گزارش تسنیم از جنگ شرق و غرب در ناآرامی‌های ارمنستان
جنگ بین جهانی‌سازی با اوراسیاگرایی و غرب با شرق در کشور کوچکی مثل ارمنستان خود را نشان داده است و باید تأمل کرد که در ایجاد بحران در قفقاز جنوبی چه کشورهایی سود و چه کشورهایی متضرر خواهند شد.
به گزارش گروه بین‌الملل تسنیم، ارمنستان بار دیگر ناآرام شده است. ایروان در روزهای اخیر شاهد تظاهرات گسترده مخالفان دولت در خیابان‌ها بود. معترضان به ادامه حضور «سرژ سرکیسیان» در قدرت معترض و خواهان کناره‌گیری او هستند. سرکیسیان از هفته پیش به دنبال تغییر نظام حکومتی از ریاستی به پارلمانی با اختیارات بیشتری نسبت به قبل نخست‌وزیر شده است. جایگاه ریاست جمهوری نیز در یک دوره هفت‌ساله به یک پست تشریفاتی تبدیل شد.
سرژ سرکیسیان که از سال 2008 بر صندلی قدرت تکیه زده است برخلاف وعده‌های قبلی بار دیگر از طرف حزب جمهوری‌خواه که اکثریت نمایندگان مجلس ارمنستان را در اختیار دارند و با حمایت حزب داشناکسوتیون به عنوان نخست‌وزیر جدید ارمنستان معرفی شد. سرکسیان با 76 رأی موافق در مقابل 17 رأی مخالف به‌عنوان نخست‌وزیر جدید انتخاب شد. بدین ترتیب با انتقادات شدیدی از طرف مخالفان مواجه شد. زیرا آن‌ها معتقدند که سرکسیان اصول لیبرال دموکراسی را زیر پا گذاشته است. سرکسیان می‌توانست با واگذاری قدرت به «کارن کاراپتیان» که بسیار محبوب بود از تیغ انتقادات و تظاهرات در امان باشد.
بدین ترتیب «نیکول پاشینیان» نماینده پارلمان ارمنستان و رهبر معترضان ضددولتی وارد صحنه میدان شد و اعلام کرد که انقلاب مخملی در ارمنستان آغاز شده است. جوانان معترض با انجام نافرمانی‌های مدنی به سمت پارلمان ارمنستان راهپیمایی کردند اما سرکوب شدند. اقدام به تسخیر رادیو دولتی ارمنستان کردند. اعتراضات سیاسی و مدنی مبتنی با فرهنگ ارمنی منجر به رفتار اعتدالی پلیس و دستگیری‌های محدود شد.
سرکیسیان در دفاع از خود اعلام کرد: اولویتم برای پست نخست‌وزیری، حصول اطمینان از امنیت کشور است. اما درخواست تغییر در حاکمیت در میان اکثریت ارمنی‌ها به خصوص جوانان آشکار است. اقدام پاشینیان برای انقلاب مخملی در ایروان سرکوب خواهد شد یا در سراسر ارمنستان گسترش خواهد یافت، مجهول است.
ارمنستان کشوری است که دارای روابط خوب با روسیه و آمریکاست و همواره برای ایجاد توازن قدرت با آذربایجان و گرجستان در جنوب قفقاز در تلاش است.
زیرساخت‌های انرژی و اقتصاد ارمنستان که از دوره اتحاد جماهیر شوری باقی‌مانده است، همواره متکی به مسکو است. به عنوان عضو سازمان پیمان امنیت جمعی، میزبان دو پایگاه نظامی در خاک خود است. با ایران نیز به عنوان همسایه و شریک تجاری دارای همکاری‌های دفاعی است. از سال 2015 عضو اتحادیه اقتصادی اوراسیا شد که هنوز برای مشاهده نتایج اقدامات این اتحادیه زود است. ارمنستان امیدوار است که با استفاده از راهکار «نقشه لاوروف» برای حل مناقشه قره‌باغ و زیر سایه اتحادیه اقتصادی اوراسیا با آذربایجان صلح کند.
ارمنستان برای ایجاد توازن قدرت در منطقه روابط خوبی با استفاده از لابی‌های ارمنی با آمریکا و فرانسه دارد و شرکت‌ها و سازمان‌های غیردولتی این دو کشور از سال 1990 در ارمنستان تأسیس شده‌اند.
در تابستان 2015 واقعه «برق ارمنستان» به وقوع پیوست. چندین هزار تن از مردم ارمنستان در خیابان‌های پایتخت این کشور علیه افزایش 17 درصدی برق مصرفی دست به تظاهرات مدنی زدند. جرقه این بحران از طرف یک شرکت آمریکایی زده شده بود که معترضان به جای آن، شرکت روسی تأمین‌کننده برق ارمنستان را هدف قرار داده بودند.
پس از آغاز بحران سوریه، ارمنستان مرز خود را به روی 20 هزار آواره ارمنی سوری باز کرد.
در تابستان سال گذشته یک مافیای لبنانی الاصل با حمله به یک اداره پلیس، آن را اشغال کند و یک جنگ قبیله‌ای در این کشور به راه انداخت.
ارمنستان به صورت داوطلبانه در عملیات صلح ناتو در افغانستان و کوزوو مشارکت کرد. در نوامبر سال گذشته توافق‌نامه‌های جامع برای گسترش همکاری با اتحادیه اروپا امضا کرده که عواقب این توافق‌نامه‌ها مجهول است.
با شرایط موجود در ارمنستان، مخالفان ضد دولتی قصد دارند با انقلاب مخملی، این کشور را به سمت اتحادیه اروپا متمایل کنند. مواضع مخالفان در مورد مناقشه قره‌باغ کوهستانی، نوعی ملی‌گرایی ارمنی است که جنگ با آذربایجان را تقویت خواهد کرد.
می‌توان ادعا کرد که جنگ بین جهانی‌سازی با اوراسیاگرایی و غرب با شرق در کشور کوچکی مثل ارمنستان خود را نشان داده است و باید تأمل کرد که در ایجاد بحران در قفقاز جنوبی چه کشورهایی سود خواهند کرد و چه کشورهایی متضرر خواهند شد.
انتهای پیام/
