نگاهی به مطالب ستون نویس‌های ترکیه|آیا جان بولتون دوست کردها است؟

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، ستون‌نویس‌های روزنامه‌های ترکیه که در زبان ترکی از آنها به "گوشه‌نویس" یاد می‌شود٬ بخشی از فعالان رسانه‌ای توانمند و اثرگذار هستند که معمولاً یادداشت‌هایشان تاثیر قابل توجهی بر افکار عمومی و معادلات حزبی ترکیه می‌گذارد.

تسنیم تلاش می‌کند تا با انتخاب گزینه‌های قابل توجهی از نوشته‌های ستون‌نویس‌های ترکیه تصویری کوچک از تحولات سیاسی٬ فعالیت‌های رسانه‌ای و هدایت افکار عمومی این کشور را به دست دهد.

نظر به اهمیت موضوع خروج آمریکا از سوریه٬ مطالب مرتبط با این بحث٬ مورد توجه قرار گرفته است.

اگر کتابی بنویسم به نام استبداد...

حسن جمال/ پایگاه خبری اینترنتی تی 24

می‌خواستم سال نو را با یک کتاب جدید آغاز کنم. قرار بود در اولین روز سال جدید میلادی٬ کتاب من به نام حزن٬ روانه بازار شود.

کتاب را به دو دخترانم دفنه و الیف تقدیم کرده بودم، اما چاپ نشد و کتاب من در هوا ماند. بسیار ملول و ناراحت شدم. اما ظرف مدتی کوتاه دریافتم که فقط من نیستم که با چنین اندوه و ملالی سرو کار دارم. تعداد قابل توجهی از دوستان دیگرم نیز٬ امسال دچار همین مشکل شدند و اجازه ندادند کتاب‌هایشان به بازار بیاید. از جمله: اویا بایدار٬ ندیم گورسل٬ آسلی اردوغان٬ باسکن اوران٬ نورجان بایسال و خیلی‌های دیگر.

دوست نزدیک من ندیم گورسل٬ برایم پیامی نوشته است: حسن جمال عزیز! امپراطوری ترس و وحشت٬ رفته رفته ناشران و بازار کتاب را نیز در برگرفت. من هم مانند تو گرفتار اسیرماندن کتابم شده‌ام. به تازگی در فرانسه دو کتاب من چاپ شدند و در آنجا مورد استقبال قرار گرفتند، اما ناشران هنوز هم نمی‌توانند این دو اثر را در ترکیه منتشر کنند. آنها خیلی خوب می‌‌دانند که فضا مناسب نیست.

دوست حقوقدان و نویسنده‌ دیگری که نمی‌خواهم نامش را بیاورم٬ برایم نوشته است: می‌خواهم یادداشت‌هایی را که در این چند سال در ستون روزنامه‌ها نوشته‌ام گرد هم آورده و در کتابی به نام استبداد٬ آنها را منتشر کنم. به نظرت اجازه می‌دهند به بازار بیاید؟

در جواب به او چه باید بنویسم؟ من که نمی‌توانم امید واهی بدهم. نه ... امیدی ندارم اجازه بدهند کتابی به نام استبداد منتشر شود.

حساب و کتاب غلط آنکارا در مورد دمشق

یوسف کاراتاش/ روزنامه اَورنسَل

سفر جان بولتون مشاور امنیت ملی آمریکا به ترکیه در واقع آغاز یک چانه‌زنی شفاف بین ترکیه و آمریکا در مورد کردهای سوریه بود.

جیمز جفری نماینده ویژه آمریکا در ائتلاف مبارزه با داعش و دانفورد رئیس ستاد کل نیروهای مسلح آمریکا نیز در این سفر بولتون را همراهی کردند و نشان دادند که آمریکا می‌خواهد در مورد تمام مسائل مرتبط با سوریه٬ با ترکیه به شکل جدی صحبت کند.

این سفر و ترکیب هیئت نشان داد که پشت پرده بین آمریکا و ترکیه صحبت‌های زیادی صورت گرفته است بگذارید بخشی از صحبت‌های مهم را به خاطر بیاوریم: اولین چالش و اختلاف‌نظر مهم بین نظرات آنکارا و واشنگتن در مورد عقب نشینی نیروهای آمریکا از سوریه٬ این بود که دونالد ترامپ پس از گفت‌وگوی تلفنی با اردوغان اعلام کرد که نیروهای خود را از سوریه خارج می‌کند.

او قصد داشت که نیروهای ترکیه را جایگزین آنان کند و جنگ با داعش را به ارتش ترکیه بسپارد، اما واقعیت این است که آنکارا این مسئله را به شکل دیگری تحلیل کرد و تمام هم و غمش این بود که به جای مبارزه با داعش٬ به شرق فرات برود و در آنجا به جان کردها بیفتد.

به همین خاطر مایک پامپئو وزیر امور خارجه و جان بولتون مشاور امنیت ملی آمریکا به شکل صریح بیان کردند که اجازه نمی‌دهند کردها در شمال سوریه به دست ترکیه قتل عام شوند.

از این مهم‌تر اظهارات جیمز جفری در گفت‌وگو با روزنامه وال‌استریت ژورنال بود که گفته بود برای آنکه در شمال سوریه شاهد یک درگیری جدی بین ترک‌ها و کردها نباشیم می‌خواهیم چیزی شبیه به سایکس پیکو را پیاده کنیم.

صد البته برای آمریکا سخت است برنامه‌ای را به ترکیه بقبولاند که در آن گزینه‌ای به نام حمله به کردها وجود نداشته باشد، اما آمریکا امیدوار است که با توجه به حضور روسیه و ترکیه و خطرات ناشی از ایجاد تنش‌های جدید٬ حکومت اردوغان را راضی کند که دست به عملیاتی نزند.

ممکن است آمریکا بخواهد که نیروهای ترکیه و مخالفین مسلح اسد که تحت حمایت آنکارا قرار دارند٬ در مناطق عرب نشینی همچون تل ابیض قرار بگیرند. در این صورت پس از ترک آن مناطق توسط نیروهای آمریکایی٬ مشکل خاصی پیش نخواهد آمد.

در چنین نقشه‌ای٬ آمریکا به دنبال آن است که از سویی در میدان سوریه از کارت ترکیه بهره بگیرد و از دیگر سو با بیان اظهارات عجیب و غریبی هم چون ادعای فروش نفت سوریه توسط کردها به ایران٬ بهانه‌ای پیدا کند برای آن که باز هم در کنار کردها بماند و اجازه ندهد که آنها با دمشق و روسیه به توافقات جدیدی دست پیدا کنند.

این در حالی است که هیاتی از کردهای سوریه به مسکو رفته و پس از دیدار با مقامات روسیه اعلام کردند که توانسته‌اند به توافقات اولیه دست پیدا کنند و با رضایت دمشق و مسکو مناطق خود را حفظ کنند. به عبارت دیگر ممکن است دیدارهایی که بین هیئت‌های کُردی و دمشق و روسیه صورت می‌گیرد٬ محاسبات ترکیه و واشنگتن را به هم بزند.

آیا جان بولتون حامی کردهاست؟

محمود اُوور/ روزنامه صباح

یک بار دیگر شاهد این هستیم که اتاق فکرهای پنهان و دولت در سایه در آمریکا٬ می‌خواهند حرف خود را به کرسی بنشانند. دونالد ترامپ اعلام می‌کند می‌خواهیم از سوریه عقب‌نشینی کنیم. اما پنتاگون و سازمان سیا که منطقه را به حمام خون تبدیل کرده‌اند٬ می‌خواهند هر طوری شده از زیر بار چنین دستوری شانه خالی کنند.

ترامپ می‌گوید نه با گروه‌های تروریستی٬ بلکه می‌خواهیم با دولت‌ها ارتباط برقرار کنیم، اما آن‌ها به راحتی در چشمان دنیا نگاه می‌کنند و نیروهای وابسته به پ.ک.ک را که با عنوان گروه تروریستی اعلام کرده بودند٬ جوری دیگر معرفی کرده و مدعی می‌شوند که ما می‌خواهیم کردها را حفظ کنیم.

آری آنها اربابان جنگ هستند و می‌خواهند منطقه را پر از کینه٬ دشمنی و نفرت کنند. آنها کردها٬ ترک‌ها٬ اعراب و فارس‌ها را دشمن هم و بدین شکل منطقه را به هم می‌ریزند تا بتوانند نقشه‌های خود را به راحتی پیاده کنند.

مردم این منطقه از یکصد سال پیش تاکنون این بازی‌ها را به درستی فهمیده‌اند. هنوز به خاطر داریم که در ایران چه بلایی بر سر مصدق آوردند٬ ملا مصطفی بارزانی را چگونه فروختند٬ با صدام و عراق چه کردند٬ فلسطین و بهار عربی را به چه روزگاری انداختند و چه بلایایی در این منطقه به وجود آوردند.

جالب اینجاست ترکیه که از سال 1947 به عنوان یک شریک و متفق استراتژیک معرفی‌شده٬ هرگاه که به دنبال آن بوده مشکلی را حل کند٬ با پرونده‌های قتل ناشناس و یا با کودتا خواسته‌اند که ترکیه را در برابر عمل انجام شده قرار داده و این کشور را دچار مشکل کند.

نمونه واضح آن نیز کودتای نافرجام و استفاده از شبکه فتح الله گولن برای ضربه‌زدن به ترکیه بود. دیدیم که در سال 2013 که ترکیه در حال حل معضل کردها با استفاده از راهکار سیاسی بود٬ آنها کاری کردند که با دراز کردن هویج سوریه به سوی پ.ک.ک٬ یک بار دیگر جنگ را شعله ور کنند.

کنجکاوم بدانم جان بولتون چرا به بی‌شرمانه‌ترین شکل ممکن٬ مدعی حمایت از کردها می‌شود. واقعیت این است که آمریکا هیچ توجهی به کردها ندارد و اگر حامی کردها بود٬ اجازه می‌داد مشکلات آنها با راهکارهای سیاسی حل شود.

همه ما خوب می‌دانیم حتی اگر همین امروز پ.ک.ک تسلیم شود و تمام سلاح‌های خود را بر زمین بگذارد٬ آمریکا چنین اجازه‌ای نمی‌دهد. از 100 سال پیش تاکنون آنها همواره به دنبال این بودند که کردها را به جان  کشورهای منطقه بیندازند و از آنها سوء استفاده کنند. هدف جان بولتون و آمریکا حمایت از کردهای سوریه نیست. آنها می‌خواهند با کارت پ.ک.ک بازی کنند و با استفاده از این کارت٬ ایران و ترکیه را در شرایط دشواری قرار دهند.

انتهای پیام/