در افتتاح خانه تنبور مطرح شد: «شهرام ناظری» نیازی به عنوان «شوالیه» ندارد+عکس و فیلم

به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، افتتاح خانه ی تنبور نه در جایی میان شهری بزرگ، نه در یک فرهنگسرای متعل به فلان ارگان، نه در بخشی از ساختمان های آپارتمانیِ وسطِ شهر؛ که در دل روستایی دوردست شکل گرفت.

حدود 70 کیلومتر از شهر کرمانشاه به سمتِ غرب باید رفت تا به «بانزلان» رسید. روستایی که زادگاه علی اکبر مرادی یکی از استادان نامدار تنبور در ایران است. مرادی زمینی از املاک پدریش در روستای «بانزلان» را اختصاص داده تا در آنجا و با هزینه های شخصی «خانه تنبور» را تاسیس کند.

سه شنبه 21 شهریور 1396 راس ساعت 18:00 مرمان بسیاری گِرد هم آمده اند تا «خانه تنبور» را به طور رسمی افتتاح کنند. برای رسیدن به «بانزلان» باید جاده ای باریک و خطرناک را رانندگی کرد.

در راه از هر کسی سراغِ «بانزلان» را می گیریم، پیش از پایانِ جمله هایمان راه را نشان می دهند. گویی امروز این کار را بسیار انجام داده اند.

از چند کیلومتر مانده به روستا جاده را بسته اند و اجازه ی ورود ماشین ها را نمی دهند. راست هم می گویند، آنقدر ماشین در کنار جاه پارک شده که دیگر راهی برای رفتن نمانده است. باریکه راهی باقی مانده که آن را هم گذاشته اند برای خروج ماشین ها.

ماشین را در همان فاصله ی دور پارک می کنیم و پیاه به راه می افتیم. تعداد ماشین ها که نشان از استقبالی با شکوه می دهد. همه در خانه تنبور گرد هم آمده اند. ازدحام جمعیت باور کردنی نیست. صدای نواختنِ «نرمه نای» و آوازی کُردی از دور به گوش می رسد. برخی هم کاسبی خود را کرده اند و لبخندزنان یخچالشان که شاید جای بستنی بوده را پشت وانت سوار کرده اند و دارند می روند.

به زحمتی بسیار و از میان ازدحام جمعیت به جایی میرسیم که از آنجا می شود صحنه و تماشاگران را به خوبی دید. باورکردنی نیست! ردیف نخستِ این جمعیت چهره هایی نشسته اند که هیچ رخدادی در چندین سال گذشته نتوانسته آنان را گِرد هم آورد.

حسین علیزاده، شهرام ناظری، کیهان کلهر، علی اکبر شکارچی، محمدرضا درویشی، نوید افقه، علی ترابی، علی بوستان و بسیاری از هنرمندان محلی کسانی بودند که به دعوت علی اکبر مرادی صدها کیلومتر راه را از تهران تا روستای بانزلان آمده بودند. حضور این چهره ها خود گواهی بر اهمیتِ «خانه تنبور» است.

سخنرانی ها آغاز می شود.

اینجا خانه تنبور است؛ خانه مذهب نیست

علی اکبر مرادی که متولی اصلیِ «خانه تنبور» است، این چنین سخن می گوید:

«کسی که در تمام این دوران یار ما بوده، مهندس محمود بیات معمار این بناست. اینجا(خانه تنبور) مرکزی برای هنر است. مرکز دین و مذهب نیست. من خودم یارستانی هستم اما اینجا خانقاه و مسجد نیست. اینجا جایی برای هنر والاست.
پس به ما اجازه خدمت بدهید. همه ما بدون هیچ توقعی داریم کار می کنیم. اینجا خانه تنبور گوران یا کرمانشاه هم نیست؛ اینجا خانه تنبور است.»

تنبور سازی ملی است

محمدرضا درویشی آهنگساز و پژوهشگر موسیقی ایران اینگونه سخن می گوید:

«علی اکبر مرادی بی هیچ پشتوانه ای جان و مالش را برای تاسیس این خانه گذاشته است. امیدوارم جوانان تنبور نواز از کلِ نقاط استان و حتی استان های اطراف به این مکان بیایند.
تنبور امروز یک ساز ملی است. یک ساز باستانی است. تنبور فقط یک ساز محلی نیست. هیچ جایی بهتر از خانه تنبور نمی تواند مقام های اصیل تنبور را به نسل های بعد منتقل کند. به استاد مرادی تبریک و خسته نباشید می گویم. خوش به حال همه ما که در اولین جشنواره تنبور هستیم.»

تاریخ از برگزار کنندگان این مراسم به مهر یاد می کند

شهرام ناظری به عنوان سخنران بعدی این مراسم روی صحنه می آید:

«باعث سعادت من است که امروز به همراه دیگر استادان موسیقی در اینجا در خدمت شما هستیم. از همه کسانی که زمینه ایجاد این خانه تنبور را فراهم کرده اند تشکر می کنم.
از مرادی که زحمات بسیاری کشیده تشکر می کنم. از تمام مسئولانی که این برنامه را یاری کردند تشکر می کنم. تاریخ نام کسانی که در به سرانجام رسیدن این مراسم کمک کرده اند را به مهر یاد می کند. روسیاهی هم برای کسانی می ماند که نمی خواستند چنین مراسم باشکوهی برای افتتاح خانه تنبور برگزار شود.»

ناظری در پایان صحبت هایش و به درخواست حاضران دقایقی آواز خواند.

کیهان کلهر هم برای سخنرانی روی صحنه می آید اما او تنها به تشکر از همه بسنده می کند.

فرانسوی ها به ما می خندند / «شهرام ناظری» نیازی به عنوان «شوالیه» ندارد

حسین علیزاده اما سخنان مهمی بر زبان جاری می کند. وقتی مجری برنامه از روی کم اطلاعی سعی می کند با عنوانِ «شوالیه» و نه با تکیه بر نامِ شهرام ناظری، بزرگی او را به حاضران القا کند، واکنش حسین علیزاده را موجب می شود.

علیزاده می گوید:
«فکر می کنم که در میان اتفاق هایی که برای ملت ایران افتاده اتفاق امروز بسیار مهم است. امروز در برگزاری این مراسم هیچ تشنجی نیست و حضور این مردم در اینجا نیاز به هیچ مسئله حفاظتی ندارد.
ما ایرانی هستیم و تنبور به همه ما تعلق دارد. ایران یکی از سرزمین های مهم دنیاست که فرهنگ های مهمی را در خود جای می دهد. ما از نظر فرهنگ موسیقی ثروتمند هستیم. هر نقطه ای از ایران فرهنگ موسیقی خاص خودش را دارد. چیزی که من می گویم تنها یک ادعا نیست و در سطوح دانشگاهی و تحقیقی این مسائل اثبات شده است.

متاسفانه سالیان درازی است که به موسیقی کم لطفی می شود اما می بینیم که این هنر در میان مردم جریان دارد. موسیقی مانند نفس است و نفس را نمی توان از مردم گرفت.

من به کرمانشاه غیرت دارم و از عاشقان موسیقی این منطقه هستم. امروز شهرام ناظری و کیهان کلهر دو تن از استادان موسیقی که هر دو هم اهل کرمانشاه هستند در میان ما حضور دارند. این دو هنرمند در جهان معروفند. نام هر کدام از این دو به تنهایی بیانگر بزرگی آنان است. نمی دانم چرا مجری برنامه سعی دارد بزرگی شهرام ناظری را با لقبِ «شوالیه» به رخ بکشد.

شهرام ناظری خودش هنرمند بزرگی است و نیازی به لقب «شوالیه» ندارد. خود فرانسوی ها به ما می خندند وقتی می بینند هنرمندانمان را با لقبی صدا می زنیم که آنها به ما داده اند.
من خودم نشان «شوالیه» را از دولت فرانسه قبول نکردم. چرا که می خواستم با همین مسئله مقابله کنم.

گاهی در مطبوعات ایران برای کیهان کلهر که از دوستان من و از هنرمندان بزرگ ایران است، از عنوان هایی مانند «هنرمند جهانی» استفاده می کنند. یعنی ما ایران نداریم؟ چرا وقتی می خواهیم به هنرمندی جایگاه بین المللی بدهیم، «ایران» را حذف می کنیم.

«کلهر» آهنگساز و کمانچه نواز بزرگ ایرانی است. با عنوان های غیر فارسی و غیر ایرانی هنرمندانمان را خطاب نکنیم. اگر در فرانسه بدانند که ما به هنرمندمان «شوالیه» می گوییم به ما می خندند؛ این یعنی ما هنرمندمان را با عنوانی خطاب می کنیم که آنها به ما داده اند. شما در دنیای موسیقی جوایز و نشان های بسیاری گرفته اید، مبارکتان باشد و صدها جایزه دیگر هم حقتان هست که باید بگیرید(خطاب به کلهر و ناظری) اما نامتان برای بیان بزرگیتان کافی است.

شهرام ناظری وقتی اسمش می آید قلب همه برایش می تپد پس نیازی به عنوان «شوالیه» ندارد.

هنرمندان بسیار دیگری هم در ایران هستند که نشان «شوالیه» را گرفته اند اما تنها به نامشان خطاب می شوند. محمدرضا شجریان هم نشان شوالیه گرفته اما همان نامش برای بیان بزرگیش در هنر کافی است.»

حسین علیزاده با این سخنان خواست که به مردم درسِ خودباوری بدهد. علیزاده چند سال پیش از سوی سفارت فرانسه دعوت شد تا نشان «شوالیه» را به او اهدا کنند، اما علیزاده این نشان را نپذیرفت و ترجیح داد همان «حسین علیزاده» بماند.

مراسم افتتاح خانه تنبور مهمانان ویژه ی دیگری دارد که از سوی مردم با استقبال ویژه ای رو به رو می شوند. این مهمانان خانواده ای چهار نفره هستند که سفری در اعتراض به لغو کنسرت های موسیقی آغاز کرده اند. این خانواده از خراسان مرکزی سفرشان را آغاز کرده اند و شعارشان «ما حق داریم آوازهای سرزمین مادری را در شهرمان بشنویم» است. در حاشیه این مراسم حسین علیزاده و کیهان کلهر با این خانواده چهار نفره عکس یادگاری گرفتند.

به هر روی خانه تنبور با حضور بزرگان موسیقی ایران افتتاح شد تا روستای «بانزلان» از این پس قلبی باشد برای تپشِ تنبور.

خانه تنبور در نخستین گامش و در روزهای 20 و 21 شهریور میزبان برگزاری جشنواره کُهن آواهای تنبور بود. خانه تنبور قرار است در طول سال محلی برای آموزش تنبورنوازان باشد.

انتهای پیام/