سخن امام علی(ع) به پیرمردی که از ترور ایشان خبر داد
خداوند عدّه‌اى را آ فرید و از سرِ لطف، دنیا را بر آنان تنگ کرد و ایشان را به زهد و بى رغبتى به دنیا و حطام دنیوى ترغیب فرمود و آنان، به سراى سلامت (بهشت) که خدا بدان فرایشان خوانده بود، رغبت کردند و بر سختى معیشت، صبر کردند.
به گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری تسنیم،روزى امیر مؤمنان ـ که درودهاى خداوند بر او باد ـ با یارانش نشسته بود و آنها را براى جنگ، بسیح مى‌کرد که پیرمردى، در حالى که رنج و خستگى سفر در چهره اش نمایان بود، بر او وارد شد و گفت: امیر مؤمنان کجاست؟
ایشان را به او نشان دادند. پیرمرد بر او سلام کرد و آن گاه گفت: اى امیر مؤمنان، من از منطقه شام آمده ام. پیرى سالخورده ام که درباره تو فضایل بى شمارى شنیده ام و گمان مى کنم به زودى ترور خواهى شد. پس، از آنچه خداوند به تو آموخته است، مرا چیزى بیاموز.
امام علیه السلام فرمود: «باشد، اى پیرمرد! ...خداوند عدّه‌اى را آ فرید و از سرِ لطف، دنیا را بر آنان تنگ کرد و ایشان را به زهد و بى رغبتى به دنیا و حطام دنیوى ترغیب فرمود و آنان، به سراى سلامت (بهشت) که خدا بدان فرایشان خوانده بود، رغبت کردند و بر سختى معیشت، صبر کردند و ناملایمات را تحمّل نمودند و به کرامت و پاداشى که نزد خداوند است، شوق ورزیدند.
براى جلب خشنودى خداوند، فداکارى کردند و عاقبت زندگى شان، شهادت شد.
پس، خداوند را در حالى ملاقات کردند که از ایشان، خشنود بود، دانستند که مرگ، راهى است که گذشتگان پیمودند و ماندگان، خواهند پیمود.
از این رو، براى آخرت خویش، توشه اى غیر از زر و سیم بر گرفتند، جامه خشن پوشیدند و در گرفتارى ها شکیبایى نمودند. مازاد [نیاز خود را براى آخرت [پیش فرستادند، از براى خدا، دوستى ورزیدند و از براى خدا، دشمنى نمودند.
اینان، چراغ هاى تابان اند و در آخرت، برخوردار از نعمت. والسلام!
متن حدیث:
الإمام الحسین علیه السلام : بَینا أمیرُ المُؤمِنینَ ـ صَلَواتُ اللّه ِ عَلَیهِ ـ ذاتَ یَومٍ جالِسٌ مَعَ أصحابِهِ یُعَبِّئُهُم لِلحَربِ، إذ أتاهُ شَیخٌ عَلَیهِ شَحبَةُ حدیث السَّفَرِ ، فَقالَ: أینَ أمیرُ المُؤمِنینَ؟ فَقیلَ: هُوَ ذا. فَسَلَّمَ عَلَیهِ، ثُمَّ قالَ: یا أمیرَ المُؤمِنینَ، إنّی أتَیتُکَ مِن ناحِیَةِ الشّام ، وأنَا شَیخٌ کَبیرٌ قَد سَمِعتُ فیکَ مِنَ الفَضلِ ما لا اُحصی، وإنّی أظُنُّکَ سَتُغتالُ حدیث فَعَلِّمنی مِمّا عَلَّمَکَ اللّه.
قالَ: نَعَم یا شَیخُ . . . إنَّ اللّه َ خَلَقَ خَلقا ضَیَّقَ الدُّنیا عَلَیهِم نَظَرا لَهُم فَزَهَّدَهُم فیها وفی حُطامِها ، فَرَغِبوا فی دارِالسَّلامِ الَّتی دَعاهُم إلَیها وصَبَروا عَلى ضیقِ المَعیشَةِ ، وصَبَروا عَلَى المَکروهِ وَاشتاقوا إلى ما عِندَ اللّه ِ مِنَ الکَرامَةِ ، بَذَلوا أنفُسَهُمُ ابتِغاءَ رِضوانِ اللّه ِ ، وکانَت خاتِمَةُ أعمالِهِمُ الشَّهادَةَ ، فَلَقُوا اللّه َ وهُوَ عَنهُم راضٍ ، وعَلِموا أنَّ المَوتَ سَبیلُ مَن مَضى ومَن بَقِیَ ، فَتَزَوَّدوا لاِآخِرَتِهِم غَیرَ الذَّهبِ وَالفِضَّةِ ، ولَبِسُوا الخَشِنَ، وصَبَروا عَلَى البَلوى، وقَدَّمُوا الفَضلَ، وأحَبّوا فِی اللّه ِ ، وأبغَضوا فِی اللّه ِ ، اُولئِکَ المَصابیحُ وأهلُ النَّعیمِ فِی الآخِرَةِ، وَالسَّلامُ.
«من لایحضره الفقیه: ج 4ص833، معانی الأخبار- أمالی للصدوق: ص 477، أمالی للطوسی: ص 435»
انتهای پیام/
