حضور لیبرمن در کابینه و قدرت گرفتن ریاست دحلان بر تشکیلات خودگردان

به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، طی چند هفته گذشته رژیم صهیونیستی شاهد تغییراتی در کابینه دولت خود بود. تغییراتی که ظاهرا بدون کاملا غافلگیرانه به وجود آمد. براساس این تغییرات ناگهانی، موشه یعلون وزیر جنگ رژیم صهیونیستی از پست خود استعفا داد و آویگدور لیبرمن که مدت یک سال و چند ماه از نتانیاهو دور بود به ائتلاف دولت پیوست.

جدا از اینکه این تغییر و حضور لیبرمن در دولت نتانیاهو چه عوارضی در کابینه رژیم صهیونیستی ایجاد کرد و باعث موضع گیری دو وزیر نتانیاهو برای استعفا شد تغییر دیگری را در عرصه فلسطینی ها به وجود آورد و آن هم نزدیک کردن محمد دحلان عضو منفصل جنبش فتح به جانشینی محمود عباس بود.

محمد دحلان کیست؟

محمد دحلان از مؤسسان شاخه جوانان جنبش فتح است که از دوران جوانی در نوار غزه با فعالیت های اجتماعی و مردمی به محبوبیت هایی دست یافت و با تشکیل شاخه جوانان فتح وارد این جنبش شد وی مدت 5 سال در زندان های رژیم صهیونیستی بود و پس از آن دچار تغییرات فکری شد.

دحلان در زندان زبان عبری را کامل فرا گرفت. هنگامی که یاسر عرفات با امضای قرار داد اسلو وارد کرانه باختری شد تا ریاست حکومت خودگردان را بر عهده گیرد، وی به عنوان یک شخصیت امنیتی مسئول دستگاه بازدارنده امنیتی شد. با حضور محمود عباس در رأس قدرت پس از فوت مشکوک عرفات وی در منصب گذشته باقی ماند.

با حضور حماس در رأس قدرت در سال 2005 وی تلاش کرد دولت حماس را در نوار غزه به شکست و عقب نشینی از قدرت وادار کند اما حماس با اعمال حاکمیت خود در سال 2006 در نوار غزه وی از غزه که زادگاه و محل نشو و نما و محل حضور حامیانش بود فرار کرد. با فرار وی عکس هایی از همکاری ها و روابط نزدیکش با مسئولان رژیم صهیونیستی به دست آمد و وی محکوم به خیانت شد. دحلان یکی از متهمان ترور یاسر عرفات است. در سال 2009 در کنگره ششم فتح با ابومازن اختلافات شدید پیدا کرد.

دحلان تلاش کرد با وجود این اختلافات حضور خود را از دست ندهد. حامیان عباس وی را به تلاش برای به قدرت رسیدن به جای محمود عباس متهم می کردند. اختلافات این دو بالا گرفت تا آنجا که در سال 2011 این اختلافات جدی شد و محمود عباس دستور داد وی را از این جنبش اخراج کنند. حکم اخراج وی با اعتراضات جدی داخل کمیته مرکزی فتح همراه بود تا جایی که بعضی از اعضا به اخراج وی اعتراض کردند. محمد غنیم تلاش کرد در اعتراض به اخراج وی از جنبش خارج شود اما با رایزنی های داخلی باقی ماند.

دحلان به اردن رفت اما در آنجا نیز تحت پیگرد قرار گرفت. یکسال بعد در سال 2012 با وساطت برخی فلسطینی ها به فلسطین آمد تا به دادگاه بیاید و از خود دفاع کند. محمود عباس قصد داشت وی را در آستانه حضور در دادگاه دستگیر کند اما دحلان زودتر باخبر شد و گریخت وی پس از آن به ابوظبی رفت و به عنوان مشاور امنیتی در کنار مسئولان امنیتی امارات متحده عربی قرار گرفت.

پس از روی کار آمدن السیسی در مصر دحلان روابط نزدیکی با وی برقرار کرد و با حضور در قاهره تلاش کرد به فلسطین نزدیک تر باشد.

جانشینان محمود عباس

طی دو سال گذشته گزینه‌های مختلفی برای جانشینی محمود عباس 81 ساله مطرح شده است. در میان این گزینه ها نام محمد دحلان نیز به چشم می خورد اما در محافل داخلی فلسطین به داخل جنبش فتح احتمال قرار گرفتن وی در جایگاه محمود عباس را ضعیف تر از دیگر گزینه ها می دانند. دلیل این امر نیز به خصومت و اختلاف وی با ابومازن باز می گردد. ابومازن به دلیل کاریزما و نفوذ قابل توجهی که در محافل داخلی فتح و ساف دارد و همچنین اعتمادی که آمریکایی ها به وی کرده اند بعید است دحلان را به جای خود بنشاند.

گزینه  صهیونیست‌ها

به رغم مخالفت ابومازن با حضور دحلان در کرانه باختری و حتی جنبش فتح اما صهیونیست ها همواره نشان داده‌اند که چندان به نظر وی توجهی ندارند. این در حالی است که آمریکایی ها کمی متفاوت تر از صهیونیست ها عمل کرده‌اند و در مواردی رأی ابومازن را در تصمیمات داخلی حمایت کرده اند. نمونه بارز این امر حمایت تام صهیونیست ها از سلام فیاض، نخست وزیر اسبق تشکیلات خودگردان است. صهیونیست ها بین سال های 2006 تا 2012 تلاش کردند با حمایت تام از سلام فیاض در پست نخست وزیری وی را قدرت دوم کرانه باختری نشان دهند. آنها با مخالفت های مداوم ابومازن هم کاری نداشتند. اما آمریکا با حمایت از ابومازن و تصمیم وی مبنی بر کنار رفتن سلام فیاض، محمود عباس را یاری کردند و گزینه صهیونیست ها به حاشیه رفت و از آن زمان تا کنون حتی در رسانه‌ها هم خبری از وی نیست.

اما این روزها با حضور آویگدور لیبرمن در رأس قدرت ارتش رژیم صهیونیستی کمی وضعیت تغییر کرده است. به گفته محافل داخلی فلسطین، لیبرمن حامی محمد دحلان و مخالف تام محمود عباس است. پست کنونی لیبرمن نیز از حساسیت و قدرت بالایی در محافل داخلی سرزمین های اشغالی برخوردار است.

آمریکایی‌ها که تاکنون محمود عباس را در تصمیم گیری یاری می‌کردند یکسال است که از مسئله فلسطین دست کشیده‌اند. این امر علاوه بر آنکه از زبان جان کری، وزیر امور خارجه آمریکا بیان شده است، شواهدی را نیز به همراه دارد که آن را تأیید می کنند. حضور فرانسه ، مصر و اتحادیه اروپا در عرصه فلسطین و تلاش برای نقش آفرینی در آن همگی نشان دهنده این است که آمریکایی ها حقیقتا در یکسال پایانی دولت اوباما فلسطین و تشکیلات خودگردان را تقریبا رها کرده‌اند.

شواهدی که به نفع دحلان است

در وضعیت کنونی با عقب نشینی آمریکایی و حضور قدرتمند صهیونیست ها و حمایتی که وی از دحلان می‌کند، احتمال حضور قوی‌تر دحلان در عرصه داخلی فلسطین قوت می‌یابد. براساس اخباری که محافل داخلی فلسطینی و رسانه های رژیم صهیونیستی منتشر کرده اند مقامات امارات متحده عربی نیز که با محمود عباس رابطه چندان خوبی ندارد، از جانشینی دحلان به جای ابومازن حمایت کرده‌اند. حال که اخبار کودتای داخلی در امارات به گوش می‌رسد و کسی که حامی اول دحلان در این کشور بوده به نظر می رسد در رأس هرم قدرت قرار گرفته است می تواند یک نتیجه حداقلی در پی داشته باشد و آن اینکه دحلان از قدرت بیشتری برخوردار خواهد شد.

در همین راستا آخرین نکته در این زمینه حامیان دحلان در کرانه باختری و نوار غزه است.دحلان به دلیل آنکه از حامیان فراوانی در تشکیلات خودگردان و فتح برخوردار است صاحب قدرت است. حضور پررنگ حامیان دحلان در نوار غزه موجب شده است طی دو سال گذشته چند مرتبه محمود عباس شورای رهبری فتح در نوار غزه را برکنار کرده و افراد جدیدی را جایگزین آنها کند که به خود وی وفادار باشند اما باز هم در این امر توفیقی به همراه نداشته است.

نتیجه

به نظر می رسد با وجود گزینه های فوق، حداقلی ترین نتیجه به این گزینه نزدیک است که دحلان در وضعیت کنونی در حال قدرت گرفتن است و از وضعیت منفعلانه ای که طی چهار سال گذشته در آن قرار داشته است بیرون آمده است. برخی محافل داخلی فتح و تشکیلات خودگردان با این وضعیت وی را گزینه جانشینی ابومازن معرفی می کنند اما به ظاهرا این امر تا حد زیادی با موانع بزرگی روبرو است که شرایط منطقه و وضعیت داخلی فلسطین می تواند آن را پر رنگ یا کم رنگ تر کند.

انتهای پیام/