کارگردان نمایش پروانه الجزایری : تئاتری موفق است که بازیگر چهره ندارد

میثم گزی کارگردان تئاتر «پروانه الجزایری» در مصاحبه با خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، درباره داستان این نمایش توضیح داد: داستان نمایش «پروانه الجزایری» درباره چند دوست و هم دانشگاهی قدیمی است که به سمت ویلای یکی از دوستانشان در جیرود می روند و در آن جا بازی راپورت را که همیشه سر صحنه فیلم  پروانه الجزایری که ساخته یکی از دوستانشان بود را بازی می کنند که سبب رخ دادن اتفاقاتی می‌شود.

وی افزود: در این نمایش هر اتفاق دو الی سه بار تکرار می شود و این تکرار چیز های جدیدی را در نمایش نشان می دهد در اصل کلیت داستان نمایش تلاش تعدادی دوست برای برگرداندن و یا زنده نگه داشتن دوستشان به زندگی است که طی نمایش اتفاقاتی می افتد که دوستشان در جریان بازی می میرد و در پایان مجددا توسط همان بازی به صحنه باز می‌گردد.

این کارگردان تئاتر درباره دلایل انتخاب نمایش نامه «پروانه الجزایری» برای کارگردانی گفت: یکی از دلایلی که این نمایش نامه را برای کارگردانی انتخاب کردم این بود که سال 95 جایزه بین المللی جشنواره فجر در بخش نمایشنامه نویسی را از آن خود و رتبه اول را کسب کرد.

وی در ادامه گفت: در گذشته متن پیام لاریان، تاریخ مردم «کوچه بازار فرانسه قرن 18» را کار کرده بودم و با متن و نمایشنامه های وی آشنایی داشتم. هنگامی که متن را خواندم به دلم نشست و حس کردم در این نمایشنامه می توانم فرم اجرایی مد نظرم را پیاده کنم.

کارگردان تئاتر «پروانه الجزایری» درباره استفاده از سالن خصوصی برای اولین اجرای خود در تهران توضیح داد: شش ماه پیش نمایشنامه را به چندین سالن دولتی دادم یکی از آن ها سالن حافظ بود اما مشکل این بود که باید ما را در نوبت قرار می دادند یا تئاتری کنسل یا تمام می شد که ما جایگزین شویم و چون برای نمایش با تعدادی بازیگر قرارداد بسته بودیم محدودیت زمانی داشتیم و سبب شد به سمت سالن خصوصی برویم.

وی تصریح کرد: بیشتر اوقات در سالن های خصوصی اجرا می دیدم و خیلی اشتیاق داشتم که نمایش خود را در سالن مستقل به اجرا بگذارم اما فکر نمی کردم موقعیتش به این زودی برایم پیش بیاید، خواست خدا بود که به سمت سالن مستقل بروم با آنکه هزینه بسیار زیادی را متحمل شدم به امید آن که توسط گیشه برگردانده شود اما این امر ممکن نشد گویا تماشاگران با تئاتر قهر کرده‌اند.

گزی با بیان اینکه اجرای نمایش در سالن خصوصی و دولتی فرق آنچنانی ندارد، گفت: در سالن های خصوصی مبالغ توسط خود گروه و تهیه کننده تامین می شود و از بازیگران چهره تر استفاده می کنند که گاهی به ضرر تیم اجرایی و گاهی به نفع آن ها می شود، اما گاهی اوقات هم تئاتری را موفق می بینیم که بازیگر چهره ای ندارد و معکوس این ماجرا هم وجود دارد اما نمایش های این چنینی بسیاری روی صحنه است که متاسفانه دیده نمی شود.

وی در خصوص دیدگاه مخاطبان نسبت به متن های اجتماعی گفت: دیدگاه عموم خوب است اما درام در تئاتر بسیار کم است. بنا به عقیده من تماشاگران تئاتر امروز به درام نیاز دارند. درامی که کنش و واکنش داشته باشد ودرد های جامعه امروزی و جوانان را در معرض دید عموم بگذارد و این بخش قابل توجهی است که در نمایشنامه‌هایمان درام کم شده و بیشتر به سوی فضای ابزورد و آوانگارد، فضاهایی که تماشاگر از آن دوری می کند رفته ایم.
وی افزود: فضاهای ادبی و فرهنگی هنری نیز مهم و حائز اهمیت اند اما باید به سلیقه مخاطب هم توجه شود.

کارگردان تئاتر «پروانه الجزایری» درباره دوری تماشاگر از تئاتر بیان کرد: وضعیت اقتصادی مردم، قدرت خرید و دید مردم ضعیف شده است. تئاتر و سینما هر دو با هم دچار رکود شده اند، مردم سعی می کنند در هزینه های خود مراعات کنند اما این حال اگر خوراک فرهنگی خوبی به مخاطب داده شود مطمئنا مورد استقبال قرار می گیرد، در گذشته انجام این کار آسان تر و اکنون به سبب وضعیت مالی، دشوار شده است.

گزی ادامه داد: هزینه هایی که صرف دیدن برخی نمایش ها می شود نمی ارزد زیرا تئاتر امروز بیشتر به سوی شو لباس و نورپردازی و دکور و... رفته و چیزی تحت عنوان خوراک ادبی و فرهنگی به مخاطبان داده نمی شود.

این کارگردان تئاتر درمورد مشکلاتی که برای به صحنه بردن این نمایش با آن رو به رو بود، گفت: مناسب نبودن محل تمرین، جابه جایی پلاتو، زمان حضور بازیگران، شیوه قرارداد با سالن و نحوه تبلیغات هم خوب نبود نا امید نیستم اما این ها مشکلاتی بود که سر راهمان قرار داشت و تجربه ی خوبی برای کار بعدی بهتر بود.

وی در خصوص چگونگی گزینش بازیگران «پروانه الجزایری» گفت: بر اساس نمایشنامه سعی کردیم تعدادی کارکتر را انتخاب کنیم برای هر نقش دو الی سه نفر مد نظرم بود که طی آنالیز هایی که داشتیم تمام تلاش بر آن بود که نتیجه خوبی بگیریم و در آخر به بازیگران خوب این نمایش رسیدیم.

این کارگردان تئاتر از روند آماده سازی این نمایش و اجرا توضیح داد: یک پروسه سه الی چهار ماهه را طی کردیم، تقریبا دو ماه و نیم روی دوره خوانی و تحلیل متن وقت گذاشتیم هفته ای دو جلسه گرد هم می آمدیدم و دوره خوانی می کردیم و یک ماه و نیم هم روی میزانسن ها و طراحی دکور و لباس فرصت کار کردیم.

گزی علت رویکرد نویسندگان جوان به موضوعاتی درباره جوانان را شناخت درست از جامعه دانست و گفت: حدودا 60_65 درصد جامعه را جوانان تشکیل می دهند و 80_85 درصد مخاطبان سینما و تئاتر نیز جوانان هستند و انتظار دارند که فیلم و تئاتری که مشاهده می کنند با نسل خودشان پیش برود و یا اگر قدیمی است نشانگر هدف و راهی برای آن ها باشد. استاد امیررضا کوهستانی، محمد مساوات، پیام لاریان، پوریا کاکاوند، مصطفی کوشکی و بسیاری از نویسندگان موفقی که از دور و نزدیک می شناسم، این افراد جامعه و آدم ها را به خوبی هدف قرار داده اند و به همین سبب هم تماشاگران باکارهایشان احساس همزاد پنداری کرده وآن ها را دنبال می کنند.

وی ادامه داد: در این نمایش هم 95 درصد هدف جوانان بوده اند اما تکرار و روزمرگی بحثی است که در «پروانه الجزایری» مطرح است و در این تکرارها، قدر افراد زندگی را دانستن را یاد اوری می کند. برخلاف آن چه مخاطب فکر می کند که قرار است یک نمایش تلخ را ببینم در نیمه دوم یک نمایش امیدوار کنند با کاهش تکرار ها رو به رو هستیم.

گزی افزود: نسل نویسندگان جدید از شعار زدگی دور شده اند و هر گاه به این سمت و سو برویم دچار آسیب و لطمه خواهیم شد هم اکنون تمام مردم از اخبار و سایت های خبری و برنامه های اجتماعی خود خبرهای دلخراش و غمگین را مشاهده و آگاه می شوند حال به تئاتر بیایند و همان ها را در نمایش ببینند مطمئنا دلزده می شوند، ما معضلات را به صورت جزئی نمایش داده ایم همین که زنی با پسری کوچکتر از خود دوست شده، پسری عصبی که دوستی های بی هدف دارد و یا پسری در نقش بابک که دچار انزوا است و تنهایی را دوست دارد و می توان این انزوا را کلیت جامعه دانست.سعی بر آن بود که مشکلات را گلی درشت نکنیم و در ذهن مخاطب فرو کنیم.

وی درباره طراحی دکور نمایش «پروانه الجزایری» گفت: طراح دکور خودم بودم و سه بار تغییر دکور داده شد دوبار روی ماکت و یک بار روی صحنه، در ابتدا دو فضا داشتیم تراسی که به اتاق هم تبدیل می شد و یک هال و طی تغییراتی به این نتیجه رسیدیم که می تواند هر سه مکان مجزا از هم باشد.

کارگردان «پروانه الجزایری» در خصوص تغییرات متن نمایشنامه در حین اجرا افزود: بر اساس فضا سازی و در تمرین متن تغییرات بسیاری کرد تا به متنی که هم اکنون در دست داریم رسیدیم.

انتهای پیام/