کشف سکونتگاه دو هزار ساله در جنوب ایران
شاخص‌ترین اثر تاریخی شناسایی‌شده در قالب پروژه «بررسی و شناسایی نجات بخشی مسیر انتقال آب خلیج فارس به صنایع جنوب شرق در محدودۀ استان هرمزگان» محوطه باستانی ۵۰ هکتاری است که از دوره اشکانی تا اوایل اسلام تداوم سکونت داشته است.
به‌گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری تسنیم، حسین صدیقیان - سرپرست هیئت کاوش «بررسی و شناسایی نجات‌بخشی مسیر انتقال آب خلیج فارس به صنایع جنوب شرق در محدوده استان هرمزگان» اظهار داشت: «همانگونه که در عنوان پروژه نیز مشخص است چون مسیری در محدوده استان هرمزگان برای انتقال آب خلیج فارس به صنایع جنوب شرقی مشخص شده، لازم بود که تمام این مسیر، بررسی باستان‌شناسی شود.»
وی افزود: «در صورتیکه در این مسیر آثار باستانی مختلف اعم از محوطه‌های باستانی یا بناهای تاریخی و... قرار داشت، اطلاعات ظاهری و موقعیت دقیق تمام این آثار ثبت شده و در قالب گزارشی تحویل مسئولان شود.»
این باستان‌شناس افزود: «خط انتقال آب در محدودۀ استان هرمزگان از نزدیکی روستای گچین (از توابع شهرستان بندر عباس) شروع شده و با طی مسیری در محدوده شهرستان‌های بندر عباس، بندر خمیر و حاجی آباد، وارد محدودۀ شهرستان سیرجان از توابع استان کرمان می‌شود. »
صدیقیان گفت: «شیوه اصلی بررسی به صورت پیمایشی انجام شد که با تقسیم اعضای هیئت به دو طرف خط لوله و تا شعاع یک کیلومتری آن، صورت پذیرفت.»
وی با اشاره به اینکه بررسی در مناطقی که خط لوله از تونل عبور کرده بود به‌صورت پیمایشی صورت نگرفت، تصریح کرد: «تا حد امکان آثاری که فاصله آنها اندکی بیش از یک کیلومتر بوده و احتمال می‌رفت که شاید در آینده آسیبی ببینند نیز بررسی شد.»
به گفته این باستان‌شناس، علاوه بر این در هر روستا یا منطقه نیز تا حد امکان از اطلاعات شفاهی مردم محلی نیز استفاده شد.
صدیقیان افزود: «در این بررسی 17 اثر تاریخی مختلف شامل بناهای تاریخی، محوطه‌های باستانی و قبرستان تاریخی مورد شناسایی قرار گرفت که عمدتاً در محدودۀ بخش دوم قرار داشتند.»
وی گفت: «قدیمی‌ترین آثار شناسایی‌شده احتمالاً مربوط به دوران اشکانی-ساسانی و جدیدترین آثار شناسایی‌شده مربوط به دوره قاجاریه بودند.»
به گفته این باستان‌شناس شاخص‌ترین اثر تاریخی شناسایی‌شده نیز یک محوطه باستانی نسبتاً بزرگ با وسعتی بالغ بر 50 هکتار بود که احتمالاً از دورۀ اشکانی تا اوایل اسلام تداوم سکونت داشته است.
صدیقیان افزود: «این محوطه باستانی که بنام روستای سرچاهان ثبت شده دارای شواهد سطحی فراوانی مانند بقایای معماری لاشه سنگی بعضاً با ملات ساروج، سازه‌های پشته سنگی است که احتمالاً قبور تاریخی هستند.»
وی اظهار کرد: «همچنین قطعات فراوان ظروف سفالین، قطعات شیشه در رنگ‌های مختلف و حتی قطعات مربوط به ظروف سنگی در این محوطه کشف شد.»
سرپرست هیئت کاوش «بررسی و شناسایی نجات‌بخشی مسیر انتقال آب خلیج فارس به صنایع جنوب شرق در محدوده استان هرمزگان» با ابراز تأسف از اینکه برخی از محوطه‌های باستانی شناسایی‌شده در داخل مسیر انتقال آب قرار گرفته که احتمال تخریب شده‌اند، تأکید کرد که باید اقداماتی در این زمینه صورت پذیرد.
صدیقیان با اشاره به موقعیت قرارگیری این محوطه افزود: «از لحاظ جغرافیایی این محدوده شامل مناطق مختلفی شامل بخش اول، از نزدیکی معدن گل گهر سیرجان تا روستای کهه از توابع شهرستان حاجی آباد مناطق خشک بیابانی تقریباً خالی از سکنه است.»
وی گفت: «بخش دوم، از روستای کهه تا شهر حاجی آباد و سپس روستای گهره از توابع بندر عباس که بیشترین محدوده بررسی را شامل می‌شود، مناطق کوهپایه‌ای و کوهستانی و بعضاً با دشت‌های نسبتاً حاصل خیز هم چون دشت گهکم-طارم با منابع آبی شیرین در نیمۀ شمالی و شور در نیمۀ جنوبی (از روستای سرچاهان به بعد) است.»
صدیقیان افزود: «البته در بخشی از مناطق کوهستانی بنا به دلایل مختلف تونل‌هایی برای انتقال خط لوله زده شده بود.»
وی بخش سوم را از روستای گهره تا گچین از توابع شهرستان بندرعباس مناطق کوهپایه‌ای، دشت‌مانند و ساحلی با منابع آبی عمدتاً شور با تراکم آثار تاریخی بسیار اندک اعلام کرد.
انتهای پیام/