فوتبال باشگاهی ایتالیا در ظرف چینی/ این خسته برمی‌خیزد؟

به گزارش خبرگزاری تسنیم، بعد از آن تراژدی بزرگ در سال 2006، بعد از آن «کالچوپولی» لعنتی، فوتبال باشگاهی ایتالیا زمین خورد و دیگر بر نخواست که برنخواست. اگرچه به فاصله کوتاهی بعد از آن، تیم ملی ایتالیا قهرمان جام جهانی شد تا کام تلخ لاجوردی‌ها به شیرینی بزند اما خب ابعاد فساد در سری A و برخوردهای قاطع دادستان‌های ایتالیایی فوتبال باشگاهی کشور چکمه‌ای را از تک و تا انداخت. افسانه «هفت خواهران» رفته، رفته کمرنگ شد و کم کم فروغ و آوازه فوتبال این کشور به خاموشی گرایید. پس از آن اگرچه اینتر توانست با «مورینیوی کار درست» اروپا را فتح کند و صاحب سه‌گانه شود اما برای فوتبالی که کهکشان اقتدار و شهرت و افتخار در آسمان اروپا بود، این سوسو زدن‌ها حکم عبور شهابی را داشت که آرزوها را با خود به قعر تاریکی فرو می‌برد.

دیگر کمتر شاهد حضور پررنگ میلان (دومین تیم پرافتخار در لیگ قهرمانان)، اینتر، یوونتوس و رم در مراحل بالای مسابقات اروپایی بودیم. اگر پیش از این، دیدار هر یک از هفت خواهران با هم به اندازه حساس‌ترین مسابقات دنیا مهیج و دیدنی بود، حالا دیگر تقابل پارما و فیورنتینا لذت قبل را نداشت. دیگر «دلاکاپیتاله» آن دربی رم فوق جذاب نبود، حتی «دلامدونینا» هم شکوه سابق را نداشت و همین طور بگیر بیا جلو تا دربی ایتالیا بین اینتر و یوونتوس که قبل از کالچوپولی مهمترین و حساس‌ترین بازی باشگاهی جهان محسوب می‌شد؛ به مراتب پربیننده‌تر از الکلاسیکوی اسپانیا. اگر سری A زمانی میعادگاه فوق ستاره‌های فوتبال دنیا بود، حالا بیشتر شاهد حضور بازیکنان معمولی و در معدود مواردی درجه یک‌هایی هستیم که فاصله بسیاری با همتایان نامدارشان در لیگ‌های دیگر دارند.

در این میان ورشکستگی و افول اقتصاد ایتالیا را هم نباید بی‌تاثیر دانست. بحران اقتصادی کشور چکمه‌ای تیم‌هایی مثل پارما را از پا انداخت، هر چند خواهر هفتم هنوز زنده است و در سری C ادامه فعالیت می‌دهد. اوضاع در سال‌های اخیر کمی بهتر شده است. ورود پول‌های خارجی اوضاع را کمی سامان داده است. یوونتوس توانسته سال‌های بحرانی را پشت سر بگذارد و به شکوه پیشین نزدیک‌تر شود. اینتر چند سالی است شاهد سرمایه‌گذاری خارجی‌هاست (هر چند هنوز ثمره‌ای نداشته) و در حال حاضر نیز زیر نظر کنسرسیومی چینی اداره می‌شود. رم توانسته سرمایه‌گذار آمریکایی برای خود دست و پا کند و میلان نیز بس از دست ردی که «سیلویو برلوسکنی» بر سینه تایلندی‌ها زد، در «شش و بش» انتقال به سرمایه‌گذاران چینی است. چینی‌هایی که اخیرا پول‌های گزافی در فوتبال هزینه می‌کنند. 

همان قدر که فوتبال انگلیس محبوب اعراب بوده و سرمایه‌های فراوانی از این بخش وارد لیگ برتر شده، فوتبال ایتالیا نیز در شرق آسیا از محبوبیت بسیار زیادی برخوردار است و حضور چینی‌ها و دیگر کشورهای این منطقه در سری A نیز بی‌ربط با این موضوع نیست. فوتبال ایتالیا نرم، نرمک در حال چینی شدن است. باید دید پول چینی‌ها می‌تواند این کالچوی جذاب و دوست‌داشتنی سال‌های دور را بار دیگر به دوران شکوه گذشته بازگرداند؟ آیا این لیگ خسته باز برخواهد خواست یا ظرف چینی فوتبال باشگاهی ایتالیا شکننده‌تر از آن خواهد بود که بتواند مرهمی بر زخم‌های بی‌شمارش باشد؛ همان طور که دیدیم «اریک توهیر» اندونزیایی بعد از در اختیار گرفتن بخش اعظم سهام اینتر و کنار زدن «ماسیمو موراتی» زود خسته شد و پای کنسرسیوم چینی «سانینگ» را وسط کشید.

در هر حال باید منتظر ماند و دید که سیاست جذب سرمایه‌گذاران خارجی در فوتبال باشگاهی ایتالیا تا کجا پیش خواهد رفت و چه تیم‌های دیگری را در بر خواهد گرفت و آیا اساسا چنین سرمایه‌گذاری‌هایی در اقتصاد بحران‌زده ایتالیا موثر واقع خواهد شد یا نه؟

انتهای پیام/