یادداشت/به یاد شهیدان دست بسته؛ پایان یک سفر ۳۰ ساله
لحظه‌ای آرام ندارم، برای دستان بسته تو، چشمان بی سوی مادرت و دانه‌های تسبیح همسرت که برای صبوری در غم نبودنت خدا را به یاری طلبیده است.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از اصفهان، هوای جنوب این بار گرم نیست، شرجی در کار نیست، اما مردانی از گوشه و کنار سرزمینم لباس دریا به تن کرده‌اند، عزمشان را برای نبردی بزرگ جزم کرده‌اند، عجیب است که لبخند از لبانشان دور نمی‌شود.
گرمای لباس‌های تنگ از یادشان رفته است. ابتدای دی ماه است، عملیات کربلای 4 با رمز "محمدرسول الله" در پیش است، دل در دل ندارند، می‌خواهند به دریا بزنند برای یک پیروزی بزرگ، برای وطن. تجهیزات آماده بود، برای رفتن چیزی کم نداشتند. عاقبت دل به دریا زدند...
دل به دریا زدند و درست 30 سال بعد بازگشتند، سفر 30 ساله‌ای که با دلتنگی مادرانه و بغض شبانه مادر و کودک پنج ماهه‌ات آغاز شد، با انتظار و بیقراری ادامه یافت و با دستان بسته به پایان رسید.
چگونه اشک نریزم برای آخرین لبخندت وقتی که مادر را به صبوری خواندی، وقتی که تسبیح را به یادگار به رفیق راهت دادی و با وجود کودکی که به جانت بسته بود وداع کردی و در همان آخرین نگاه لبخندی زدی که دل را به صد راه برد. راهی 30 ساله که تنها او می‌داند چگونه گذشت.
فکرش را هم نمی‌کردیم که قصه دستان بسته تو پس از این همه سال مشق شب‌هایمان شود. در این سال‌ها از دستان بسته‌ات هیچ نمی‌دانستیم، گمانمان این بود که بی خبر رفته‌ای، چقدر در دل سرزشنت کردیم که چرا نمی‌آیی و چه بد که نمی‌دانستیم دستی باز برای بازگشت نداری. دستانت بسته بود و تو هنوز هم همان لبخند را بر لب داشتی.
بگذار بگویم تو دیگر که هستی برادر؟ مگر می‌توان در آن راه سخت، دریای پر تلاطم و دستان بسته لبخند زد؟ شک ندارم که این کار فقط از تو بر می‌آید...
کودک پنج ماهه‌ات مردی است درست شبیه تو، چقدر مانند تو می‌خندد، پس از 30 سال تکرار شده‌ای...
تکرار لبخندت، مادر را کمی آرام می‌کند، این روزها مدام به دیدارت می‌آید، چشمانش کم سو شده‌اند، رفیق راهت را به یاد می‌آوری؟ همسری که چشمانت را قاب کرده و به قلبش آویزان کرده است. حتما صبوری‌اش را از تو به ارث برده است. او هم مادر را همراهی می‌کند.
مرد 30 ساله‌ات روبروی لبخندت ایستاده است، می‌بینی؟ بعد از تو همه چیز آرام است و این آرامش را تا ابد به تو مدیونیم.
سالروز عملیات کربلای 4 است و یاد شهیدان دست‌بسته جاویدان را تا ابد گرامی می‌داریم، شهدایی که رفتند تا انقلاب و اسلام از کوچکترین گزندها در امان بماند. انقلاب با دستان چنین مردانی به دست آمد و حفظ شد و حالا پس از سال‌ها بر ماست که قدری حق مردان و زنان شجاع سرزمین‌مان را بدانیم و برای ادامه راهشان با چشمان باز و دیده‌ای روشن، روشنگری کنیم.
انتهای پیام/