منطقه قُرقی مشهد در قُرق مشکلات/ کودکان قُرقی هم به تفریح نیاز دارند

به گزارش خبرگزاری تسنیم از مشهد مقدس، تمام شادی کودکی‌اش در کوچه‌‌های خاکی که گاه با بارش برف و باران گل آلود می‌شود خلاصه شده است. کوچه پس کوچه‌هایی که نفس کشیدن در آن کار هر کسی نیست اما او تمام روز را با دیگر کودکان محل در کنار زباله‌هایی که هفته‌ها و شاید ماه‌ها است در خیابان رها شده‌اند می‌گذراند.

موهای طلایی‌اش یادآور گندم زارهایی است که زمانی نان سفره‌ بسیاری از مردم محل بود و چشمان سبز رنگش، محیط سبزی را گوشزد می‌کند که امروز کویری بیش نیست، نگاه معصومش حرف می‌زند با تمام رهگذرانی که او و آینده‌اش را رها کرده اند. اینجا غرق محرومیت است و کودکانی که تفریح و شادی کودکانه‌شان تقسیم شده با بازی در کنار زباله‌ها و سگ‌های ولگرد ...

صدای ما را از محله قرقی می‌شنوید

قُرقی روستای بزرگی است با قدمت بیش از 50 سال و جمعیتی در حدود 20 هزار نفر که به 3 روستای کوچکتر به نامهای قرقی علیا- قرقی سفلی و حسین‌آباد قرقی تقسیم شده است. البته روستای قرقی چندسالی در حریم شهر مشهد قرار گرفته و به منطقه سه شهرداری مشهد الحاق پیدا کرده است.

وارد محله قُرقی که می‌شویم اطراف آن را روستاهای زیادی از قبیل مقصود آباد، برقی، فرخد، دروی،خلق آباد، درآبد امام محصور کرده شاید به این دلیل که قرقی خود روستا بوده و امروز در بلاتکلیفی قرار گرفته است.، بلاتکلیفی که دامن گیر بزرگ و کوچک این محله شده، مردمانی که بین شهرنشینی و روستانشینی رها شده‌اند.

بلاتکلیفی را از کوچه‌ها و خیابان‌های خاکی و نیمه آسفالت شده، از گوسفندان و مرغ و خروس، سگ گله و ماشین‌هایی که در حال عبور و مرور هستند به راحتی می‌توان تشخیص داد. خانه‌هایی که نمای قدیمی خود را حفظ کرده‌اند در کنار منازلی با نماهای سنگ و سرامیک چهره‌ای دگرگون و نامنظم را در محله به وجود آورده است.

خیابان اصلی قُرقی جدول کشی و آسفالت است و مغازه‌های متعددی در آن به چشم می‌خورد همانند بسیاری از شهرک‌های سطح شهر مشهد اما وارد قرقی که می‌شویم کوچه‌های فرعی هنوز در بافت روستایی خود باقی مانده اند و از خانه‌های اطراف صدای گوسفند و گاو، مرغ و خروس به گوش می‌رسد از طرفی سگ‌های گله در کوچه پس کوچه‌ها رها شده‌اند.

شهروندان روستا نشین

نمی‌دانم باید بگویم روستائیان شهرنشین یا شهروندان روستا نشین اما می‌دانم تک تک مردم این محله مشکلات واحدی دارند به سراغ مادران محله قرقی که می‌روم آنها نیز همانند تمام مادران دنیا به سرنوشت کودکانشان می‌‌اندیشند.

زینب غلامی می‌گوید: هفت سال است که ساکن محله قرقی شده‌ام به امید اینکه قُرقی شهر می‌شود از روستای دروی به اینجا نقل مکان کردیم اما در این سالها تنها تغییری که در قرقی شاهد بودیم آسفالت خیابان اصلی است.

وی می‌افزاید: قرقی نه امکانات فرهنگی و ورزشی دارد و نه فضای سبز مناسبی که بتوان بچه‌ها را ساعتی از منزل خارج کرد. تنها تفریح کودکان و نوجوانان قرقی پرسه زدن در کوچه‌های خاکی و پر زباله است. اگر قُرقی جزئی از شهر مشهد شده باید همانند دیگر نقاط شهر امکانات در اختیار آن قرار داد اگر که روستا است پس چرا اجازه نمی‌دهند مردم دامداری و کشاورزی کنند.

آسمان قرقی آبی نیست

کافی است ساعتی باد بوزد، دیگر محال است ساعت‌ها رنگ آبی آسمان را در قرقی ببینیم.گرد و خاک چنان آسمان قرقی را در بر می‌گیرد که نمی‌توان گفت آسمان قرقی آبی است.

محمود عظیمی می‌گوید:  گرد و خاک علاوه بر اینکه تمام زندگیمان را غرق خاک کرده است هوای قرقی را نیز آلوده کرده به طوری که بعضی روزها به سختی می‌توان در این هوا نفس کشید و آسمان را به رنگ آبی دید.

گاهی به اندازه‌ای هوا در این قسمت از شهر کثیف می‌شود که اصلاً درست نیست بچه‌ها در این هوا نفس بکشند.البته وقتی مردم قرقی حتی یک درخت در اطراف خود نمی‌بینند چطور می‌توان انتظار داشت که هوا آلوده نباشد.

وی اظهار می‌کند: همه مردم به محیط زیست نیاز دارند اما متاسفانه در محله قرقی خبری از محیط زیست نیست و تا چشم کار می‌کند بیابان و خاکی است.

ما حتی یک پارک کوچک و یا یک میدان کوچک که نشان دهنده سرسبزی باشد و بچه‌ها بتوانند ساعتی در میان چمن‌های سبز آن بنشینند نداریم در صورتی که روستا همیشه سر سبز و آباد است اما در روستاهای حاشیه شهر مشهد خبری از محیط زیست نیست.

محرومیت یا محدودیت

یکی دیگر از شهروندان می‌گوید: تمام امکانات منطقه سه تزریق می‌شود به شهرک مهرگان و بودجه‌ای برای مردم قُرقی باقی نمی‌ماند از لوازم بازی برای بچه‌ها گرفته تا امکانات آموزشی و بهداشتی همه در اختیار شهرک مهرگان است و با وجود اینکه مردم قرقی در شرایط سختی زندگی می‌کنند اما تمام امکانات در یک قدمی قرقی هزینه می‌شود.

وی عنوان می‌کند: زباله‌هایمان را شهرداری جمع آوری نمی‌کند و تنها در خیابان اصلی سطل زباله گذاشته و مردم زباله‌هایشان را باید به خیابان اصلی ببرند هرچند سطل‌های زباله نیز هفته‌ها خالی نمی‌شود و به انباشتی از زباله تبدیل می‌شود.

احمدی یکی دیگر از شهروندان می‌گوید: قُرقی و روستاهای اطرافش تنها یک داروخانه دارد و درمانگاه قرقی نیز اکثر اوقات پزشک دارد ضمن اینکه وجود یک درمانگاه و مرکز بهداشت برای این منطقه بسیار کم است.

یکی دیگر از شهروندان می‌گوید: اکثر بچه‌ها به دلیل اینکه در قرقی پارک و فضای سبز و امکانات ورزشی و تفریحی وجود ندارد به شهرک مهرگان می‌روند، فاصله شهرک مهرگان تا قُرقی زیاد است به همین دلیل خانواده‌ها نگران بچه‌هایشان هستند که مبادا در این رفت و آمدها تصادف بکنند و یا گم شوند بنابراین اگر یک پارک و فضای سبز برای بچه‌ها فراهم شود که از بلاتکلیفی و رفت و آمد قرقی به شهرک مهرگان رها شوند خیلی خوب می‌شود.

وی می‌گوید: بچه‌های قُرقی نیز به تفریح نیاز دارند اما در حال حاضر تفریحشان پرسه زدن در گل و لای و گرد و غبار این کوچه‌ها شده و یا در نهایت بازی در میان زباله‌ها و سگ‌های رها شده چوپانان، کودکان قرقی هیچ آینده روشنی ندارند و اگر با ین روال ادامه پیدا کند شرایط، آینده شان می‌شود همانند پدران و برادرانشان که امروز اکثرشان بی کار هستند  و نیم از روز را سر گذر می‌ایستند تا که شاید رهگذری به کار گر نیاز داشته باشد و در نهایت ظهر دست خالی به خانه بر می‌گردند.

نقطه صفر حریم

حریم شهر مشهد یکی از موضوعاتی است که چند سالی می‌شود در شهرداری مشهد مورد بررسی قرار گرفته است. حریمی که هیچگونه مرزی برای آن تعریف نشده و با گسترش مهاجرت مردم از روستاها به شهرها روز به روز دایره آن وسیع‌تر می‌شود. بنابراین برای توقف حاشیه شهر و جلوگیری از مهاجرت مردم به شهرها باید روستاهای اطراف شهر مشهد مورد حمایت بیشتری قرار بگیرند البته نه به این معنا که روستا را تبدیل به شهر بکنیم اما در ظاهر هیچ تغییری در آن ایجاد نکنیم.

ذوالفقارنسب می‌گوید: قُرقی مانند نقطه صفر مرزی است و به نوعی مرز حریم مشهد را نشان می‌دهد و دقیقاً همانند نقطه صفر مرزی عاری از امکانات است. سال‌ها برای اینکه این روستاها جزئی از شهر مشهد محسوب شوند تلاش شد اما حال که بخشی از این حاشیه به متن مشهد تزریق شده اما امکانات شهری برایشان تعریف نشده است.

وی ادامه می‌دهد: شاید به همین دلیل است که بسیاری از اهالی هنوز نپذیرفته‌اند که قُرقی شهر شده و هنوز در خانه‌هایشان گوسفند، گاو، سگ، مرغ و خروس و حتی اسب نگهداری می‌کنند و هر روز از درون بافت شهری گله خود را به چرا می‌برند.

شهروند دیگری می‌افزاید: تمام بچه‌های قُرقی به خاطر وجود گاو گوسفند و کک و شپشی که این حیوانات دارند یا بدنهایشان به وسیله کک زخم شده و یا موهایشان شپش کرده است پشه سالک نیز با شروع فصل گرم و آلودگی زیست محیطی که قرقی دارد پا برجاست. واقعاً نمی‌دانیم قرار است مسئولان شهرداری مشهد و شورای شهر برای منطقه قرقی چه تصمیمی بگیرند اما امیدواریم بودجه‌های قُرقی در سال 95 صرف زیرساخت‌ها و مشکلات مردم قُرقی شود.

براستی که اینجا نقطه صفر مرزی است. نقطه‌ای که حریم مشهد را از روستاهای اطرافش جدا می‌کند و قُرقی در دل روستاها شهر شده است.

شهری که در آن خبری از امکانات شهری نیست مردم اینجا فقط برچسب شهر نشینی را با خود یدک می‌کشند.

گزارش و عکس: مرجان شریعت، داوود محمودی

انتهای پیام/