مذهبیون افراطی کنترل رژیم صهیونیستی را به دست گرفته‌اند
انتصاب «آویگدور لیبرمن» سیاستمدار نژادپرست به عنوان وزیر جنگ رژیم صهیونیستی و تسلط تندروهای مذهبی بر پست‌های کلیدی اطلاعاتی و جاسوسی این رژیم، نشان از سرازیر شدن کابینه نتانیاهو در مسیر افراط‌گری دارد.
به گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری تسنیم، استعفای «موشه یعلون» سیاستمدار باسابقه رژیم صهیونیستی از پست وزارت دفاع و انتصاب «آویگدور لیبرمن» ملی‌گرای افراطی و رهبر حزب «اسرائیل خانه ماست» نشان داد، حرکتی که از سال‌ها پیش در این رژیم به سوی افراطیگری و نژادپرستی آغاز شده، اکنون سرعت بسیار بیش‌تری پیدا کرده است. در حالی که یعلون به هیچ عنوان یک سیاستمدار میانه‌رو نبود، خود او درباره پیش‌روی رژیم صهیونیستی به سوی افراطیگری را خطرناک دانسته است و این یعنی نتانیاهو به سیم آخر زده تا جایی که حتی کارشناسان صهیونیست معتقدند رژیم کنونی اسرائیل، یکی از افراطی‌ترین رژیم‌ها در تاریخ اسرائیل است. علاوه بر وزارت دفاع، نهادهای جاسوسی و امنیتی رژیم صهیونیستی نیز اکنون به دست مذهبیون افراطی افتاده است.
«موشه یعلون» سیاستمدار باسابقه اسرائیلی که بعد از حدود 40 سال حضور در ارتش رژیم صهیونیستی از جمله در پست فرماندهی کل ستاد ارتش، وزیر دفاع این رژیم شد و 14 سال هم علاوه بر عضویت در پارلمان، در این سمت فعالیت کرد[1]، روز جمعه 20 می سال جاری (31 اردیبهشت 95) به یک‌باره از بازنشستگی از کلیه فعالیت‌های سیاسی خبر داد[2].
استعفای یعلون؛ غافل‌گیرکننده اما قابل‌پیش‌بینی
استعفای یعلون اگرچه یک‌باره بود، اما از مدت‌ها قبل هم پیش‌بینی می‌شد، چراکه او «اعتقاد خود به بنیامین نتانیاهو» را از دست داده و «از آینده اسرائیل، ترسان» بود. با این حال، کارشناسان معتقدند دلیل اصلی کناره‌گیری یعلون از سیاست، پیشنهاد تصاحب سمت وی در وزارت دفاع از سوی نتانیاهو به رقیب وی از حزب راست افراطی در رژیم صهیونیستی بوده است.
در حالی که موشه یعلون، هم‌حزبی نتانیاهو و یکی از رهبران ارشد حزب محافظه‌کار لیکود بود، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی بر اساس مانوری سیاسی که آن را «گسترش ائتلاف حکومتی» توصیف کرده، تصمیم گرفته بود وزارت دفاع را به «آویگدور لیبرمن[3]» پیشنهاد کند، سیاستمدار شناخته‌شده صهیونیست که بنیان‌گذار و رهبر حزب سکولار-ناسیونالیست «ییسرائیل بیتینو[4]» («اسرائیل خانه ماست») و سابقاً وزیر خارجه و معاون نخست‌وزیر بوده است.
حواشی و شایعات درباره مذاکرات پشت پرده میان نتانیاهو با لیبرمن حکایت از آن داشت که اگر سِمت وزارت دفاع رسماً به این ناسیونالیست افراطی پیشنهاد شود[5]، موشه یعلون که از یاران وفادار در تیم نتانیاهو بوده است، پست وزارت خارجه را به عهده خواهد گرفت تا خاطرش هم مکدر نشود. با این وجود، اعلام استعفای یعلون عملاً به این شایعات نیز پایان داد.
یعلون بعد از اعلام استعفایش در این‌باره در شبکه‌های اجتماعی نوشت: «امروز صبح به نخست‌وزیر اطلاع دادم که بعد از مدیریت وی در تحولات اخیر و با توجه به این‌که [دیگر] به او اعتقاد ندارم، از دولت و کنست [پارلمان] استعفا می‌دهم و از زندگی سیاسی [شاید موقتاً] خداحافظی می‌کنم.»
نتانیاهو در واکنش به این تصمیم یعلون بیانیه‌ای صادر کرد و گفت که یعلون «باید در سِمت وزارت خارجه به هم‌کاری کامل در رهبری این کشور ادامه می‌داد. تجدید دستورکار [اخیر در اسرائیل] ریشه در عدم اعتماد میان ما نداشت، بلکه اساس آن، نیاز به گسترش [ائتلاف] دولت بود.» نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی ضمناً یک نظریه شاه‌کار هم داد: «تصور می‌کنم اگر از یعلون خواسته نشده بود که وزارت دفاع را ترک کند» این استعفا هم رخ نمی‌داد.
به هر حال، همه چیز ظاهراً برای اکثر سران رژیم صهیونیستی به خوبی و خوشی گذشت. یعلون استعفا داد، نتانیاهو 8 روز وزیر دفاع هم بود، و سپس همان‌طور که همه پیش‌بینی کرده بودند، یک راست‌گرای افراطی وزیر دفاع جدید اسرائیل شد. آن‌چه این تغییر در کابینه نتانیاهو را عجیب می‌کند، این است که یعلون در زمان حضورش در کنار وی، همیشه با افراط‌گرایان و مخالفان حکومت ائتلافی حزب لیکود از جمله همین لیبرمن مقابله می‌کرد، اما اکنون جدی‌ترین رقیب او به دست متحد قدیمی‌اش به جای او روی کار آمده است.
جای‌گزینی یک افراطی با یک افراطی‌تر
یعلون که از نظر دسته‌بندی حزبی و سیاسی، متعلق به جناح راست میانه‌رو تلقی می‌شود، سیاستمدار بی‌حاشیه یا واقعاً میانه‌رویی نبود. وی که گفته برای بازگشت به زندگی سیاسی از جمله با هدف رسیدن به مقام ریاست رژیم صهیونیستی برنامه‌ریزی می‌کند، موضع‌گیری‌هایی داشته که موجب می‌شود او را یک تندروی واقعی بدانیم.
این سیاستمدار صهیونیست 27 آگوست سال 2002، زمانی که رئیس ستاد ارتش رژیم صهیونیستی بود، تهدید فلسطین برای این رژیم را یک تهدید موجودیتی توصیف و آن را به سرطان تشبیه کرد و گفت: «راه‌های مختلفی برای برخورد با سرطان وجود دارد. برخی می‌گویند باید اندام‌ها[ی سرطانی] را قطع کرد، اما در حال حاضر من مشغول شیمی‌درمانی هستم[6].» وی دو سال بعد در اظهاراتی که موضعش درباره اشغالگری رژیم صهیونیستی را نشان می‌داد، اعلام کرد 13 سرباز عضو یگان فوق‌ویژه «سایرت متکل» (یگان تکاوران ستاد کل) که از خدمت در سرزمین‌های اشغالی خودداری کرده بودند، لیاقت عضویت در این یگان را ندارند.
موشه یعلون ژانویه سال 2008 زمانی که دیگر رئیس ستاد ارتش نبود، طی یک نشست تصریح کرد که «باید فوراً با انقلاب ایران مقابله کنیم. بدون شکست دادن [دولت] ایران، هیچ راهی برای ایجاد ثبات در وضعیت همه دنیا و به خصوص خاورمیانه وجود ندارد.» وی حتی در پاسخ به این سؤال که آیا «همه گزینه‌ها» شامل حملات نظامی برای ترور محمود احمدی‌نژاد رئیس‌جمهور وقت و سایر مقامات در ایران می‌شود یا نه، گفت: «باید کشتن او را هم در نظر بگیریم. همه گزینه‌ها باید بررسی شود[7].»
این سیاستمدار صهیونیست، موضع‌گیری‌های جنجالی و افراطی دیگر هم داشته است، از جمله وقتی در سِمت معاون نتانیاهو، مخالفان چپ‌گرای شهرک‌سازی و حامیان خروج رژیم صهیونیستی از نوار غزه موسوم به گروه «صلح، حالا» را یک «ویروس» توصیف کرد[8] و گفت: «نظر من درباره شهرک‌ها این است که یهودی‌ها می‌توانند و باید در هر جایی از «سرزمین اسرائیل» زندگی کنند.»
وی سال 2014 هم به عنوان وزیر دفاع، در اظهارات خود، جان کری وزیر خارجه آمریکا را «عقده‌ای و ناجی‌گرا» (منتظر ظهور ناجی) توصیف کرد[9] و گفت: «تنها چیزی که می‌تواند ما را [از جان کری] نجات دهد، این است که وی جایزه نوبل را ببرد و دست از سر ما بردارد[10].» این اظهارات که تنها چند ساعت بعد از خروج جو بایدن معاون رئیس‌جمهور آمریکا از سرزمین‌های اشغالی بعد از شرکت در مراسم تدفین آریل شارون منتشر شد، دعوای سیاسی میان مقامات آمریکایی و اسرائیلی را تشدید کرد.
همه این اظهارات در کنار مواضعی مانند تلاش برای جلوگیری از سوار شدن فلسطینی‌ها در اتوبوس‌هایی که شهرک‌نشینان یهودی از آن‌ها استفاده می‌کنند و قول ازسرگیری شهرک‌سازی‌ها بعد از پایان دوران ریاست‌جمهوری اوباما نشان می‌دهد یعلون به هیچ عنوان یک سیاستمدار میانه‌رو نبوده، اما به نظر می‌رسد حتی این حد از افراطیگری هم برای کابینه نتانیاهو کافی نبوده است. از همین رو نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی به سراغ گزینه‌ای افراطی‌تر به نام آویگدور لیبرمن رفته تا وزارت دفاع یعنی یکی از مهم‌ترین وزارت‌خانه‌ها در این رژیم را به دست او بسپارد.
وزیر دفاع قبلی رژیم صهیونیستی یعنی همین موشه یعلونی که بخشی از مواضعش را با هم مرور کردیم، درباره انتخاب آویگدور لیبرمن به عنوان وزیر دفاع هشدار داده که «عناصر تندرو و خطرناک، در اسرائیل [قدرت را] به دست گرفته‌اند.» ممکن است در نگاه اول این‌گونه به نظر بیاید که یعلون به دنبال انتقام گرفتن یا تخریب چهره افرادی است که به خاطر آن‌ها مجبور به استعفا شده است.
با این حال، بررسی مواضع لیبرمن و سایر افرادی که در این سیر تحول جدید در سیاست‌های رژیم صهیونیستی روی کار آمده‌اند، نشان می‌دهد متعصبان یهودی به آرامی یک انقلاب را در این رژیم ترتیب داده‌اند[11]. قبل از آن‌که به مواضع مقامات جدید رژیم صهیونیستی بپردازیم، باید یکی از مواردی را ذکر کنیم که موجب شده‌اند تا یعلون از چشم نتانیاهو بیفتد.
اواخر ماه مارس سال جاری میلادی، دو فلسطینی با سلاح سرد به سربازان رژیم صهیونیستی حمله و یکی از آن‌ها را مجروح کردند[12]. طبق معمول، سربازان اسرائیلی نیز با تیراندازی به سوی فلسطینی‌ها واکنش نشان دادند و یکی از آن‌ها را کشته و با شلیک شش گلوله، دیگری را به شدت زخمی کردند. فیلمی که از این حادثه در اینترنت منتشر شد، نشان می‌دهد بعد از پایان درگیری و حاضر شدن آمبولانس‌های اسرائیلی در صحنه، زمانی که اوضاع کاملاً آرام شده است، یکی از سربازان صهیونیست که به عنوان پزشک به صحنه اعزام شده، به سر مجروح فلسطینی که بدون حرکت روی زمین دراز کشیده، شلیک می‌کند و او را می‌کشد[13].
همین حادثه موجب شد تا یعلون به سرعت اقدام سرباز اسرائیلی را محکوم کند و از سوی دیگر مورد انتقاد بسیاری از سیاستمداران صهیونیست قرار بگیرد. در حالی که علاوه بر یعلون، «یائیر گولان» نایب‌رئیس ستاد ارتش رژیم صهیونیستی نیز به این اتفاق واکنش نشان داد و حتی اسرائیل را با آلمان نازی مقایسه کرد، آویگدور لیبرمن که نباید یادمان برود وزیر دفاع کنونی رژیم صهیونیستی است، جدی‌ترین حامی سرباز قاتل است.
البته آن‌چه یعلون درباره آن هشدار داده، تنها حمایت لیبرمن از یک سرباز دیوانه اسرائیلی نیست، بلکه مواضع وزیر دفاع جدید رژیم صهیونیستی درباره بمباران مصر و گردن زدن شهروندان فلسطینی است. لیبرمن سال 1988 گفته بود که می‌توان برای انتقام گرفتن از مصری‌ها به خاطر حمایت از یاسر عرفات، سد «اسوان» را بمباران کرد. وی سال 2001 نیز بار دیگر همین مواضع را تکرار کرد[14] و گفت اگر مصر و اسرائیل بار دیگر با یک‌دیگر درگیری نظامی پیدا کنند، رژیم صهیونیستی ممکن است سد اسوان را بمباران کند[15].
لیبرمن سال 2008 از تریبون پارلمان رژیم صهیونیستی با اشاره به این‌که حسنی مبارک هیچ‌گاه برای مذاکره به سرزمین‌های اشغالی نرفته است، گفت: «مبارک به عنوان رئیس‌جمهور هیچ‌گاه قبول نکرد این‌جا بیاید. می‌خواهد با ما حرف بزند؟ بگذارید بیاید این‌جا. نمی‌خواهد با ما حرف بزند؟ می‌تواند برود به جهنم.» شیمون پرز رئیس و ایهود باراک نخست‌وزیر وقت رژیم صهیونیستی بلافاصله از مقامات مصری عذرخواهی کردند، اما لیبرمن این دو را به رنج بردن از «سندرم زن کتک‌خورده» (کوتاه آمدن و تحقیر مقابل مصر) متهم کرد[16].
وزیر دفاع رژیم صهیونیستی در کنار همه این‌ها، اعضای عرب پارلمان اسرائیل را که با مقامات حماس دیدار کرده‌اند، «هم‌دستان تروریست‌ها» توصیف و اظهار امیدواری کرده تا این افراد مانند متهمان در دادگاه نورمبرگ، اعدام شوند. وی هم‌چنین در واکنش به سه روز حملات شبه‌نظامیان فلسطینی به مواضع رژیم صهیونیستی، اعلام کرد: «اگر کار به دست من بود، [به عنوان اولتیماتوم برای پایان دادن به این حملات] به حکومت خودگردان فلسطین می‌گفتم فردا ساعت 10 صبح همه مکان‌های تجاری‌تان را، مثلاً در رام‌الله، بمباران خواهیم کرد.»
لیبرمن جولای سال 2003 در واکنش به تعهد آریل شارون نخست‌وزیر وقت رژیم صهیونیستی به آمریکا مبنی بر عفو حدود 350 زندانی فلسطینی از جمله اعضای حماس و جهاد اسلامی، ضمن محکوم کردن این تعهد گفت: «اگر امکانش باشد، بهتر است این زندانی‌ها را در دریای «مرده» غرق کنید (به علت غلظت آب این دریاچه، انسان روی آن شناور می‌ماند و غرق نمی‌شود)، چون پست‌ترین نقطه در جهان است[17].»
لیبرمن درباره ایران نیز جنگ‌طلبانه‌ترین مواضع را گرفته است. از جمله این‌که ایران را خطرناک‌ترین تهدید علیه نظم جهانی معرفی کرده[18] و درباره پرونده هسته‌ای ایران نیز در حالی که بحث‌ها درباره حمله مستقل رژیم صهیونیستی به ایران داغ بود، این حمله را نه تنها ممکن و در توان اسرائیل ارزیابی کرد[19]، بلکه گفت: «اسرائیل باید به تنهایی به ایران حمله کند[20].»
افراطی‌ترین حکومت در رژیم صهیونیستی
هشدار موشه یعلون درباره تسلط تندروها بر رژیم صهیونیستی تنها به لیبرمن اشاره ندارد، بلکه برخی اعضای حزب لیکود را هم شامل می‌شود. در حالی که یعلون گفته موقتاً با دنیای سیاست خداحافظی می‌کند، جای او را در حزب لیکود «یهودا گلیک» خواهد گرفت، سیاستمدار «شهرک‌نشینی» که چه بسا از لیبرمن هم جنگ‌طلب‌تر باشد. گلیک هدف خود را از بین بردن مسجدالاقصی در بیت‌المقدس و جای‌گزینی آن با یک معبد یهودی می‌داند، اتفاقی که می‌تواند کل خاورمیانه را به آتش بکشد.
حتی مفسران صهیونیست هم اعتراف می‌کنند که انتصاب لیبرمن به پستی تأثیرگذار مانند وزیر دفاع، حکومت کنونی رژیم صهیونیستی را یکی از افراطی‌ترین حکومت‌ها در کل تاریخ این رژیم خواهد کرد. به خصوص که اگرچه کم‌تر توجهی به این موضوع می‌شود، اما نهادهای اطلاعاتی رژیم صهیونیستی نیز از مدت‌ها پیش به صورت تدریجی و موازی با پست‌های کلیدی حکومت، در اختیار افرادی قرار گرفته که ایدئولوژی شهرک‌نشین‌ها را دارند؛ عقایدی که در سرزمین‌های اشغالی به آن «اردوگاه ملی‌گرایی-مذهبی» گفته می‌شود.
هیچ‌یک از این تحولات، تصادفی نیست. شهرک‌نشین‌ها دو دهه است که نهادهای کلیدی رژیم صهیونیستی را هدف گرفته‌اند و این حرکت طی 7 سال نخست‌وزیری نتانیاهو سرعت بیش‌تری پیدا کرده است. «نفتالی بنت» سیاستمدار شناخته‌شده و رهبر حزب شهرک‌نشینی «خانه یهودی» اخیراً به این مسئله افتخار کرد که حزبش اگرچه تنها 10 درصد از جمعیت سرزمین‌های اشغالی را دربرمی‌گیرد، اما «در همه حوزه‌ها در اسرائیل، پست‌های رهبری» را در اختیار دارد. «خانه یهودی» از اصلی‌ترین مخالفان به رسمیت شناختن کشور فلسطین و راه‌حل دو کشوری است.
کمپین اخیر موسوم به «اعتقاد به پلیس» با هدف جذب افراط‌گرایان مذهبی توسط سیاستمداران معتقد به سیاست‌های شهرک‌نشینی طراحی شده است که فلسطینی‌ها را «مادون انسان» می‌دانند و تابستان گذشته با صهیونیست‌هایی که یک خانواده فلسطینی از جمله یک نوزاد را در آتش سوزاندند و کشتند، ابراز «هم‌دردی» کردند.
سازمان‌های امنیتی دیگر هم در حال متحول شدن هستند. ناسیونالیست‌های مذهبی افراطی در حال حاضر بسیاری از پست‌های ارشد در سرویس اطلاعاتی «شین‌بت» و سازمان جاسوسی موساد را نیز در دست گرفته‌اند. در ارتش هم همین وضعیت حکم‌فرماست. بیش از یک دهه است که خاخام‌های ملی‌گرای افراطی وظیفه آموزش و تربیت نیروهای ارتش را عهده‌دار هستند.
هدف این ملی‌گرایان مذهبی افراطی کاملاً آشکار است: بریدن معدود بندهای باقی مانده که دست اشغالگران صهیونیست را بسته است. این‌ها به دنبال ایجاد یک «اسرائیل بزرگ، باشکوه و الهی» در خاکی هستند که هیچ اثری از مردم فلسطین در آن باقی نمانده باشد. بنابراین این‌طور که پیش می‌رود، هیچ امیدی به حل صلح‌آمیز مناقشه اسرائیل با فلسطینی‌ها وجود ندارد؛ مگر این‌که ابتدا یک جنگ داخلی تمام‌عیار میان یهودیان سکولار و مذهبی در رژیم صهیونیستی شکل بگیرد و در آن، سکولارها پیروز شوند.
[1] Moshe Ya'alon Link
[2] Moshe Yaalon, Israeli Defense Minister, Resigns Link
[3] FACTBOX - Israel's Avigdor Lieberman Link
[4] Yisrael Beiteinu Link
[5] Benjamin Netanyahu Seeks Ultranationalists for Coalition in Israel Link
[6] The Enemy Within Link
[7] Israeli hawks ready to fly on Iran Link
[8] Israeli minister calls anti-settler group a "virus" Link
[9] Israel’s Defense Minister Moshe Yaalon Says John Kerry Messianic, Obsessive: Report Link
[10] Ya'alon criticized for reportedly calling Kerry 'obsessive, messianic' Link
[11] Religious zealots waging a quiet revolution in Israel Link
[12] Israel Soldier Detained in Shooting of Palestinian Link
[13] Indictment filed against ‘Hebron shooter,’ Elor Azaria Link
[14] Washington Braces To Greet Lieberman as Foreign Minister Link
[15] Egypt threatens to ignore new Israeli foreign minister Link
[16] Lieberman: Israel acting like battered wife with Egypt Link
[17] Palestinian PM's leadership at stake when he pleads with Bush to help free detainees Link
[18] Lieberman: Iran Poses Most Dangerous Threat to World Order Link
[19] Lieberman: Israel Can Handle the Iranian Nuclear Threat on Its Own Link
[20] Avigdor Lieberman: Israel Should Attack Iran Alone Link
منبع:مشرق
انتهای پیام/
