وقتی فرزاد فرزین مخاطبانش را فریز می‌کند/ تکامل در کنسرت‌های پاپ
کنسرت‌های فرزاد فرزین از نظر بهره‌بردن از پرفورمنس‌های صحنه‌ای به سیستم بین‌المللی روز دنیا نزدیک است و با پرفورمنس‌های خارج از ایران فاصله‌ی چندانی ندارد.
به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، در تعریف و تقسیم‌بندیِ انواع رسانه، دو نوع رسانه‌ی گرم و سرد داریم. به طور کلی در رسانه‌های گرم حواس کمتری از مخاطب برای درک مفهوم پیام درگیر می‌شود اما در رسانه‌های سرد حواس بیشتری از مخاطب درگیر می‌شود تا مفهوم پیامِ آن رسانه را درک کند. در واقع در رسانه‌های سرد، مخاطب به گونه‌ای درگیرِ رسانه می‌شود که انگار در جای خودش یخ زده است و به اصلاح فریز شده است.
اگر صحنه‌ی برگزاری کنسرت‌های موسیقی را یک رسانه در نظر بگیریم، بیشتر کنسرت‌هایی که در ایران برگزار می‌شود تنها شنیدن و کمی هم دیدن برای درکشان کافی است. در این کنسرت‌ها بی‌شک اتفاق خیلی خاصی از نظر بصری رخ نمی‌دهد.
اما در میان این قحطیِ جلوه‌های بصری، کنسرتی در تهران برگزار شد که رسانه‌ای سرد بود و مخاطب را در جایش فریز می‌کرد؛ چرا که برای دیدن و درکِ اتفاق‌ها چشم‌ها را باید به صحنه می‌دوختی و گوش‌ها را هم تیزِ تیز می‌کردی...
نیم ساعتی بود که تماشاگران تمام صندلی‌های سالن همایش‌های برج میلاد را پُر کرده بودند. تشویق‌ها آغاز شده بود و گروه هم روی صحنه آمد. از همان آغاز پُر مُسلم بود که این کنسرت با دیگر کنسرت‌ها تفاوت‌هایی ریشه‌ای دارد.
وقتی فرزاد فرزین با شلوار مشکی و کُتی سیاه و البته شیک، پا روی صحنه گذاشت، صحنه پُر از تصاویر حاصل از «تری‌دی‌مپینگ» بود. دکور صحنه را براساس همین «تری‌دی‌مپینگ» طراحی کرده بودند.
«تابستونه» نخستین قطعه‌ی این کنسرت و الحق هم که برای میخکوب کردنِ هر بیننده‌ای کافی بود. وقتی نور، تصویر و حرکت با هم تلفیق می‌شوند تا در کنار موسیقی تمام حواس‌های مخاطبان را درگیر کنند؛ بی‌شک تجربه‌ای متفاوت برای حاضران در سالن رقم می‌خورد.
در کنسرت‌های موسیقی پاپ در ایران، معمولا گروه‌ها در خوشبینانه‌ترین حالتش رقص‌نوری را با موسیقی همراه می‌کنند. کمتر دیده شده که کنسرت‌ها در دل خود روایتی هم داشته باشند. تمامِ کارگردانی این کنسرت‌ها معمولا از یک دکور و رقص نور فراتر نمی‌رود.
اما در نخستین قطعه‌ی کنسرت فرزاد فرزین ماجرا یک «پرفورمنسِ کامل» بود. اینجا علاوه بر گوش، باید چشم را هم تیز کرد تا آنچه بر صحنه می‌گذرد را خوب دید و شنید. باید به دقت به صحنه نگاه کرد تا فرزاد فرزین واقعی را پیدا کنی. چند تصویر از فرزین بر صحنه دیده می‌شود اما تنها یکی از آنها فرزینِ واقعی است و بقیه تصاویری از قبل ضبط شده است.
در جایی از ماجرا، فرزین از صحنه به صورت پلکانی بالا می‌رود. انگار دارد در هوا قدم می‌زند. همین قدم‌زدن در هوا که حاصل «تری‌دی مپینگ» است، کار بسیاری می‌خواهد. زحمتش بسیار است. آمادگیِ بدنی خواننده را می‌خواهد و البته هزینه‌های بسیار.
خوشبختانه فرزاد فرزین از خوانندگانی است که به مخاطبانش احترام می‌گذارد و آنها را حسابی تحویل می‌گیرد؛ نه فقط با خوش‌آمدگویی و قربون صدقه‌های زبانی؛ فرزین برای مخاطبانش وقت می‌گذارد و انرژی صرف می‌کند تا آنها از آمدن به کنسرت لذت ببرند.
کنسرت‌های فرزاد فرزین از نظر بهره‌بردن از پرفورمنس‌های صحنه‌ای به سیستم بین‌المللی روز دنیا نزدیک است و با پرفورمنس‌های خارج از ایران فاصله‌ی چندانی ندارد.
در کنسرت‌های فرزین تنها شنیدن کافی نیست؛ باید ببینی. باید حواست را کامل جمع کنی تا متوجه اتفاق‌های روی صحنه بشوی. در کنسرت پیشین این خواننده، برای آغاز کنسرت یک سفینه طراحی شده بود که فرزین از درون آن به بیرون می‌آمد و خواندن را شروع می‌کرد. در آن کنسرت هم طراحی صحنه و کارگردانیِ پیچیده‌ی کار جذابیت‌های بسیاری برای مخاطب ایجاد کرده بود.
به هر روی کنسرت «عاشقانه» با قطعه‌ی «تابستانه» شروع و همه را میخکوب کرد.
در ادامه فرزین سری به آلبوم «شخصی» زد و قطعه‌ی «هواتو دارم» را خواند. قطعه‌ی بعدی اثری ریتمیک از آلبوم «6» بود با نام «آره آره». در ادامه باز هم سری به «عاشقانه» زد و تیتراژ ابتدایی این سریال با نام «اقیانوس» از ساخته‌های میلاد بابایی را خواند. «قلبم» اثری بود از آلبوم «6» که در ادامه خوانده شد و باز هم یک قطعه‌ی دیگر از آلبوم «شخصی».
در میانه‌های کنسرت بود که ویدیوی «مرز» پخش شد. این قطعه را فرزاد فرزین در نوروز سال 1396 خواند و به شهیدان مدافع حرم و شهیدان آتش نشان تقدیم شد. پخش این قطعه در این روزها که ماجرای اسارت و شهادت محسن حججی در همه جا پیچیده، انتخابی بسیار درست و به جا بود.
وقفه‌ای چند دقیقه‌ای در ادامه‌ی کنسرت پدید آمد تا این که گروه «شوک» روی صحنه آمد و قطعه‌ای بی‌کلام اجرا کرد. این قطعه از ملودی‌های موسیقی نواحی وام گرفته بود.
بازگشت به فضای سورئال با کمک تکنولوژی‌ِ «تری‌دی مپینگ» باز هم فضای کنسرت را به طور اساسی تغییر داد. تصاویرِ تو در تو شبیه به همان کارهایی که هنرمندان آپ آرت می‌کنند. مخاطب با دیدن این تصاویر نوعی جذابیت بصری برایش ایجاد می‌کند و با فضای کنسرت درگیری بیشتری پیدا می‌کند. در اجرای قطعه‌ی «شوخی» همه چیز میان وَهم و واقعیت بود.
«با تو» از آلبوم «شلیک» و «عاشقانه» در ادامه اجرا شدند. فرزین معتقد است که «عاشقانه» رکورد تمام آثارش را تا کنون شکسته و موفق‌ترین اثرش است. در ادامه اثری از آلبوم «شانس» و تیتراژ برنامه «ماه عسل» هم خوانده شد.
در لابه‌لای کنسرت فرزاد فرزین از انتشار قطعه‌ای خبر می‌دهد که حاصل همکاری با گروه «ماکان‌بند» است. این قطعه 28 مرداد منتشر می‌شود.
کنسرت «عاشقانه‌ها»ی فرزاد فرزین طی سه شب به تاریخ‌های 19، 20 و 21 مرداد در سالن همایش‌های برج میلاد برگزار شد. این کنسرت هر شب دو سانس داشت.
در شش سانس برگزاری این کنسرت چهره‌هایی مانند محسن مسلمان، احسان علیخانی، مهدی گلستان، مهران مهام، بهاره کیان افشار، محمد امامی-تهیه کننده شهرزاد، علیشمس مهدی جهانی، مهدی مدرس، سهراب پاکزاد، سیاوش خیرابی، امیرمیلاد نیکزاد و یاحا کاشانی از مهمانان ویژه بودند.
این کنسرت برای 23 و 24 شهریور 1396 برای چهار سانس در سالن زیبای ایرانیان تمدید شده است. این نخستین کنسرتی است که در این سالن برگزار می‌شود.
این کنسرت به همت موسسه فرهنگی هنری آوای دوران به مدیریت سمیه کاویانی و تهیه کنندگی رسول ترابی برگزار شد. مدیر برنامه و سرپرست گروه فرزاد فرزین علی ثابت است.
طراحی سناریو و کارگردانی این کنسرت بر عهده کیوان ملک مطیعی و رهبری ارکستر شوک بر عهده مهران خلیلی بود.
انتهای پیام/
