برنامه ماه عسل| همسر و دخترم را تهدید به قتل کردم/ پناهگاهی جز امام رضا(ع) نیافتم
احسان علیخانی در چهارمین قسمت ماه عسل میزبان زوجی مشهدی بود که «اعتیاد»، خانواده‌شان را به‌گونه‌ای از هم پاشیده بود که پسر خانواده را فراری، دختر خردسالشان را راهی بهزیستی و پدر خانواده را کارتن‌خواب کرده بود.
به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، احسان علیخانی در آغاز برنامه و پیش از ورود به موضوع اصلی، گریزی به برنامه شب گذشته خود زد و توضیحاتی را پیرامون قسمت پیشین برنامه که داستان کشاورزی که مدعی اختراع و ساخت دارویی ضدسرطان شده بود، مطرح کرد. وی پس از پخش خلاصه‌ای از ادامه گفتگوی دیشب خود با آقای حق‌دهقان و دو میهمان پژوهشگر برنامه که پس از پایان پخش زنده تلویزیونی ضبط شده بود، از وعده مسئولین دانشگاه تهران در خصوص رسیدگی و بررسی اختراع آقای حق‌دهقان خبر داد و گفت: من مجدداً تکرار می‌کنم که معتقدم نخبه‌سوزی به‌قاطعیت در کشور ما انجام می‌شود، اما در مقابل نیز هر ادعایی مبنی بر اختراع و کشف از جانب افراد، مستلزم بررسیهای علمی و طی شدن روال آکادمیک خود است که داروی اختراعی آقای حق‌دهقان نیز از این قاعده مستثنی نیست.
در ادامه برنامه، احسان علیخانی گفتگوی خود را با میهمانان جدید خود آغاز کرد. آقای رضا لنگری و همسرش خانم باغبان که از مشهد به برنامه ماه عسل دعوت شده بودند.
این زوج ابتدا به روایت داستان نحوه آشنایی و ازدواجشان پرداختند و سپس آقای لنگری به چگونگی بیمار شدنش در دوران سربازی اشاره کرد و گفت: بیماری من ناشی از گرد و غباری بود که در محل خدمت خود در منطقه سیستان با آن دست و پنجه نرم می‌کردم. این بیماری رفته رفته شدت گرفت و کار تا جایی پیش رفت که داروهایی که مصرف می‌کردم اثر خود را از دست داده بودند؛ تا اینکه به‌پیشنهاد دوستانم به تریاک رو آوردم.
خانم باغبان در ادامه صحبتهای همسرش گفت: من در ابتدا نمی‌دانستم کاری که همسرم می‌کند چیست و گمان می‌کردم که یکی از مراحل درمانی اوست و لذا به تریاک کشیدن او اعتراضی نداشتم.
در ادامه علیخانی با تذکری به بینندگان برنامه از آنها خواست تا حدالامکان از دنبال کردن برنامه توسط کودکانشان ممانعت به‌عمل آورند تا میهمانان برنامه بتوانند راحت‌تر به روایت داستانشان بپردازند.
سپس خانم باغبان به بحرانی شدن شرایط زندگی‌شان تحت تأثیر بالا رفتن میزان مصرف مواد مخدر توسط همسرش اشاره کرد و گفت: علاقه من به ایشان و همچنین ترسی که از او داشتم مانع از این می‌شد که بتوانم در مقابلش ایستادگی کنم و در مقابل، همسرم روز به روز بدتر می‌شد و ما دائماً در حال نزاع و درگیری بودیم.
آقای لنگری نیز با اعتراف به رفتارِ بد خود در آن دوره گفت: به‌قدری، به هم ریخته بودم که در هر اتفاق و پیشامدی پیکان تقصیرها را به‌سمت همسرم نشانه می‌گرفتم و مدام او را مورد اتهام قرار می‌دادم.
خانم باغبان نیز خواست تا به داستانی پیرامون اینکه همسرش او را متهم به خیانت زناشویی کرده بود، بپردازد که علیخانی مانع از تعریف جزئیات داستان توسط او شد.
خانم باغبان در ادامه به بالاگرفتن درگیریهای خود و همسرش که منجر به فرار پسرشان از خانه شد، اشاره کرد و گفت: پس از فرار پسرم من نیز به‌همراه دخترم از خانه بیرون زدم و برای پیگیری وضعیتِ جداشدنم، به دادگاه رفتم.
علیخانی طی سؤالی، علت بهزیستی رفتن دختر خردسال آنها را جویا شد که خانم باغبان تهدیدات مکرر آقای لنگری را دلیل این امر دانست و افزود: همسرم حتی من را تهدید کرد که "اگر به خانه برنگردی، آرمیتا (دخترمان) را خواهم کشت" و من که دیگر چاره‌ای جز پنهان کردن دخترم نداشتم او را به بهزیستی بردم.
علیخانی در خصوص جدی بودن این تهدید از آقای لنگری پرسید "آیا واقعاً دست به چنین کاری می‌زدی؟" که او در پاسخ گفت: با توجه به شرایطی که داشتم، چه‌بسا که تهدیدم را عملی می‌کردم.
آقای لنگری در حالی که همسرش در حال گریه کردن بود، ادامه داد: سه ماه تمام به‌دنبال خانواده‌ام گشتم. آواره کوچه و خیابان بودم. شبها در تاکسی خودم می‌خوابیدم. احساس شکست کامل داشتم و البته در همان ایام بود که بیداری من شکل گرفت.
آقای لنگری که نجات‌یافتگی‌اش را لطف امام رضا(ع) می‌دانست، گفت: آن روزها دائماً حرم بودم، چرا که امام رضا(ع) تنها پناه من بود و اتفاقاً در همان ایام دختر من را به مؤسسه مهر رضا انتقال داده بودند و من به‌محض اینکه از این موضوع مطلع شدم، برای دیدن فرزندم به آنجا رفتم که مدیر مؤسسه از من خواست تا بروم و ترک کنم و بیایم تا زندگی‌ام را از نو پس بگیرم و همین گفته، جرقه‌ای شد برای بازگشت من.
در بخش دوم گفتگو، مهمان دیگری به جمع آنها اضافه شد که علیخانی آن را شخصیتی همداستان آرمیتا معرفی کرد، خانم جوانی که به‌تنهایی پدرش را از دام اعتیاد چندین‌ساله‌اش نجات داده بود. این دختر جوان که فاطمه نام داشت، سالهای اعتیاد پدرش را بدترین سالهای عمرش خواند و گفت: به‌خاطر پدرم بسیار سختی کشیدم و خیلی حرف شنیدم، حتی از همسر و فرزندانم.
وی همچنین در خصوص سالهای خوب قبل از اعتیاد پدرش سخن گفت و تغییر پدرش را از زمان فوت برادرش دانست و گفت: پس از مرگ برادرم، پدرم به‌کلی عوض شد و دیگر حتی حاضر نبود تا من را ببیند و این دوری ما ده سال به‌درازا کشید و من او را التماس می‌کردم تا بگذارد همدیگر را ببینیم.
در همین حین علیخانی علت اصرار فاطمه برای بودن کنار پدرش را پرسید که فاطمه این‌گونه جواب داد: نتوانستم رهایش کنم، چون پدرِ بسیار خوبی بود. این بدی‌هایی که از پدرم ظهور کرده بود، از جانب پدرم نبود؛ از جانب مواد بود.
فاطمه از تلاشهایش برای ترک‌دادن پدرش گفت و افزود: سه بار او را برای ترک به کمپ بردم که بی‌فایده بود. بار آخر التماسش کردم که "این بار باید خودت بخواهی و با پای خودت بروی" تا اینکه بالاخره توانست، منتها زمانی که دیگر هیچ‌کس جز من کنارش نبود؛ حتی مادرم.
در پایان علیخانی از او پرسید" آیا پدرت به مرحله کارتن‌خوابی هم رسید؟
فاطمه در حالی که اشکش از چشمانش جاری بود، نتوانست پاسخ درستی به این سؤال بدهد.
در همین هنگام خانم باغبانی در حالی‌که نتوانست بغض خود را کنترل کند، رو به علیخانی کرد و گفت: فاطمه نمی‌خواهد که چنین چیزی را بپذیرد. او نمی‌خواهد که گذشته پدرش را این‌گونه تصور کند، همان‌گونه که آرمیتای من نمی‌خواهد.
انتهای پیام/*
