قصه پرغُصه تحصیل دانش‌آموزان مریوانی در "راهرو" و "کانکس"/ چه‌کسی مسئولیت تحصیل در "مدارس تخریبی" را می‌پذیرد؟
شهرستان مریوان هنوز ۱۱ مدرسه خشتی، گلی و ۴۴ درصد از مدارس آن تخریبی بوده؛ آیا مدیرکل آموزش و پرورش کردستان حاضر است مسئولیت بخشی از این مشکلات و نقاط ضعف را برعهده بگیرد؟
به گزارش خبرگزاری تسنیم از مریوان، ماجرای تحصیل دانش‌آموزان روستایی قصه پرغصه خود را دارد؛ دانش‌آموزان مناطق محروم روستایی باید با به جان خریدن محرومیت‌ها و تحمل سختی‌ها به تحصیل بپردازند، [کمبود امکانات آموزشی در مدرسه، تحصیل در مدارس فرسوده، تخریبی، خشتی و گلی، وجود مدارس دوشیفت، استفاده از سیستم گرمایشی نفتی در فصل زمستان، تحصیل جمعیت 700 نفری در مدارس] تنها بخشی از مشکلات و سختی‌های پیش‌رو تحصیل دانش‌آموزان این شهرستان است.
برخی مدارس روستایی شهرستان مریوان قدمت بسیار بالایی دارند و هر لحظه امکان فرو ریختن ساختمان مدرسه بر سر دانش‌آموزان وجود دارد؛ طبق اعلام بهمن عرفانی مدیر آموزش و پرورش مریوان، 44 درصد از مدارس این شهرستان تخریبی هستند و هنوز دانش‌آموزان 11 مدرسه در مدارس خشتی و گلی درس می‌خوانند.
طبق اظهارات منصور مرادی نماینده مردم شهرستان‌های مریوان و سروآباد در مجلس، در جلسه شورای آموزش و پرورش شهرستان مریوان که با حضور معاون وزیر آموزش و پرورش و رئیس سازمان نوسازی مدارس برگزار شد، "دانش‌آموزان برخی مدارس مریوان در "راهرو" درس می‌خوانند و 20 روستای شهرستان نیاز مبرم به مدرسه دارند".
تخریبی و فرسوده بودن 44 درصد از مدارس مریوان و تحصیل در راهرو‌ها زنگ هشداری برای مسئولان و دانش‌آموزان بوده و بهتر است مدیرکل آموزش و پرورش کردستان به جای پرداختن به برخی امور غیرضروری به فکر برطرف کردن مشکلات این دانش‌آموزان باشد.
باید منتظر بمانیم و ببینیم که آیا مدیرکل آموزش و پرورش کردستان برای برطرف کردن مشکلات دانش‌آموزانی که در "کانکس"، مسجد، راهرو و در مدارس تخریبی و فرسوده درس می‌خوانند راهکار و برنامه‌ای اصولی دارد یا خیر؟ آیا حاضر است بخشی از مسئولیت وجود این نقاط ضعف‌ها را بر عهده بگیرد یا از زیر بار مسئولیت شانه خالی کند؟
امیدواریم با ورود بیشتر خیرین به عرصه مدرسه‌سازی شاهد گسترش، تعمیر و نوسازی فضاهای آموزشی و ساماندهی وضعیت نابسامان مدارس شهرستان مریوان باشیم چراکه ایثار و گذشتن از مال، کاری خیر و زیبا بوده و باید همه با هم تلاش کنیم روحیه کار خیر را «فرهنگ‌سازی» کنیم.
انتهای پیام/