"گرگر" تنها راه ارتباطی روستانشینان "بیدانجیر" با دنیا/وقتی مسئولان از تعداد روستاها هم اطلاعی ندارند

به گزارش خبرگزاری تسنیم از یاسوج، وقتی اتاقک «گرگر» رها شده و وسط آب می‌آید از هر دو طرف دسترسی به آن غیرممکن است. تنها یک نفر از اهالی روستاها می‌تواند خودش را از سیم گرگر آویزان کرده و بیش از 50 تا70 متر از این طریق به طرف اتاقک رفته و آن را با خودش ببرد. و اگر آن یک نفر به هر دلیلی در روستا نبوده و اتاقک وسط سیم مانده باشد دیگر آمد و رفتی در کار نیست و مردم مجبورند به رودخانه بزنند، اقدام خطرناکی که تاکنون جان‌های زیادی را گرفته است.

این تنها گوشه‌ای از سرگذشت تلخ و ناخواسته مردم روستاهای منطقه بیدانجیر شهرستان چرام است، منطقه‌ای در انتهای بخش سرفاریاب که به علت قرار گرفتن در آن سوی رودخانه خروشان مارون تاکنون از چشم‌ها پنهان و از ارائه خدمات محروم مانده است.

منطقه بیدانجیر به گفته اهالی، 13 روستا دارد که هر روستا حدود 15 خانوار را در خود جای داده است.

اما در قرنی که دنیا هر روز به سمت استفاده از تکنولوژی‌های جدید در حوزه‌های مختلف روی آورده و کشورها در ایجاد زیرساخت‌های ارتباطی از هم پیشی می‌گیرند، مردم بیدانجیر هنوز از وسیله‌ای به نام «گرگر» برای عبور از رودخانه و ارتباط با دنیای بیرون از منطقه محرومشان استفاده می‌کنند.

این وسیله خطرناک و بی‌رحم تاکنون انگشتان زیادی را قطع و افراد زیادی را معلول کرده است، هرچند مردم روستاهای بیدانجیر می‌گویند که در طی این سال‌ها بیش از 8 نفر از اهالی منطقه نیز در حال عبور از رودخانه غرق شده‌اند.

مردم آن سوی رودخانه که حالا دیگر از کمک دولت‌ها هم ناامید شده‌اند، از خبرنگار تسنیم می‌خواهند تا نام غرق‌شدگان رودخانه را نیز در گزارش خود بیاورد تا جایی برای تکذیب مسئولان باقی نماند، سهراب دوده فرزند غلام، لطف‌الله آریامنش، منوچهر تخوار، عین‌الله فرزند همت‌علی و زبیده فرزند سیاه از جمله افرادی هستند که تاکنون در رود خروشان مارون قربانی بی‌توجهی مسئولان شده‌اند.

حسن خواست، غیظان فلاحی، محمدطلا چرسی، ارسلان جبروز، فضل‌الله ارمده، میلاد فلاحی و شکرالله موسوی از دیگر افرادی بوده که در هنگام عبور از رودخانه به وسیله گرگر دست و پایشان شکسته و یا انگشتانشان قطع و دچار معلولیت شده‌اند.

گرگر بلای جان روستانشینان بیدانجیر

گرگر 100 متری قرار گرفته بر روی رود خروشان مارون که بلای جان روستاییان منطقه بیدانجیر است تا نزدیک‌ترین روستاها و جاده تقریبا 5 کیلومتر مسافت دارد.

یکی از اهالی منطقه بیدانجیر در این باره به خبرنگار تسنیم می‌گوید: حدود 13 روستا در منطقه بیدانجیر وجود دارد که هر روستا به طور متوسط 15 خانوار را در خود جای داده است.

محمدشفیع الهامی مشکل اصلی مردم منطقه بیدانجیر را عدم برخورداری از راه ارتباطی مناسب می‌داند و می‌افزاید: اگه مردم بیدانجیر جاده ارتباطی مناسبی داشته باشند مجبور نیستند از طریق راه منطقه آبریزک و گرگر به یاسوج و دهدشت سفر کنند.

وی تصریح می‌کند: جاده ارتباطی منطقه بیدانجیر تا حدی صعب‌العبور است که در شهرستان کهگیلویه هیچ راننده‌ای حاضر نمی‌شود حتی به صورت دربست وسیله نقلیه خود را به منطقه بیدانجیر بیاورد، و در صورتیکه با اصرار فراوان حاضر به انجام چنین کاری شود کرایه زیادی از مردم دریافت می‌کند و گاهی ماشینش چنان در مسیر مستهلک می‌شود که تقریبا بیش از کرایه دریافت شده باید برای تعمیر ماشین خود هزینه کند.

بازدیدهای بی‌ثمر مسئولان از منطقه بیدانجیر

الهامی می‌گوید: راه ارتباطی پشته زیلایی به منطقه بیدانجیر به طول 18 کیلومتر راه بسیار نامساعدی است و هرچند در سال‌های گذشته دو بار نماینده مردم گهگیلویه به همراه تعداد زیادی از مسئولان و حتی استاندار از همه روستاها بازدید کردند اما تاکنون اقدامی در راستای بهسازی این جاده صورت نگرفته است.

وی اظهار می‌کند: خواسته همه مردم روستاهای منطقه بیدانجیر زیرسازی و آسفالت همان 17 کیلومتر جاده بود که تحقق نیافت و همچنان یکی از آرزوهای دیرینه مردم منطقه از نسلی به نسل دیگر منتقل شده و به عنوان یک مشکل لاینحل باقی مانده است.

امیدی به کمک دولت‌ها نداریم

ماجرای محرومیت در بیدانجیر فقط به جاده ارتباطی ختم نمی‌شود، نبود مرکز درمانی و بهداشتی، حمام، سرویس بهداشتی و از همه مهم‌تر عدم برخورداری از آب لوله‌کشی سالم از دیگر مشکلات مردم محروم این منطقه است.

زندگی مردم روستاهای این منطقه تنها از راه کشاورزی، دامداری و ماهیگیری می‌چرخد و به گفته خودشان تنها نهادی که تاکنون از آنها حمایت کرده کمیته امداد بوده است.

اما در این سوی رودخانه نیز منطقه‎ای به نام آبریز وجود دارد که مردم 12 روستای این منطقه نیز برای رفت و آمد با خویشاوندان فراموش شده خود در آنسوی رودخانه از گرگر استفاده می‌کنند.

به گفته اهالی منطقه، در فصل زمستان تا نزدیک پایه گرگر را چنان آب گل‌آلودی فرا می‌گیرد که هیچکس حتی جرأت نگاه کردن به آن را ندارد.

مردم منطقه بیدانجیر همچنین می‌گویند "دیگر هیچ امیدی به کمک دولت‌ها نداریم، چون تاکنون فریادمان به جایی نرسیده است."

بی‌اطلاعی مسئولان از آمار دقیق مربوط به منطقه بیدانجیر

اما از بیان اوج محرومیت منطقه بیدانجیر همین بس که مسئولان شهرستان چرام حتی اطلاع دقیقی از تعداد روستاها و خانوار این منطقه نداشته و در گفت‌و‌گو با خبرنگار تسنیم هر کدام آمار متفاوتی ارائه می‌دهند.

رئیس اداره راه و شهرسازی شهرستان چرام درباره مشکلات روستاهای منطقه بیدانجیر به خبرنگار تسنیم می‌گوید: حدود 90 خانوار در حدود 10 روستای منطقه بیدانجیر زندگی می‌کنند و نزدیک‌ترین روستا به رودخانه مارون «اندرون» نام دارد.

مسعود راستا با بیان اینکه جاده ارتباطی این روستاها از سه راهی شیخ هابیل تا کنار رودخانه مارون حدود 17 کیلومتر است می‌افزاید: راه و شهرسازی تنها وظیفه بهسازی 4 کیلومتر از این جاده از سمت شیخ هابیل را به عهده دارد و بهسازی و آسفالت 13 کیلومتر باقیمانده وظیفه امور عشایر است.

وی با اشاره به اینکه تصمیم داریم به صورت امانی این 4 کیلومتر را آسفالت کنیم تصریح می‌کند: عملیات اجرایی بهسازی این جاده را تقریبا شروع کرده‌ایم اما هنوز میزان اعتبار موردنیاز برآورد نشده است.

راستا بیان می‌کند: مردم این 10 روستا به علت عدم وجود پل بر روی رودخانه مجبور به استفاده از جره یا گرگر هستند.

قطع انگشتان مردم منطقه بیدانجیر توسط گرگر

اما رئیس اداره امور عشایر شهرستان چرام تعداد روستاهای منطقه بیدانجیر را 8 روستا عنوان می‌کند و می‌گوید: در حال حاضر محور مواصلاتی مناسبی بین این منطقه با شهرهای چرام، دهدشت و یاسوج وجود دارد، اما در گذشته که برای تردد مشکلاتی در این مسیر وجود داشت امور عشایر یک عدد گرگر برای عبور مردم این روستاها از رودخانه مارون نصب کرد.

صادق اجتهادی می‌افزاید: در حال حاضر در پی جمع کردن این دستگاه هستیم زیرا مشکلاتی از جمله قطع انگشت مردم و غیره به وجود آورده است.

وی با بیان اینکه چند سال پیش قرار شد پلی به نام پل اندرون-آبریز بر روی رودخانه مارون برای عبور و مرور مردم منطقه بیدانجیر احداث شود تصریح می‌کند: کار مطالعه این پل انجام گرفت اما این پروژه پس از مدتی به دلیل نبود اعتبار رها شد.

رئیس امور عشایر شهرستان چرام بیان می‌کند: چند هفته پیش که همراه با نماینده کهگیلویه از این منطقه بازدید کردیم نماینده این شهرستان گفت که با مدیرکل راه و شهرسازی برای تعبیه پل صحبت‌هایی انجام داده است.

اجتهادی با اشاره به اینکه آسفالت و زیرسازی جاده‌ها در هیچ کجای کشور جزو وظایف امور عشایر نیست می‌گوید: با این وجود، حاضریم امکانات خود را در اختیار راه و شهرسازی قرار دهیم تا این جاده را احداث کنند.

وی با بیان اینکه امور عشایر حاضر است کار مطالعه و نقشه‌برداری برای احداث پل را انجام دهد می‌گوید: حتی اگر اعتباری اختصاص دهند حاضریم وظیفه بهسازی این جاده را نیز به عهده بگیریم.

رئیس امور عشایر شهرستان چرام اظهار می‌کند: طبق آمارهای موجود، حدود 65 خانوار در روستاهای منطقه بیدانجیر ساکن هستند.

فرماندار شهرستان چرام نیز در این باره با اشاره به اینکه آسفالت 4 کیلومتر از جاده ارتباطی منطقه بیدانجیر در دستور کار قرار دارد به خبرنگار تسنیم می‎گوید: قیر مورد نیاز تأمین شده و در روزهای آینده عملیات آسفالت این جاده آغاز می‌شود.

ابراهیم فتاح‌پور می‌افزاید: سال گذشته از محل ماده 180 حدود 350 میلیون تومان برای زیرسازی و آسفالت این جاده در نظر گرفته شد که متأسفانه تخصیص نیافت.

وی با بیان اینکه امسال در کمیته برنامه‎ریزی شهرستان چرام برای این جاده اعتبار قرار می‌دهیم تصریح می‌کند: اگر جاده ارتباطی مردم این روستاها  آسفالت شود عبور و مرور آنها از طریق رودخانه کمتر می‏‌شود.

فرماندار شهرستان چرام می‎گوید: حدود 4 یا 5 روستا با جمعیت کم در منطقه بیدانجیر وجود دارد، هرچند برای ما حتی یک خانوار هم مهم است، بنابراین به صورت ویژه پیگیر مشکلات مردم این منطقه هستیم.

به گزارش خبرگزاری تسنیم از یاسوج، احداث پل بر روی رودخانه مارون برای عبور و مرور مردم منطقه بیدانجیر هزینه چندانی ندارد اما قطع انگشتان، معلولیت و غیره هزینه‌های جبران ناپذیری دارد که سالهاست مانند زخمی سنگین بر دل مردم منطقه بیدانجیر سنگینی می‌کند.

آیا باید منتظر بمانیم تا جوانی در اوج شکوفا شدن دچار معلولیت شود و آن زمان به فکر ایجاد زیرساخت در مناطق محروم باشیم.

در حالی که در بسیاری از روستاهای کشور به دنبال اینترنت پرسرعت و استفاده از تکنولوژی‌های روز هستند، اما مردم استان کهگیلویه و بویراحمد که همواره یکه‌تاز عرصه‌های مختلف حماسی، سیاسی، نظامی و غیره بوده‎اند از ابتدایی‌ترین امکانات محروم هستند.

گزارش از مرضیه جوشن

انتهای پیام/