درباره بازیگرانی که از تئاتر به سینما می‌آیند
داستان از جایی شروع شد که کنار تئاتر هنر تازه‌ای پدید آمد که جذاب بود و نگاه تماشاچیان را به خود جلب کرد و کسانی که علاقه‌مند به بازیگری بودند بین این دو مردد ماندند که بازیگر تئاتر شوند یا سینما؟
به گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری تسنیم،شاید در سایر نقاط جهان بازیگری تئاتر و سینما دو راه جداگانه باشند که خیلی شبیه به یکدیگر نیستند ولی در ایران داستان متفاوت است و بازیگران خودشان را محدود به یکی از این دو نمی‌کنند و همان‌طور که دستی بر تئاتر دارند وارد دنیای بازیگری پشت دوربین می‌شوند تا بخت خود را در این راه هم بیازمایند. و جالب است که خیلی از این تئاتری‌ها در حرفه بازیگری هم موفق عمل می‌کنند و خوش می‌درخشند. تئاتری‌های که به داشتن پیشینه تئاتری خود افتخار و از این که خاک صحنه خورده‌اند همیشه با مباهات یاد می‌کنند.
ستاره های تئاتر که اسطوره سینما شدند
اولین افرادی که حاضر شدند از میان صحنه زنده به پشت دوربین بروند و راه تئاتر را به سینما باز کنند، کسانی هستند که همه جا از آن‌ها به عنوان اساتید و بزرگان سینمای ایران یاد می‌شود. کسانی مثل عزت‌الله انتظامی، فخری خوروش، جمشید مشایخی، مرحوم حمیده خیر‌آبادی، آهو خردمند، داود رشیدی، علی نصیریان، محمدعلی کشاورز، زنده یاد جمیله شیخی، پروانه معصومی و بعدها گوهر خیر‌اندیش، گلاب آدینه، سوسن تسلیمی و... این افراد اولین کسانی بودند که با تیزهوشی و تیزبینی که از تئاتر بدست آورده بودند، نقشهای ماندگاری را روی پرده سینما آفریدند تا بدرخشند و ماندگار شوند.
اگر نگاهی به اسامی که امروزه برایشان بزرگ‌‌داشت گرفته می‌شود بیندازیم میبینیم که وزن هر کدام به اندازه کوهی است که باید از دور تماشای‌شان کرد چون هنر و تجربه را در هم ادغام کرده‌اند تا ماه عسلش را در بازی‌های پخته و روان‌شان ببینیم.
سیمرغ‌داران سینمای ایران
در بین خاطره‌سازهای دهه شصت و هفتاد سینمای ایران هم هستند کسانی که نفس‌های اول بازیگر شدنشان را در صحنه تئاتر کشیده‌اند و سپس با بازی‌های روان و پخته نقشهای ماندگاری را بر پرده سینما آفریده‌اند. در میان کمی قدیمی‌های سینما باید فهرستی از بازیگران معروف سه دهه اخیر ردیف کنیم که خیلی‌هایشان را به خوبی می‌شناسیم و با بازی‌هایشان در فیلم‌های محبوب‌مان زندگی کرده‌ایم. رضا ژیان، پرویز پورحسینی، حسن پورشیرازی، مسعود رایگان، محمدرضا شریفی‌نیا، فرهاد آییش، فرامرز قریبیان، آتیلا پسیانی، فاطمه معتمدآریا، مهتاب نصیرپور، آزیتا حاجیان، رویا نونهالی، آناهیتا نعمتی، پانته‌آ بهرام، سیما تیرانداز ... این فهرست این قدر بلند بالاست که احتمالا خیلی‌ها از قلم می‌افتند.
کمتر کسی است که اکبر عبدی «اجاره‌نشین‌ها» و «آدم برفی» و «مادر» را نشناسد و یا با نقشهای متفاوت پرویز پرستویی و با حاج حیدر آژانس شیشه‌ای همزاد پنداری نکرده باشد. او که نقش‌هایش در تئاتر را به درستی رنگ باور پوشانده بود و سال‌هاست به عنوان یک بازیگر خوب در سطح اول سینمای کشور مطرح است، حالا 3 سیمرغ بلورین جشنواره فجر را در خانه دارد تا جزو موفق‌ترین تئاتری‌های سینمای ایران باشد.
مرحوم خسرو شکیبایی هم جزو همین نسل بود که با خط قرمز مسعود کیمیایی وارد سینما شد و با حمید هامون مهرجویی خوش درخشید و در طول سال‌ها زندگی سینمایی‌اش با 3 سیمرغ بازیگری و چند دیپلم افتخار عنوان یکی از بهترین بازیگران سینمای بعد انقلاب را یدک می‌کشد.
ابوالفضل پورعرب که ستاره ده شصت سینمای ایران بود، اولین گام‌های بازیگری‌اش را در تئاتر محکم کرده بود. فریبرز عرب‌نیا و علیرضا خمسه هم جزو فرزندان خلف صحنه نمایش هستند.
ستاره‌هایی که کاغذی نیستند
اگر چه گاهی بعضی بازیگران هنوز می‌گویند درک نمی‌کنند چرا حضورشان در تئاتر باید برایشان اعتبار بیاورد ولی بین بازیگران جوان و تازه نفس سینمای ایران هم هستند افرادی که سال‌ها روی صحنه اجرای زنده برای تماشاگران داشته‌اند. اجراهایی که بر پختگی‌شان افزوده و حالا می‌تواند در میدان سینما به کمکشان بیاید.
بین بازیگران حال حاضر افرادی مثل بهاره رهنما، آزاده صمدی، بهنوش طباطبایی، ترانه علیدوستی، نگار جواهریان، هومن برق نورد، مهدی پاکدل، حامد بهداد، امیر جعفری، رامبد جوان، هومن سیدی، پیمان معادی، پگاه آهنگرانی، نوید محمدزاده، پانته‌آ پناهی‌ها، ریما رامین‌فر، جواد عزتی، رضا عطاران و... حضور دارند که به خوبی می‌شود فهمید که تئاتری‌های سینمای ایران جزو بازیگران خوب و مطرح هستند.
رضا عطاران که فیلم «من سالوادر نیستم»اش حسابی بفروش شد و به فروش میلیاردی رسید و الان یکی از بازیگران موفق برای تضمین گیشه است، فقط یک نمونه از بازیگرانی است که تئاتر تقدیم به سینما کرده است.
تئاتری بودن خوب یا بد؟
در چند سال اخیر حضور بازیگران تئاتر به سینما رونق زیادی بخشیده است و به جرات می‌توان ادعا کرد که بازیگران جوانی که از تئاتر وارد سینما می‌شوند هم کارهای بهتر و قابل توجهی ارائه می‌دهند و هم کارهای ماندگار‌تری در کارنامه خود دارند.
به نظر افرادی که از تئاتر وارد سینما می‌شوند ماندگاری بیشتری دارند و تا مدت‌ها می‌توانند در سطح بالایی از بازیگری فعالیت داشته باشند. البته همه ورودی‌های تئاتر به عالم بازیگری سینما موفق نیستند (چون بازیگری سینما هم مولفه‌های خاص خودش را دارد) ولی انگار ما مقدار زیادی از خاطرات سینمایی‌مان را مدیون تئاتر و خاک صحنه خورده‌ها هستیم.
بسیاری از بازیگران سینما که بدون سابقه کار در تئاتر در فیلم موفق می‌شوند احتمالا خود به خود دارای تیپ و شخصیت جالب و ویژه‌ای هستند. ولی در مورد بازیگران تئاتر که در فیلم‌ها به نقش‌آفرینی می‌پردازند به خاطر قدرت آفرینندگی و شخصیت‌سازی که دارند می‌توانند چهره جدید‌ی از خود ارائه دهند و در دام تکرار خود نمی‌افتد.
انگار تئاتر شبیه به مدرسه‌ای است که الفبا می‌آموزد ولی خیلی به چشم نمی‌آید. تئاتری بودن پشت صحنه خیلی از بازیگران موفق سینمای ایران است. علی رغم تفاوت‌های زیاد بین بازیگری تئاتر و سینما، تئاتر به بازیگر امکان می‌دهد که نیروی خلاقیت‌اش را به کار بگیرد و با تماشاگران زنده هم‌ذات‌پنداری کند و فنون بازیگری را بیاموزد تا آن‌ها را پشت قاب دوربین پیاده کند.
بازیگری که می‌خواهد از نیروی خود کامل استفاده کند تئاتر و سینما را در کنار هم کار می‌کند. در حقیقت شاید بتوان گفت تئاتر و سینما دوستانی هستند که علی رغم بعضی اختلافات باز هم به رونق یکدیگر کمک می‌کنند. البته بر خلاف تئاتر که در سینما نفوذ زیادی دارد سینمایی‌ها آنچنان در تئاتر موفق نیستند مگر این که کارگردانی صرفاً به خاطر جلب توجه به سراغ‌شان برود. خود سینمایی‌ها معتقدند تئاتر دوره سربازی یک بازیگر سینماست و علاقه دارند با وجود آن که شروع کارشان سینما یا تلویزیون بوده در تئاتر هم شانس حضور و کسب تجربه داشته باشند اما تئاتری‌ها روی خوش نشان نمی‌دهند و حریم تئاتر را مختص خود می‌دانند، در چند وقت اخیر هم که امثال رضا یزدانی و پژمان جمشیدی از موسیقی و تلویزیون به تئاتر راه پیدا کردند اهالی این هنر قدیمی به مخالفت جدی با این ماجرا پرداختند.
منبع:آخرین خبر
انتهای پیام/
