یک شکست دیگر برای طرفدارانِ تراریخته در اروپا!

به گزارش گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران پویا؛ محمد درویش ـ کارشناس محیط زیست و مدیرکل سابق  دفتر آموزش و مشارکت‌های مردمی سازمان حفاظت محیط زیست در یادداشتی به تحلیل آخرین اقدامات انجام شده در حوزه تراریخته پرداخت. متن این یادداشت به شرح ذیل است:

یک دانشمند آلمانی در حوزه زیست شناسی مولکولی به نام "درک زیمرمن - Dirk Zimmermann  " روز گذشته - 18 آبان 96 - خبر از ناکامی دوباره لابی پرقدرت مونسانتو برای مجاب کردنِ اعضای کمیسیون تخصصی اتحادیه اروپا داد که چندی است می‌کوشند از آخرین فرصت ممکن برای تمدید یک دوره ده ساله استفاده از علفکش گلیفسات در کشورهای عضو اتحادیه اروپا بهره برند.

 این خبر به ویژه برای عیسی کلانتری می‌تواند حایز اهمیت باشد! عالی‌ترین مقام محیط زیستی ایران که آشکارا مخالفان تراریخته را مُشتی آدم احساسی، نادان یا سیاسی توصیف کرد و اینک این آدمهای نادان و احساسی توانسته‌اند به نحوی عمل کنند که اعضای اتحادیه اروپا حاضر به تمدید 10 ساله استفاده از علفکش گلیفسات نشوند!

به نظر می‌رسد مقاومت در برابرِ استفاده از این علفکش خطرناک در حال افزایش بوده و به مرور کشورهای  بیشتری کاربستِ آن را طرد می‌کنند. آیا این آغازی برای پایان گلیفسات است؟

افزون بر اعتراضهای مردمی، ارزیابی سازمان بهداشت جهانی در مورد سرطانزا بودن احتمالی گلیفسات و دست آخر افشاگری در ارتباط با سازمان دولتی سنجش خطرات که بخشهای بزرگی از ارزیابی خود را از فرم درخواست تمدید مجوز گلیفسات از جانب مونسانتو کپی کرده بود، همه دلایلی بر پایان دوران گلیفسات است. مهم تر آنکه گفت‌وگو بر سر گلیفسات تنها بر احتمال سرطانزا بودن آن تکیه نمی‌کند، بلکه تأثیر سهمگین آنرا بر تنوع زیستی در نظر می‌گیرد.

آنچه اینک اهمیتی راهبردی یافته، آن است که دیگر مسئله، فقط در مورد یک سم موردِ استفاده در مزارع نیست. بلکه برای لابی صنعت کشاورزی ـ شیمیایی موضوع کلاً بر سر آینده علفکشها و آفت‌کشها است و اینکه در آینده بدون گلیفسات، کشت در مزارع چگونه انجام خواهد شد؟ راست آن است که مقاومت علفها در برابر گلیفسات به سرعت در حال گسترش بوده، به نحوی که در ایالات متحده این معضل در محدوده کشت بذرهای تراریخته به آنجا رسیده که از "دوران پسا گلیفسات" نام برده می‌شود.

 مشکلی که اروپا را نیز دیر یا زود، چه با گیاهان تراریخته و چه بدون آنها تهدید می‌کند.

 بدون گلیفسات و گلوفسینات امکان شیمیایی دیگری در کشاورزی وجود ندارد. آلترناتیوها تنها روشهایی مانند تناوب در کشت گیاهان است و "متاسفانه" صنعت کشاورزی-شیمیایی از این راه قادر نیست که سودی به دست بیاورد.

 دهها سال است که کشف و تکامل علفکشهای جدید به بن بست خورده است. مواد جدید به رغم تلاشهای پژوهشی فراوان به چشم نمی‌خورند، "ابتکارات" تنها به ترکیب جدیدی از مواد قدیمی محدود شده‌اند و مقاومت علفها در برابر این مواد به شدت رو به گسترش است.

بسیاری آفتکشهای دیگر که در اتحادیه اروپا دارای مجوز هستند، اکنون مورد بحث قرار گرفته‌اند و می بایست که ممنوع شوند، اگر که برای پیشگیری از خطرات احتمالی به طور جدی مورد بررسی و پیگیری قرار گیرند. گلیفسات می‌تواند آغاز ممنوعیت برای گروهی از این محصولات باشد؛ نکته‌ای که صنعت تولید آنها را به وحشت می‌اندازد ... و البته ظاهراً در ایران هم گروهی را به وحشت انداخته! نیانداخته؟

انتهای پیام/