزارش بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، روزنامه آمریکایی وال استریت ژورنال در مطلبی با اشاره به صحبت‌های اخیر هنری کسینجر وزیر خارجه اسبق این کشور مبنی بر طرح تجزیه سوریه پا را فراتر گذاشته و خواستار تجزیه بیشتر کشور سوریه شده تا از قسمتی از خاک این کشور نیروهای آمریکایی بتوانند به منظور حضور هرچه بیشتر در منطقه استفاده کنند.
یادداشت‌نویس نشریه وال‌استریت‌ژورنال با اشاره به پیشنهاد دو هفته پیش هنری کیسنجر برای سرکوب داعش و پس از آن تشکیل دو منطقه علوی‌نشین (کوچک‌تر و تحت کنترل بشار اسد با حمایت روسیه) و سنی‌نشین (بزرگ‌تر) در سوریه که هم متضمن کوتاه کردن دست ایران از منطقه شام و هم تأمین‌کننده منافع نظامی واشنگتن در سوریه باشد، (مناطقی که بعدها می‌توانند براساس یک ساختار فدرال در کنار هم قرار بگیرند)، نوشت که موضوع کردهای سوریه در تحلیل کیسنجر فراموش شده است.
براساس این تحلیل، منطقه کردهای سوریه باید به عنوان یک کشور مستقل از منطقه تحت کنترل اسد اعلام شود و پس از آن باید به دنبال یک پیمان بلند‌مدت بود تا به یک پایگاه اصلی عملیاتی برای حضور نظامی آمریکا در خاورمیانه تبدیل شود. همچنین توافقی با روسیه بایستی پیگیری شود که براساس آن ما به یکپارچگی منطقه بشار اسد احترام بگذاریم و روس‌ها نیز متقابلا منطقه کردستان نوین را محترم بشمارند.
در این یادداشت آمده است که منطقه سنی‌نشین باید اجازه یابد از «کشور» علوی‌نشین/بشار اسد مستقل شود. اگر پاداش پیروزی برای اهل سنت دستیابی به حق تعیین سرنوشت باشد، آن‌ها انگیزه بیشتری خواهند داشت تا با داعش نبرد کنند.
به این ترتیب کاهش ریسک احتمالی از ناحیه از بین رفتن قدرت بشار اسد و یا ورود دوباره به مناطقی که او خواهان پایان یافتن جنگ داخلی در آن‌ها نیست، می‌تواند به تمرکز بیشتر بر روی موضوع شکست داعش و گسترش مناطق امن منجر شود.
یادداشت نویس‌وال‌استریت‌ژورنال با اشاره به پیش‌فرض «دولت-ملت» در تحلیل کیسینجر نوشته است که شکل‌گیری این پدیده در اروپا نتیجه 30 سال جنگ مذهبی بین کاتولیک‌ها و پروتستان‌ها بود، تا زمانی که حق حاکمیت دولت هر فرقه از سوی نیروهای درگیر به رسمیت شناخته شد و قدرت قانونگذاری پاپ در همه حوزه‌های سیاست خارجی منسوخ شد.
برای حصول چنین وضعیتی در جهان عرب، رهبران مذهبی سنی و شیعه باید به صورت یکپارچه تمامی نقش‌آفرینان غیردولتی را به عنوان امری مخرب برای نظم بین‌المللی محکوم کنند، همچنین دولت‌های سنی و ایران به صورت رسمی به ناتوانی متقابل خود برای سلطه بر مابقی منطقه اذعان کنند.
انتهای پیام/
