بیگانگی فوتبال ایران با فن‌آوری‌های ساده/ یک دنیا توجیه به جای خرید چند دوربین مداربسته
با وجود گذشت ۴ روز از فاجعه ورزشگاه غدیر اهواز، هنوز هم تلخی آن اتفاقات قابل لمس است.
به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، پرتاب سنگ، صندلی، بطری آب، میوه و انواع اشیای عجیب و غریب در اواسط نیمه دوم دیدار استقلال خوزستان و پرسپولیس بین تماشاگران قسمت شمال‌شرقی ورزشگاه که از طرفداران دو تیم تشکیل شده بودند، یک اتفاق ساده نیست.
در این وضعیت، چندین تماشاگر بی‌گناه که فقط برای تماشای فوتبال وارد ورزشگاه غدیر شده بودند، از ناحیه سر و صورت زخمی شدند و در عکس‌ها و فیلم‌های منتشر شده، چهره‌های مستاصل و پیراهن‌های خون‌آلود بود که دل آدم را ریش می‌کرد.
اینها به کنار، توجیه اشتباهات و عدم عذرخواهی مقصران از تماشاگران بیشتر از هر چیز دیگری، چنگ به صورت عدالت و شرافت می‌کشید. انگار هیچ کس خودش را مقصر نمی‌داند و در این شرایط، آنقدر مسئولان ذیربط ناله می‌کنند و توجیه می‌آورند که هر کسی را خسته کنند تا بی‌خیال پیدا کردن مقصران باشد.
چنین مسائلی فقط یک فرار رو به جلو است. اگر با آن خشونت عجیب، جان یک نفر بر اثر پرتاب سنگ‌ها از دست می‌رفت، چه می‌شد؟ اگر کودکی، نوجوانی به خاطر همین تعصبات بعضاً خشک و بی‌فایده مثل کسب برد یا باخت در یک بازی و سنگ‌پرانی‌های خشن می‌مُرد یا فلج می‌شد، چه کسی پاسخگو بود؟ اصلاً شما چه کسی را پیدا می‌کنید که این مسائل را پیش‌بینی کرده باشد و برایش حداقل یک راهکار در نظر بگیرد؟
به جای این همه توجیه، به جای این همه فرار از واقعیت و مسئولیت، می‌شود با نصب چند دوربین مداربسته، خیلی از اتفاقات را پیشگیری کرد. وقتی یک تماشاگر بداند بازرسی بدنی می‌شود، تحت کنترل است و اگر اقدامی غیرقانونی انجام دهد، از طریق همین دوربین‌ها شناسایی شده و با دردسرهای زیادی مواجه خواهد شد، قطعاً مرتکب جرمی مثل سنگ‌پرانی و آسیب زدن به دیگران نمی‌شود. استفاده از دوربین‌های مداربسته در تمام دنیا حتی کشورهای آفریقایی هم یک رسم است اما هنوز در ایران چنین موضوعی را نمی‌بینیم. انگار مسئولان فوتبال در کشورمان علاقه زیادی دارند تا با تکنولوژی بیگانه باشند.
مسئولان فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ، مدیران سازمان توسعه و تجهیز اماکن ورزشی، مسئولان حراستی، امنیتی، انتظامی، مدیران هیئت فوتبال خوزستان، نماینده فدراسیون، ناظر بازی و اصلاً همه ما در این اتفاق مسئولیم و نباید به راحتی از تقصیر خود بگذریم. مگر خرید چند دوربین مداربسته و کنترل تماشاگران با تکنولوژی‌های جدید، چقدر خرج در بر دارد؟ چرا ورزشگاه‌ها در جایی ساخته می‌شود که پر از سنگ است؟ چرا هیچ‌کس به فکر امنیت مردم نیست؟ چرا ورزشگاه‌های ما تا این حد ناامن است و چرا شرایط فیزیکی ورزشگاه‌ها مناسب نیست که یک تماشاگر وقتی وارد ورزشگاه می‌شود، نمی‌داند که با سلامتی به خانه برمی‌گردد یا ...
این موضوع البته چیزی از سنگدلی برخی تماشاگران فوتبال کم نمی‌کند. واقعاً آنهایی که با سنگ و خشونت، همشهری یا هموطن خود را زخمی کردند، چطور توانستند پنج‌شنبه شب را به صبح برسانند؟
انتهای پیام/
