فعال سیاسی تاجیک: تمام اعترافات تلویزیونی علیه نهضت، ایران و آزاداندیشان تحت شکنجه و فشار به‌دست آمده و اعتبار ندارند
الهام‌جان یعقوب‌اف که زمانی در دام این اعترافات ساختگی تلویزیونی افتاده است می‌گوید تمام این اعترافات ویدئویی علیه نهضت، دولت اسلامی ایران و تمام آزاداندیشان تاجیک تحت شکنجه و فشار به‌دست آمده و اعتبار ندارند.
به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنم، طی سال‌های اخیر سریال‌های دنباله‌دار اعترافات تلویزیونی در تاجیکستان بسیار گسترده شده و بینندگان بسیاری را جلب کرده است. از به اصطلاح مستندی که ایران را به جای ضامن صلح، ایجاد کننده جنگ در تاجیکستان معرفی می‌کند، تا اعترافات تلویزیونی امثال ایشان قیام‌الدین غازی و دیگران علیه نهضت اسلامی، جمهوری اسلامی ایران و دیگر جریان‌های مخالف تاجیک. در همین راستا مصاحبه‌ای با آقای الهام‌جان یعقوب‌اف، فعال سیاسی تاجیک و رهبر و موسس «انجمن مهاجرین آسیای مرکزی» ترتیب داده‌ایم. ایشان از قربانیان این اعترافات تلویزیونی بوده که در سال 2015 از سوی نیروهای امنیتی وادار به انتشار ویدئویی از اعترافات ساختگی نسبت به حزب نهضت اسلامی بوده است.
تسنیم:لطفا از چگونگی دستگیری و ساخته شدن آن فیلم اعترافات شما علیه حزب نهضت اسلامی در سال 2015 بگویید.
یعقوب‌اف: آخرین مسئولیت من در سال 2015 مسئولیت حزب نهضت اسلامی در استان سغد بود. پیش از بستن حزب فشارها خیلی روی اعضای نهضت زیاد بود که اگرچه از سال 2010 شروع شد، اما از سال 2013 و پس از انتخابات ریاست‌جمهوری شدت یافت. در آن زمان من مدام تحت نظر بودم و بر من فشار می‌آوردند تا کار در نهضت را رها کرده و عضو حزب «خلق دموکرات» شوم یا در دولت کار کنم. نهایتا در سال 2015 زمانی که از سفر مسکو برگشته بودم، مرا بازداشت کردند و به کمیته دولتی امنیت ملی در سغد بردند. در نهایت نتیجه اینطور شد که من باید یک پیام ویدئویی ضبط کرده و در آن بگویم که از حزب خارج شده‌ام و دیگر در آن عضویت ندارم. علاوه بر این حزب نهضت اسلامی را علیه امنیت و منافع کشور مطرح کنم. این ویدئو قرار بود در شبکه‌های تلویزیونی محلی نمایش داده شود.
در ابتدا من راضی نشدم به این کار، اما بعد از فشارهای زیاد و تهدیدات خیلی شدید مجبور به این کار شدم. در همان زمان یکی از نیروهای امنیتی از روی دلسوزی به من گفته بود که «آزادی تو با این ویدئو هم تنها 3 روز تضمین می‌شود و بعد از آن مجددا دستگیر می‌شوی. اگر در این مهلت از تاجیکستان فرار کنی می‌توانی جان و زندگی خود را نجات دهی. اگر نتوانی در بازداشت مجدد پرونده‌ای سنگین برای تو تشکیل می‌شود». در آن زمان هم در سغد تنها 2 نفر بودیم که چنین پرونده‌های سنگینی برای ما درست شده بود. یکی من بودم و دیگری داملا «نعیم‌جان سمیع‌اف» بود، که اخیرا دیدیم چندی پیش از روسیه ربوده شده و اکنون در تاجیکستان زندانی شده است. در نهایت من توانستم با کمک دوستانم در آن 3 روز از تاجیکستان خارج شوم. البته آن آزادی چند روزه هم برای این بود که مردم بعد از دیدن ویدئوها مرا در شهر ببینند که آزادم و آزادانه در شهر تحرک دارم. تا باور کنند که این ویدئو با خواست و علاقه خودم گرفته شده است.
تسنیم: فکر می‌کنید فقط در مورد شما این روند اتفاق افتاده بود یا برای دیگران هم به همین صورت بوده؟ شاید دیگران با خواست خود چنین اعترافاتی را در این ویدئوها مطرح می‌کردند؟
یعقوب‌اف: بله، پیش از من و پس از من نیز از چندین نفر دیگر چنین فیلم‌هایی گرفته و از تلویزیون پخش شده بود. من آن زمان تعجب می‌کردم و فکر می‌کردم خود این افراد می‌خواستند چنین اعترافاتی کنند. چون من کمیته امنیت ملی را نهادی می‌دانستم که برای امنیت و حفظ کشور تلاش می‌کند و شاید فکر می‌کند که حزب نهضت اسلامی ممکن است امنیت کشور را زیر خطر ببرد؛ هرگز از رفتارهای غیرانسانی آن‌ها خبر نداشتم. اما وقتی وارد ساختمان کمیته شده و اولین بار از نزدیک در اتاق‌های آن‌ها روبرو شدم، دیدم اصلا انسانیت در آنجا وجود ندارد. در آنجا فقط فشار، شکنجه، تحقیر، تهدید و دشنام دادن به خانواده و ... بود. وقتی این چیزها را دیدم، واقعا به مباحث قبلی‌ها باور آوردم. واقعا همه آن‌ها درست است.
با این وضعیت می‌توانم کاملا و 100 درصد بگویم که تمام آن ویدئو‌های اعترافی که تاکنون منتشر شده، زیر فشار و تهدید و شکنجه گرفته شده و غیرواقعی است. نمونه‌های قیام‌الدین غازی و یا ایام‌الدین ستار و هر کسی دیگری که تهمت‌هایی علیه نهضت، دولت اسلامی ایران و یا بر ضد آزاداندیشان و مخالفان مطرح می‌کند، همه زیر فشار و تهدید گرفته شده و هیچ اعتباری ندارد. من این‌ها را خودم از نزدیک دیدم و حس کردم.
تسنیم: بعد از این که شما از تاجیکستان خارج شده آیا سراغ خانواده شما هم آمدند؟
یعقوب‌اف: بله، آمدند. من در آن فرصت کوتاه و با توجه به توصیه آن مامور امنیتی سریعا به مسکو، سپس به ترکیه و نهایتا به اروپا رفتم. ولی بعد از رفتن من تهدید‌های زیادی به خانواده، همسر و فرزندم شروع شد. سال 2016 نیز 3-4 بار خانه ما را سنگ‌باران کردند. حدود 200 نفر از اوباش را جمع کرده بودند. این هم زمانی بود که در همان سال در کنفرانس حقوق بشر ورشو شرکت کردم و از تمام جنایت‌هایی که اعمال شده بود برای آن‌ها گفتم. در نتیجه شعبه سغد کمیته امنیت ملی بسیار خشمگین شدند و تمام خانواده مرا دعوت کردند و مانند یک گروگان گرفتند. آن‌ها حتی را و خانه مارا مهر زدند و مصادره کردند و گفتند به دلیل آن است که فرزند شما به دولت خیانت کرده است. اما من سریع به ریاست سازمان امنیت و همکاری اروپا نامه نوشتم و بعد از نامه من آن‌ها را آزاد کردند. البته آن آزادی هم موقت بود و می‌دانستیم بعد از پایان کنفرانس دوباره آن‌ها را بازداشت می‌کنند. از همین جها هم آن‌ها نیز همان شب بلافاصله از مرز قرقیزستان کشور را ترک کردند.
تسنیم:انجمن مهاجرین آسیای مرکزی را چه زمانی تاسیس کردید؟ قبل از این قضایا بود یا بعد از آن؟
یعقوب‌اف: این انجمن را پس از کنفرانس ورشو در دسامبر سال 2016 تاسیس کردیم. وظیفه و هدف آن نیز کمک رساندن به مهاجرین تاجیک از جمله حمایت‌های حقوقی و دفاع از آن‌ها در مقابل شکنجه و تهدیدات کشورهای آسیای مرکزی است. حوزه فعالیت ما نیز بیشتر در اروپا است و شامل بخش‌هایی در روسیه هم می‌شود. سال گذشته یک کنفرانس هم در دانشگاه دیپلماتیک شهر ویلنوس درباره وضع مهاجران در اروپا و حقوق بشر در تاجیکستان برگزار کردیم.
تسنیم:از وضعیت مهاجرین تاجیک بگویید. طی این سال‌ها خبرهای خوبی از تاجیک‌های مهاجر در رسانه‌ها نمی‌شنویم.
یعقوب‌اف: همانطور که می‌دانید بیشتر مهاجران ما، مهاجران فصلی و کاری هستند که بیش از 2 میلیون نفر از آن‌ها در روسیه زندگی می‌کنند. حدود 10 هزار نفر نیز اروپا زندگی می‌کنند که عمدتا به دلیل مسائل سیاسی پناهنده شده‌اند و در کشورهای حوزه شنگن هستند. در روسیه وضع مهاجران بسیار بد است؛ سفارتخانه‌ها و نهادهای دولتی ما هم هیچ اقدام قابل توجهی برای احقاق حقوق آن‌ها صورت نمی‌دهند.
در سال بیش از 2000 نفر از مهاجران ما فوت می‌کنند و بیش از 5 هزار نفر نیز معیوب و زخمی به تاجیکستان باز می‌گردند. مهاجرت در تاجیکستان اصلا طبیعی نیست و اجباری است. بی‌کاری، وضعیت بد زندگی و مشکلات دیگر موجب مهاجرت می‌شود. در مهاجرت نیز کارهای مناسبی همچون آموزگاری، مهندسی، پزشکی و ... وجود ندارد و کارهای سطوح پایینی را انجام می‌دهند.
ما به این نتیجه رسیدیم که تلفات مهاجرت از جنگ داخلی دهه 1992 تا 1997 بدتر است. در آن دوره 100 هزار نفر فوت کردند. در این 25 سال نیز تقریبا همین میزان در مهاجرت فوت کرده‌اند. لذا این مهاجرت تاثیر بدتری از جنگ گذاشته است. اگر این وضعیت همچنان ادامه پیدا کند، باور کنید که به یک فاجعه بزرگی تبدیل خواهد شد.
تسنیم: تاکنون شاهد تلاش‌های روسیه برای عضویت تاجیکستان در اتحادیه اقتصادی اوراسیا بوده‌ایم که از سوی دولت گویا موافقت نشده است. با توجه به تسهیلات این اتحادیه، فکر نمی‌کنید وضعیت مهاجران بهتر شود؟ علت عدم عضویت تاجیکستان در این اتحادیه چیست؟
یعقوب‌اف: بله، تاجیک‌ها و مهاجران بسیاری در انتظارند که به عضویت این اتحادیه اقتصادی در آییم. چرا که کار مهاجرین و وضعیت تاجیک‌ها در زمینه‌هایی چون مجوزهای کاری بسیار راحت‌تر می‌شود، تفتیش از جانب پلیس‌ها بسیار کم می‌شود و رفت و آمد به کشور نیز بسیار راحت می‌گردد. مزیت‌های زیاد دیگری نیز وجود دارد. ولی از جهت آن که کشور تاجیکستان را بیش از 25 سال است که یک خانواده و یک نفر مدیریت می‌کند، و از آنجایی که عضویت در این اتحادیه منافع این‌ها را تامین نمی‌کند، کشور ما هنوز عضو نشده است. چون در این صورت تجارت‌های انحصاری خانوادگی از بین رفته و نرخ‌ها پایین می‌آید و امضا شدن این پیمان به نفع آن‌ها نیست. در سال 2015 یک بار صحبتی داشتم با نماینده تاجیکستان برای تنظیم گزارشی درباره عضویت در این اتحادیه؛ آن فرد گفته بود که منافع عضویت برای تاجیکستان خیلی زیاد است. اگرچه روسیه به ما مهلت داده بودند تا 2018 عضو آن شویم، اما چون رئیس‌جمهور آن را نمی‌خواهد، در 2018 هم اتفاقی نمی‌افتد، و دیدیم که چنین هم شد.
تسنیم: فکر می‌کنید مهم‌ترین اقداماتی که می‌توان برای بهبود وضعیت مهاجران انجام داد چه کاری است؟
یعقوب‌اف: در حال حاضر وضع مهاجران خیلی بد است. چند کار باید صورت گیرد. اول، فراهم آوردن بیمه پزشکی رایگان برای مهاجران است تا بتوانند بیماری‌ها و مشکلات خود را رایگان برطرف کنند. دوم از دولت می‌خواهیم که برای مهاجران مستمری بازنشستگی تعیین کنند.
ما این مهاجران را به عنوان «سرمایه‌گذار» می‌بینیم. ببینید، یک مهاجر تقریبا در فعالیت کاری‌اش حداقل 50 هزار دلار ارز به تاجیکستان می‌آورد و سرمایه‌گذاری می‌کند. لذا این فرد یک سرمایه‌گذار محسوب می‌شود و باید مستمری داشته باشد تا در دوره پیری بتواند زندگی خود را بگذراند.
همچنین افرادی که در مهاجرت فوت می‌کنند؛ باید به آن‌ها نیز هزینه‌ای به خانواده آن‌ها داده شود، مشابه بیمه عمر تا بتواند دست‌مایه‌ای برای خانواده آن‌ها شود. علاوه بر این، باید گزارش‌هایی از وضعیت مهاجران در رسانه‌ها تهیه شود. به جای مطالب رقص و آواز، یا تهمت زدن به نهضت و ایران و ... بهتر است از وضعیت مهاجران ما بگویند در رسانه‌ها تا مهاجران ما به خارج نروند و در کشور خودمان برای آن‌ها کار فراهم شود.
انتهای پیام/