چرا قدس هیچگاه پایتخت رژیم صهیونیستی نبوده است؟
رئیس‌جمهور آمریکا در اقدامی روز چهارشنبه «قدس» را پایتخت رژیم صهیونیستی اعلام کرده و گفت که به دولتش دستور داده فرایند انتقال سفارت این کشور از تل‌آویو به آن شهر را آغاز کند.
به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، «دونالد ترامپ»، رئیس‌جمهور آمریکا در اقدامی روز چهارشنبه «قدس» را پایتخت رژیم صهیونیستی اعلام کرده و گفت که به دولتش دستور داده فرایند انتقال سفارت این کشور از تل‌آویو به آن شهر را آغاز کند.
این تصمیم ترامپ با موج گسترده‌ای از محکومیت‌ها در سطح جهان مواجه شد و بسیاری از سران دنیا اعلام کردند تصمیم رئیس‌جمهور آمریکا را به رسمیت نمی‌شناسند.
اهمیت قدس در آن است که پیروان سه دین ابراهیمی آن را شهر مقدس خود می‌دانند. این شهر برای یهودیان یکی از مقدس ترین شهرهای مذهبی و برای مسلمانان، پس از مکه و مدینه سومین شهر مقدس است که به آن«قبله اول مسلمانان» می‌گویند. برای مسیحیان هم این شهر مقدس‌ترین شهر جهان است.
قدس غربی، قدس شرقی
رژیم صهیونیستی، بخش شرقی قدس را در پایان جنگ سال 1967 با سوریه، مصر و اردن اشغال کرد. این رژیم، در جنگ سال 1948 با اعراب هم بخش غربی شهر را به اشغال خود درآورده بود. با تشکیل رژیم صهیونیستی در سال 1948، بخش شرقی قدس به اردن واگذار شد. واگذاری این بخش از شهر به اعراب باعث شد تا تشکیلات فلسطینی به مرور مراکز اصلی خود را به آنجا منتقل کنند و شمار اعراب ساکن در این منطقه افزایش یابد. پس از جنگ شش روزه، اسرائیل موفق شد تا بیتالمقدس شرقی را به طور کامل از دست اردن گرفته و ضمیمه اشغالگری خود کرده و در عین حال آن دسته از اعرابی که هنگام جنگ از سرزمینهای خود گریخته بودند را از بازگشت به خانه هایشان منع کند.
اشغال قدس شرقی باعث شد تا رژیم صهیونیستی به صورت غیررسمی کنترل این شهر را عملاً در اختیار بگیرد و با انجام اقداماتی نظیر اخراج ساکنان اصلی، غصب املاک و زمین‌های ساکنان، تلاش برای تغییر ترکیب جمعیتی، ویران کردن اماکن مقدس اسلامی و تعرض به مسجدالاقصی برای تثبیت کنترل خود بر این شهر تلاش کند.
واکنش جامعه بین‌المللی
با وجود این، جامعه بین‌الملل اشغالگری رژیم صهیونیستی را به رسمیت نمی‌شناسد. مجمع عمومی سازمان ملل متحد در 29 نوامبر 1947 (18 آذر 1326) طرحی را به تصویب رساند که خواستار تقسیم فلسطین به دو بخش عرب نشین و یهودی‌نشین و واگذاری اداره بیتالمقدس به مدت ده سال به دست یک نیروی بین‌المللی بود.
این طرح به دلیل مخالف فلسطینی‌ها هیچ‌وقت عملی نشد و به جنگ 1948 میان اعراب و اسرائیل انجامید. در پایان این جنگ فلسطین به طور کامل تقسیم و بخشی از آن به اسرائیل و بخش دیگر به اردن و مصر واگذار شد و رژیم صهیونیستی در شرق مدیترانه تشکیل شد. نارضایتی فلسطینی‌ها و اعراب منطقه در دهه شصت میلادی به جنگ شش روزه 1967 رسید. جنگی که برنده آن صهیونیستها بودند و نتیجه اش تصرف بخش هایی از سرزمینهای فلسطینی بود که پیش از آن به دست اردن و مصر اداره می‌شد. با این حساب کرانه رود اردن، قدس شرقی و نوار غزه به تصرف اسرائیل در آمد.
در سال 1980، رژیم صهیونیستی قانونی موسوم به «قانون اورشلیم (قدس) تصویب کرد که این شهر را به صورت «کامل و یکپارچه، پایتخت اسرائیل» معرفی می‌کرد و به الحاق قدس شرقی، صورتی رسمی می‌داد. در واکنش، شورای امنیت سازمان ملل در سال 1980 با تصویب قطعنامه 478، قانون صهیونیستی را «بی‌اعتبار و باطل» دانست.
بر این اساس، جامعه بین‌المللی رسماً قدس شرقی را سرزمینهای اشغال‌شده می‌داند. علاوه بر این، هیچ کشوری در دنیا غیر از روسیه که بخش غربی قدس را به عنوان پایتخت اسرائیل به رسمیت شناخته، هیچ بخشی از قدس را به عنوان پایتخت رژیم صهیونیستی به رسمیت نمی‌شناسد.
اقدام اسرائیل در الحاق قدس شرقی نقض چندین قانون در حقوق بین‌المللی است که به صراحت اعلام می‌کند قدرت اشغالگر از حق حاکمیت در سرزمین‌‌هایی که اشغال کرده برخوردار نیست. علاوه بر این، با توجه به اینکه شهر قدس از نظر قطعنامه‌های سازمان ملل اراضی اشغال شده محسوب می گردد اقدام آمریکا در به رسمیت شناختن این شهر بعنوان پایتخت رژیم اشغالگر قدس نقض آشکار قطعنامه های بین المللی محسوب می‌شود.
کشتارهای غیرقانونی و جرائم جنگی
دیده‌بان حقوق بشر، در گزارشی در ماه ژوئن شرحی خلاصه از اینکه اسرائیل چگونه در حال نقض قوانین بین‌المللی است، فراهم اورد: «اسرائیل بعد از 50 سال اشغال کرانه باختری و نوار غزه، این مناطق را از طریق سرکوبگری، تبعیض نهادینه‌شده و سو‌ءاستفاده‌های نظام‌مند از حقوق مردم فلسطین اداره می‌کند. اشغالگری اسرائیل، دست‌کم پنج دسته از قوانین بین‌المللی درباره نقض حقوق بشر و قوانین بشردوستانه را شامل می‌شود: کشتارهای غیرقانونی، جابجایی‌های اجباری، بازداشت‌های نامناسب، بستن نوار غزه و سایر محدودیت‌های غیرموجه برای عبور و مرور و توسعه شهرک‌سازی‌ها، در کنار سیاست های تبعیض‌آمیز دیگر علیه فلسطینی‌ها.»
مطابق این گزارش، سربازان اسرائیلی تنها در جریان سه جنگ غزه، دست‌کم 2000 غیرنظامی فلسطینی را کشته‌اند. بنا به اعلام دیده‌بان حقوق بشر، برخی از این حملات، مصداق نقض قوانین بشردوستانه هستند و برخی دیگر از آنها را می‌توان جنایت‌های جنگی در نظر گرفت.
در کرانه باختری، نیروهای امنیتی رژیم صهیونیستی معمولاً از زور مفرط و نامتناسب برای کنترل اعتراضات مسالمت‌آمیز استفاده می‌کنند که تا کنون به کشته و زخمی شدن هزاران نفر از تظاهرات‌کنندگان منجر شده است.
شهرک‌سازی‌های غیرقانونی
مقام‌های رژیم صهیونیستی، همچنین از سال 1967 با نقض آشکار کنوانسیون چهارم ژنو، انتقال غیرنظامیان به مناطق اشغال‌شده در کرانه باختری را تسهیل کرده‌اند. اسرائیل در سال 1967 اقدام به احداث دو شهرک غیرقانونی در کرانه باختری کرد: کفار عتصیون و تالپیوت شرقی. مطابق اعلام دیده‌بان حقوق بشر، تا آغاز سال 2017، اسرائیل اقدام به احداث دست‌کم 237 شهرک در این منطقه کرده و 580000 شهرک‌نشین را در آنها جای داده است. اسرائیل به شهرک‌نشین‌ها امتیازاتی نظیر مصونیت‌های قانونی، حقوق شهروندی و مزایای دیگر اعطا می‌کند در حالی که این امتیازات برای فلسطینی‌هایی که در آنجا در معرض قوانین نظامی اسرائیل زندگی می‌کنند وجود ندارد. رژیم صهیونیستی برای شهرک‌نشین‌ها زیرساخت‌ها، خدمات و یارانه فراهم می‌آورد، در حالی که این حقوق را از فلسطینی‌ها سلب می‌کند.
جابجایی‌های اجباری
مقام‌های اسرائیلی هزاران هکتار از اراضی فلسطینی‌ها را برای شهرک‌سازی‌ها و زیرساخت‌های مرتبط با آنها غصب کرده‌اند. وضع قوانین تبعیض‌آمیز باعث شده اخذ مجوز ساخت و ساز در قدس شرقی برای فلسطینی‌ها تقریباً غیرممکن شود و آنها را ناچار به ترک خانه و کاشانه‌شان شوند. مسئولان اسرائیلی در طول دهه‌های گذشته همواره خانه‌های فلسطینی‌ها را به این بهانه که فاقد مجوز هستند با بولدوزر تخریب کرده‌اند، این در حالی است که قوانین بین‌المللی، رژیم‌های اشغالگر را از تخریب اموال ساکنان، مگر برای ضرورت‌های نظامی منع می‌کند.
انتهای پیام/