چرا برنامه‌ریزی اکران فیلمها درست نمی‌شود؟
انتظارها در دومین سال دبیری محمد حیدری آن قدر بود تا رسانه‌ها توقع جشنواره‌ای پربارتر از گذشته داشته باشند؛ اما جشنواره ۳۵ حتی از منظر کیفی نسبت به سالهای گذشته نازل‌تر به نظر آید.
خبرگزاری تسنیم-هادی کافی:
دردسرسازی و بی‌اعتمادی حول دبیر جشنواره
اولین قدمهای معلق جشنواره 35 زمانی آغاز شد که دبیر جشنواره نتوانست با سامانه سینماتیکت به توافق رسد و در حرکتی پرحاشیه، فروش اینترنتی بلیتهای مردمی را با اعتماد به افرادی ناشناس، به شرکتی نوپا تقدیم کند. نتیجه کار سردرگمی مخاطبان جشنواره و عدم توانایی بخش اعظمی از مخاطبان بود. در این میان پای سینماتیکت بار دیگر باز شد؛ اما مدیریت این سامانه حاضر به پذیرش بلبشوی پدید آمده نشد. نتیجه کار حضور مدیر سینمایی پشت گیشه بلیت‌فروشی سینما ملت بود و فروش بلیت به شیوه سالهای ابتدایی سینما.
شاید دلیل تغییرهای شرکتهای ارائه خدمات به جشنواره تحت فشار بودن دبیر برای تأمین هزینه‌های جاری است که در قبال حمایت شرکتهای نوپا موفق به مقاومت نشده است. این تغییرات ارتباطی به عملکرد ضعیف شرکتهای دوره‌های گذشته نداشته است؛ چرا که در میانه راه پای سینماتیکت به ماجرای فروش باز شد. پس عدم تأمین بودجه لازم و جذب حامی برای این دوره از جشنواره نه به شرایط اقتصادی برمی‌گردد و نه به خواست بخش خصوصی. این دبیر جشنواره است که مجبور بوده اعتماد بخش خصوصی را جذب کند و ظاهراً تجربه محمد حیدری در تعامل با بخش خصوصی در سال گذشته به جایی نرسیده است تا رضایت و رغبت آنان را برانگیزد. در نتیجه جایی برای حضور برند خود در میان پوستر پرحاشیه جشنواره رزرو نکردند. نمونه بارز چنین مسئله‌ای اپراتور رایتل است که با وجود سالهای متمادی حضور برند خود در جشنواره‌های فیلم فجر، قید حضور در رالی سی و پنجمین دوره را زده است.
55 فیلم در 11 روز
سالنهای ویژه جشنواره از جمله برج میلاد از دهم بهمن ماه میزبان فیلمهای سینمای ایران شد و قرار بر آن است تا 20 بهمن، 55 فیلم در کاخ جشنواره برای اهالی رسانه، منتقدان و عوامل فیلمها نمایش داده شود. این رشد کمّی فیلمها اولین معضل جشنواره سی و پنجم است. خبرنگاران و منتقدان سینمایی در چنین فضای فشرده‌ای مجبورند فیلمها را قطاروار، پشت هم به تماشا بنشینند و شاید در این میانه از خستگی در سالن چرتی بزنند و در نهایت فرصت تولید خبر، گزارش و تحلیل جشنواره و فیلمها را از دست بدهد.
هر چند 11 فیلم از این فهرست مربوط به بخش سینما حقیقت است – که خود محل مجادله است-؛ اما این برنامه‌ریزی و افزایش کمّی فیلمها یا بخش سینما حقیقت را مهجورتر می‌سازد یا تولید مناسب محتوای مکتوب مطلوب را به نمره منفی سوق می‌دهد.
موکت قرمز به افتخار سینمای ایران
مدیریت کاخ جشنواره یا همان سالن اهالی رسانه و منتقدان همانند سال گذشته به عهده بهروز غریب‌پور سپرده شده است. داستان حضور این هنرمند شناخته شده تئاتر نیز داستان خودش را دارد. از تکذیب و تأیید خبر گرفته تا اعتراض به وضعیت سال گذشته. در نهایت غریب‌پور که برای اهالی تئاتر نماد انضباط است، برای بار دوم دعوت دبیر تئاتری جشنواره را لبیک گفت.
با قولها و وعده‌های پیش از آغاز جشنواره امسال نظمی بهتر از سال گذشته را شاهد هستیم. خبری از تماشاگرها نامرتبط با رسانه نیست و فیلمها طبق جدول ارائه شده، در زمان معین اکران می‌شوند؛ اما تناقض جایی است که با توجه به تأکید بر حذف برنامه فرش قرمز در برج میلاد و محدود کردن آن در سینما ملت، داستان فرش قرمز به قوت خود باقی است تا بار دیگر این بحث فلسفی – اجتماعی مطرح شود بودن فرش قرمز یا نبودن فرش قرمز سنخیتی با فجر داشته یا خیر.
انتهای پیام/