ایران در اوج تحریمها به "قدرت مسلم و برتر هسته‌ای" جهان تبدیل شد
پیروزی انقلاب اسلامی عاملی بر رخت بستن شرکتهای غربی از صنعت هسته‌ای کشور بود و انتقال هرگونه تجهیزات و فناوری در این عرصه به کشور تحریم شد اما با این حال به رغم همه تحریمها طی سالیان گذشته، ایران در ردیف پیشرفته‌ترین کشورهای هسته‌ای قرار گرفت.
به گزارش خبرنگار علمی باشگاه خبرنگاران پویا؛ قرار گرفتن در آستانه سی‌ونهمین سالگرد دهه فجر پیروزی انقلاب اسلامی فرصتی است تا مروری بر دستاوردهای پس از این اتفاق بزرگ و تاریخی داشته باشیم.
یکی از دستاوردهای مهمی که تا سالها موجب سرافرازی کشور بود و همچنان نیز قدرتهای بزرگ دنیا را با توجه به در اختیار داشتن توان آن در کشور به واهمه انداخته، «انرژی هسته‌ای» است.
جمهوری اسلامی اکنون کشوری هسته‌ای به حساب می‌آید و عملاً عضو باشگاه هسته‌ای جهان است؛ این در حالی است که به‌‌رغم همه تحریمها و تهدیدها ایران طی سالیان گذشته با تلاشها و مجاهدتهای جوانان و متخصصان خود به چرخه کامل سوخت هسته‌ای (غنی‌سازی) دست یافت و از نظر دانش علمی و فناوری در این عرصه در ردیف 7-8 کشور پیشرفته جهان قرار گرفت.
البته این مهم با رشادتهای امثال شهید مصطفی احمدی روشن، شهید مسعود علی‌محمدی، شهید مجید شهریاری، شهید داریوش رضایی‌نژاد و شهید رضا قشقایی به دست آمد.
توانمندی متخصصان داخل کشورمان به اندازه‌ای است که در زمان اوج فشارها و زمانیکه کشورهای سلطه‌گر اجازه دسترسی کشورمان به یک کیلوگرم اورانیوم غنی شده را نمی‌دادند، توانستیم با ایجاد تأسیسات کاملاً بومی چندین تن کیک زرد را به UF6 تبدیل کرده، چند تن اورانیوم غنی شده با غنای زیر پنج درصد و چند صد کیلوگرم اورانیوم با غنای 20 درصد در داخل تولید کنیم.
به گزارش تسنیم، پس از پیروزی انقلاب اسلامی، جمهوری اسلامی ایران تصمیم گرفت همچنان به عضویت و پایبندی خود به NPT، موافقتنامه پادمان و اساسنامه آژانس بین‌المللی انرژی اتمی ادامه دهد.
با وجود این حسن‌نیت، سرنوشت خوبی در انتظار قراردادهای هسته‌ای ایران نبود؛ با پیروزی انقلاب اسلامی، کشورهای غربی اجرای موافقتنامه‌ها و قراردادهای خود از جمله ساخت نیروگاه بوشهر را به حالت تعلیق درآوردند.
شرکت زیمنس حاضر به تکمیل نیروگاه هسته‌ای بوشهر نشد و سایر کشورهای غربی و آمریکا نیز از انتقال هرگونه تجهیزات و فناوری هسته‌ای به جمهوری اسلامی ایران خودداری کردند.
کشورهای طرف قرارداد فناوری صلح‌آمیز هسته‌ای ایران در قبل از انقلاب اسلامی مثل آلمان، فرانسه، انگلیس و… نسبت به اجرای قراردادهای منعقده که قانونی و تحت نظارت آژانس بوده و حتی مبالغ آن را نیز دریافت کرده بودند، استنکاف کردند.
این کشورها حتی از فشار به کشورهای دیگر مثل چین و روسیه که پس از انقلاب اسلامی همکاریهای مؤثری را در حوزه هسته‌ای با ایران آغاز کرده بودند، فروگذار نکردند.
این موضوع حاکی از اعمال یک سیاست و استاندارد دوگانه و تبعیض‌آمیز در عرصه جهانی است و مؤید این است که کشورهای مزبور تا زمانیکه کشوری در راستای منافع و اهداف آنان حرکت کند با هیچ مانعی مواجه نخواهد شد اما با در پیش گرفتن سیاست استقلال سیاسی، اقتصادی همچنین عدم وابستگی، همین کشورها با بهانه‌های مختلف از هر نوع همکاری طفره رفته و تعهدات خود را نیز زیرپا می‌گذارند.
این کشورها حتی فراتر از این رفته و در اجرای سیاست استقلال و خودکفایی ملی نیز ایجاد مانع می‌کنند؛ در این دوران، کشورهای غربی در چهار حوزه برخلاف تعهدات خود تحت NPT عمل کردند:
-عدم اجرای تعهدات خود در قبال ایران و لغو موافقتنامه‌های معتبر و قانونی همکاری هسته‌ای
- اعمال فشار به کشورهایی که قصد همکاری با جمهوری اسلامی ایران داشتند
- عدم همکاری و مشارکت در برنامه هسته‌ای صلح آمیز جمهوری اسلامی ایران برخلاف تعهدات خود تحت NPT
- ایجاد موانع بر سر راه برنامه‌های خودکفایی هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران
این وضعیت عامل اساسی تصمیم جمهوری اسلامی ایران برای اجرای استراتژی خودکفایی در علوم، فناوری و صنعت هسته‌ای بود؛ به ناچار ایران ادامه تلاش برای دسترسی به انرژی صلح‌آمیز هسته‌ای را به تنهایی دنبال کرد و راه دیگری جز تلاش برای نیل به خودکفایی و استقلال در فناوری پیچیده هسته‌ای برای خود ندید.
بنابراین، تلاش ایران برای دستیابی به فناوری هسته‌ای برای مقاصد صلح‌آمیز ناشی از سیاست مستمری بوده است که دقیقاً براساس محاسبات منافع ملی و اقتصادی کشور و با در نظر داشتن نیازهای آتی توسعه ایران به منابع پایدار انرژی از 50 سال پیش انتخاب و دنبال شده است.
با تحلیل این فراز و نشیبهای تاریخی است که می‌توانیم به اهمیت جایگاه کشورمان در حوزه هسته‌ای پی ببریم و قدر دانشمندان و نخبگانی که در این عرصه با جان و دل قدرت هسته‌ای کشور را حفظ کرده‌اند، بدانیم.
انتهای پیام/