نگاهی به مطالب ستون نویس‌های ترکیه|خطای تاریخی عضویت ترکیه در ناتو
تمام کودتاهای نظامی و مشکلاتی که برای ترکیه پیش آمد٬ نه از منبع اتحاد جماهیر شوروی آن زمان بلکه از منبع خود همان کشورهای عضو ناتو بود.
به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، ستون‌نویس‌های روزنامه‌های ترکیه که در زبان ترکی از آنها به "گوشه‌نویس" یاد می‌شود٬ بخشی از فعالان رسانه‌ای توانمند و اثرگذار هستند که معمولاً یادداشت‌هایشان تاثیر قابل توجهی بر افکار عمومی و معادلات حزبی ترکیه می‌گذارد.
تسنیم تلاش می‌کند تا با انتخاب گزینه‌های قابل توجهی از نوشته‌های ستون‌نویس‌های ترکیه تصویری کوچک از تحولات سیاسی٬ فعالیت‌های رسانه‌ای و هدایت افکار عمومی این کشور را به دست دهد.
چه کسی می‌تواند ترکیه را نجات دهد؟
ارتوغرول اُزکُک/ رزونامه حریت
انتخابات 31 مارس شهردار‌ی‌ها٬ مهمترین رویداد سیاسی پس از تاسیس نظام ریاستی در ترکیه است. به عبارتی دیگر می‌توان برگزاری این انتخابات را مهمترین آزمون سیستم سیاسی ریاستی در ترکیه دانست. به همین خاطر٬ این سوال به ذهن من می‌رسد: آیا اعمال فشار حزب عدالت و توسعه برای تغییر نتایج انتخابات در استانبول و عدم پذیرش واقعیتی به نام شکست در این شهر٬ سیستم ریاستی کشور را با مشکلات جدی روبرو نمی‌کند؟
چرا باید این حزب کاری کند که حتی برخی از نمایندگان خودش هم به عملکرد سران حزب در مواجهه با استانبول٬ معترض و ناراحت شوند؟
اگر نگاهی به نتایج رفراندوم سال 2018 میلادی بیاندازیم٬ به روشنی می‌بینیم که در آن انتخابات نیز 48 درصد از مردم استانبول و همچنین 49 درصد از مردم آنکارا با تغییر نظام ریاستی مخالفت کردند و به نوعی٬ به اردوغان و آکپارتی «نه» گفتند. بنابراین٬ عقل سلیم می‌گوید که حزب حاکم در این دو شهر مشکل دارد و مشکل جدی است. پس لازم است که آکپارتی به جای آن که انرژی خود و کشور را خرج اعتراض کند و این روند فرسایشی را ادامه دهد٬ دنبال حل مشکل برود و بررسی کند ببیند با چه راهکارهایی می‌تواند نزد مردم استانبول و آنکارا٬ محبوب‌تر و متنفذتر باشد.
به عنوان یک شهروند٬ از خودم می پرسم: چه کسی می‌تواند ترکیه را نجات دهد؟ قرر است چه کسی مردم را از بیکاری و تورم و مشکلات دیگر خلاص کند؟
به نظرم نشریه معتبر اکونومیست به روشنی به این سوال پاسخ داده است. اکونومیست نوشته است: «اردوغان در جریان کمپین‌های انتخاباتی٬ به تندی به مخالفین حمله کرد و به روشنی اعلام کرد که حزب دموکراتیک خلق‌ها در ترکیه جایی ندارد و باید برود. حزب عدالت و توسعه با مشارکت 84 درصدی مردم ترکیه٬ توانست به بیشترین آرا دست پیدا کرده و پیروز انتخابات شود اما در شهرهای بزرگ شکست خورد. این شکست را باید به عنوان یک پیام جدی تلقی کرد اما در عین حال در چهار سال و نیم پیش رو٬ کسی که می‌تواند ترکیه را از وضعیت فعلی برهاند٬ اردوغان است.»
همچنان که در تحلیل اکونومیست هم آمده٬ در چهار سال و نیم پیش رو٬ در این کشور انتخاباتی برگزار نخواهد شد و حزب حرکت ملی به رهبری باغچلی همچنان در کنار آکپارتی و اردوغان است. بنابراین بهتر است که حزب حاکم به جای گیر دادن به استانبول و مته به خشخاش گذاشتن٬ دنبال حل مشکلات مردم برود و ترکیه را به نقطه‌ای بهتر و مطلوب‌تر برساند.
قمار در ترکیه
یالچین دوغان/ پایگاه خبری تحلیلی تی 24
در ترکیه هر روزِ خدا مردم قمار می‌کنند. بسیاری از نهادها را به عنوان مرکز قرعه‌کشی فلان و بهمان نامگذاری کرده‌اند و به بهانه‌های مختلف٬ شرط بندی و قرعه کشی می‌کنند، اما کار همه آنها قمار است.
قبلاً ما فقط شاهد برگزاری قرعه‌کشی بزرگ سالانه به نام پیانگوی ملی بودیم که در آن یک نفر برنده خوش شانس ده‌ها میلیون لیره و چند خوش شانس دیگر نیز مقادیر کمتری هدیه می‌گرفتند و قضیه تمام می‌شد، اما حالا چندین مرکز پیانگو و قرعه‌کشی وجود دارد که کار همه آنها فروش کارت‌های قرعه‌کشی و بلیط بخت‌آزمایی به بهای پایین و تعیین جوایز بزرگ برای برندگان است و در این میان درصد و کمیسیونی از این درآمد کلان نصیب برخی از نهادهای موقوفه و خیریه می‌شود.
همه این‌ها در حالی است که این ریاست مرکز دیانت به عنوان بالاترین دستگاه دینی دولتی سال گذشته با صدور یک فتوا به شفاف‌ترین و قاطعانه‌ترین شکل ممکن٬ این قرعه کشی‌ها را قمار نامیده و همه آنها را حرام اعلام کرد.
در فتوای ریاست امور دینی ترکیه به صراحت به این موضوع اشاره شده که اختصاص بخشی از درصد و کمیسیون مراکز قرعه‌کشی یا قمار به نهادهای وقف و خیریه نمی‌تواند حرام بودن و زشت بودن آن را مشروع و انسانی جلوه دهد. اما از زمانی که حزب عدالت و توسعه به قدرت رسیده این نوع از قمار بین مردم ترویج بیشتری پیدا کرده و در شرایط فعلی که تورم٬ گرانی و بیکاری به مردم فشار آورده٬ هر روز شاهد آن هستیم که در برابر دکه‌ها و مراکز فروش بلیط‌های بخت آزمایی صدها نفر در صف ایستاده‌اند و زیر لب زمزمه می‌کنند: اگر برنده شوم چه خواهد شد.
خطای تاریخی عضویت ترکیه در ناتو
بلنت اُراک اوغلو/ روزنامه ینی شفق
پیمان نظامی آتلانتیک شمالی یا ناتو در سال 1949 میلادی با حضور 12 کشور تاسیس شد. ترکیه نیز در دوران عدنان مندرس و با تصویب مجلس پس از اعزام نیروهای نظامی‌اش به جنگ کُره٬ حسن نیت خود را برای عضویت در ناتو اعلام کرد.
در آن دوران ترکیه چنین تصمیم گرفته بود که در برابر اتحاد جماهیر شوروی راه تدبیری برای تقویت بنیه دفاعی و سیاسی خود پیدا کند و به همین خاطر در سال 1952 ترکیه نیز به عضویت ناتو در آمد، اما واقعیت این است که عضویت ترکیه در ناتو یک خطای تاریخی بزرگ بود.
چرا که کشورهای عضو ناتو از ترکیه به عنوان قرارگاهی برای مقابله با تهدیدات اتحاد جماهیر شوروی استفاده کردند و قرار بر این شد که آنها نیز از ترکیه حمایت کنند، اما جالب اینجاست تمام کودتاهای نظامی و مشکلاتی که برای ترکیه پیش آمد٬ نه از منبع اتحاد جماهیر شوروی آن زمان بلکه از منبع خود همان کشورهای عضو ناتو بود. واقعیت این است که ناتو هیچ گاه یک قدرت و سازمان نظامی برای دفاع نبوده و همواره نقش آن را ایفا کرده که مایه تقویت بنیه آمریکا و نگهبان منافع این کشور باشد.
سیاست‌های اشغالگرانه و زورگویانه آمریکا با استفاده از قدرت نظامی و اطلاعاتی ناتو بیشتر شده است و علاوه بر این که سازمان جاسوسی سیا آمریکا از ناتو برای رسیدن به اهداف خود استفاده می‌کند٬ بخشی از نیروهای مخفی آمریکایی به نام گلادیوها در اغلب کشورهای اروپایی عضو ناتو دست به اقدامات غیرقانونی سرقت اطلاعات و اقدامات ضد امنیتی می‌زنند.
بنابراین عضویت ترکیه در حال حاضر در ناتو نه تنها سود و منفعتی ندارد بلکه با توجه به سیاست‌های کنونی آمریکا که خود را با عنوان ارباب ناتو معرفی کرده٬ تداوم این عضویت برای ترکیه به مثابه یک تهدید جدی خواهد بود.
انتهای پیام/