راهکارهای عالی برای نابودی تنبلی

به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، پیامبر گرامی اسلام (ص) می‌فرمایند: «پروردگارا نعمت سرزندگی و کوشایی را به ما ارزانی‌دار و از سستی و تنبلی و ناتوانی و بهانه آوری و زیان و دل مردگی و ملال محفوظمان بدار.» (بحار الانوار، مجلسی، محمد تقی، ج91، ص125) تنبلی و کسالت آفتی است که دامنگیر اکثر افراد، چه پیر و چه جوان شده است. تنبلی سرآغاز تمامی محرومیت ها است. شخص تنبل از آنجا که حال و حوصله انجام کاری ندارد خموده و ناتوان کناری می نشیند و منتظر گذران شب و روز است. روزش را بی‌حاصل شب می کند و شبش را بی‌ثمر روز. خمودگی و رخوت درونی اش توان انجام امور را از او می گیرد. نتیجه این ناتوانی و بی‌حوصلگی آن است که بسیاری از موقعیت‌ها و شرایط خوب زندگی را از دست می‌دهد و در دام انواع محرومیت ها خواهد افتاد. شخص تنبل نه تنها دنیای خود را نابود می کند بلکه آخرتش را نیز تباه کرده چرا که آنکه دنیا را به بی‌حاصلی و بی‌ثمری گذرانده اندوخته ای برای آخرتش ندارند. امام باقر (ع) تنبلی را تباه‌کننده دین و دنیا می خوانند و می فرمایند:» تنبلی به دین و دنیا زیان می زند.» (تحف‌العقول، ص300) اما شریعت برحق و راستین آخرین فرستاده الهی؛ از آنجا که عنایتی خاص به تمامی جنبه های زندگی دارد از این مهم نیز چشم‌پوشی ننموده و با ارائه راهکارهایی راه گشا به حل این معضل فراگیر پرداخته است. در ادامه به ذکر کلام معصومین (ع) در این‌باره می‌پردازیم.

استعانت از خداوند متعال

پیامبر اکرم (ص) اینگونه با خدای خویش مناجات می نمودند که: «نعمت سرزندگی و کوشایی را به ما ارزانی‌دار و از سستی و تنبلی و ناتوانی و بهانه آوری و زیان و دل مردگی و ملال محفوظمان بدار.»

به‌کار گیری عزم و اراده

اراده انسان مانند موتوری است که باعث حرکت و پیشبرد فرد می شود. شخصی که عزمی راسخ و اراده ای فولادین دارد همواره در انجام کارهایش موفق خواهد بود. چنین فردی هیچگاه مغلوب نمی‌شود و هرگز از انجام اعمالش باز نمی ایستد. انسان بااراده به آسانی بر همه‌چیز فائق آمده و هیچگاه شکست نمی خورد. انسان پر توان و با اراده به جنگ با بی‌حوصلگی‌ می رود و با بهره گیری از توان و عزم راسخش بر بی‌حوصلگی و تنبلی چیره می‌شود. در روایتی؛ امیر المومنین علی (ع) می‌فرمایند: «با عزم و اراده به جنگ سستی بروید»

مداومت بر انجام عمل در هنگام سستی

هنگامی که سستی و رخوت به سراغ آدمی می‌آید؛ انسان از انجام عملی که بدان مشغول بوده بازمی‌ایستد. در این حال فرد حوصله انجام هیچ کاری ندارد و کارهایش را رها می کند. آنچه به تجربه همه ما آن را درک نمودیم آن است که معمولا در این حالت بی‌حوصلگی بر شخص غلبه یافته و او را به سکون می کشاند اما اگر در این حال فرد به عمل خود ادامه دهد و به حال درونی اش بها ندهد و تسلیم آن نگردد پس از مدت کوتاهی این حس در او از بین میرود. این مهم چیزی است که حضرت علی (ع) بدان توجه داده ‌و می‌فرمایند: «علیک بِإِدْمانِ الْعملِ فِی النّشاطِ و الْکسل. در حال نشاط و تنبلی بر عمل مداومت کن».

پرهیز از به تعویق انداختن عمل

در برخی موارد؛ به تاخیر انداختن امور سبب می‌شود تا شخص در انجام کارها توفیق نیابد و این تاخیر، شور و اشتیاق انجام عمل را از او می‌گیرد. در این حال شخص توان انجام کار را از دست می دهد و سستی دامان او را می گیرد. برحذر داشتن از تاخیر در انجام امور، امری سفارش شده از سوی معصومین(ع) است. امام علی (ع) در این خصوص می‌فرمایند: «تأْخِیر الْعملِ عنْوان الْکسل.

منبع: آرمان

انتهای پیام/