خاطرات «پیر آرمانگرای شعر انقلاب» از زبان خودش+ فیلم

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، نام حمید سبزواری را باید در خط آن دسته از شاعرانی نوشت که برای انقلاب بلند شدند و در همین دسته هم ماندند و از آرمان‌های خود، با وجود چنددستگی‌ها و تفرقه‌ها، دفاع کردند. سبزواری را اگرچه شاید خیلی‌ها از نام و چهره‌اش نشناسند، اما مطمئناً سروده‌های انقلابی او را همه به‌خاطر دارند.

سرودهایی مثل «برخیزید ای شهیدان»، «این بانگ آزادی کز خاوران خیزد»، «آمریکا آمریکا ننگ به نیرنگ تو»، «شهید مطهر»، «خمینی ای امام» و ده‌ها سرود دیگر که حالا پس از سال‌ها همه را به این نتیجه می‌رساند که شعرها شعار نبودند، بلکه از شعور شاعر برخاسته و بر صفحه کاغذ نوشته شده و حالا بعد از گذشت سه دهه از آن ایام هنوز در ذهن‌ها نشسته است.

شعر سبزواری را به‌طور کلی می‌توان در دو بخش دید؛ بخش نخست زمان اختناقی است که شاعر در دوران حکومت پدر و پسر پهلوی درک کرده است. او در این ایام شاعری متعهد است که دردهای مردم زمان خود را انعکاس می‌دهد و بر این باور است که ظلم این پنج دهه را هیچ ملتی نمی‌تواند تحمل کند. او حتی به‌خاطر فعالیت‌های ادبی‌اش مجبور شد که کارش را رها کند.

دوم؛ شعر سبزواری بعد از انقلاب است. او از همان قبل از انقلاب که در کنار شاعری، معلمی ساده بود، به هم‌قطارهایش در انقلاب پیوست، شاعری مردمی و انقلابی شد. قبل از انقلاب هم شعر می‌گفت حتی در نوجوانی کتابی از خود در مشهد به چاپ رساند، اما همه این فعالیت‌هایش بعد از انقلاب رنگ دیگری به خود گرفت و در حقیقت این انقلاب بود که نامش را در اذهان حفظ کرد. شاعر آئینی حالا دیگر در دهه 50 شاعر انقلابی و مردمی شده بود.

او خود چگونگی تبدیل شدن خانه‌اش در تهران به محفلی پنهانی برای شعر انقلاب و چرایی و چگونگی سرودن سرودهای انقلابی را این‌گونه توضیح می‌دهد:

شعر سبزواری پس از انقلاب را باید تاریخ این رویداد مهم دانست. تقویمی که در آن رویدادهای مهم، شور و هیجان مردم برای تغییر سرنوشتشان و آرمان‌های یک ملت که هفتاد سال در خاموشی بود و حالا هم‌نوا با امام امت در مشت‌های گره‌کرده و صداهای خروشان در خیابان‌های شهر به فریاد در می‌آمد، ثبت کرده و برای آیندگان به یادگار گذاشته است.

شاعر انقلابی باید خود انقلابی باشد، ویژگی‌ای که سبزواری خود تا آخرین روزهای زندگی داشت. هرچند گرد نسیان بر ذهن و خاطرش نشسته بود، اما سبزواری خاطرات انقلاب را به‌خوبی به یاد می‌آورد. او «پیر آرمانگرای شعر انقلاب» بود.

انتهای پیام/*