فوتبال جهان| فن‌دایک؛ از ظرفشویی برای ۳ پوند در ساعت تا جایزه بهترین بازیکن لیگ برتر انگلیس

به گزارش خبرگزاری تسنیم، سال گذشته زمانی که باشگاه لیورپول برای خرید فیرجیل فن‌دایک مدافع میانی ساوتهمپتون 75 میلیون پوند هزینه و او را به گران‌ترین مدافع تاریخ فوتبال تبدیل کرد، ابروهای زیادی بالا رفت و صحبت‌های زیادی درباره عقلانی و منطقی نبودن اختصاص چنین هزینه‌ای برای خرید یک مدافع شکل گرفت اما امسال او با فرماندهی خط دفاعی لیورپول به شیوه‌ای که کمتر کسی از عهده‌اش برآمده و تأثیرگذاری در روند تحسین‌برانگیز این تیم که جزو دو مدعی باقی مانده در کورس قهرمانی لیگ برتر انگلیس است، نشان داد ارزش چنین هزینه‌ای را داشته است. دریافت جایزه برترین بازیکن فصل جاری لیگ برتر از سوی اتحادیه فوتبالیست‌های حرفه‌ای (PFA) که برنده آن با آرای بازیکنان شاغل در لیگ برتر و دسته اول فوتبال انگلیس انتخاب می‌شود هم مهر تأیید دیگری بود پای کارنامه درخشان این فصل بازیکن 27 ساله قرمزهای مرسی‌ساید.

برای بازیکنی که الان یکی از پرطرفدارترین مدافعان دنیاست، زندگی از ابتدا به همین اندازه شیرین نبوده است. فن‌‌دایک بازیکنی نیست که به انجام کارهای کثیف شهره باشد اما 10 سال پیش او مفهوم کثیفی را به خوبی درک می‌کرد، وقتی که به عنوان یک ظرف‌شوی برای دریافت حقوقی تنها به اندازه 3 پوند در ساعت در یک رستوران در شهر «بردا»ی هلند کار می‌کرد.

فن‌دایک که آن زمان تنها 17 سال سن داشت، در طبقه دوم آشپزخانه «اونکل ژان»، یکی از غذاخوری‌های معروف شهر زادگاهش کار می‌کرد. او فرزند دورگه مادری سورینامی و پدری هلندی است. در آن سال‌ها عضو تیم ویلم دوم هلند بود و هر روز در شیفت میان مدرسه و تمریناتش مجبور بود با تمام توان رکاب بزند تا خودش را هرچه سریع‌تر به آشپزخانه اونکل ژان برساند.

حالا بعد از گذشت یک دهه از آن زمان، کسی که با اختلاف جایزه بهترین بازیکن فصل را از شبکه «BBC» گرفت، فرمانده ستاره‌های لیورپول در رقابت با منچسترسیتی برای کسب عنوان قهرمانی لیگ برتر انگلیس است. هدف او پایان دادن به انتظار 29 ساله لیورپولی‌ها برای قهرمانی در لیگ برتر است اما اگر خیلی چیزها دست به دست هم نمی‌دادند، ممکن بود او به جای رؤیا پردازی برای بالای سر بردن جام نقره‌ای، هنوز مشغول شستن ظرف بود.

ژاک لیپس، مالک رستورانی که فن‌دایک در آن کار می‌کرد، عادت داشت به کارگر جوانش بگوید که رؤیای تبدیل شدن به فوتبالیستی حرفه‌ای را از سر بیرون و به جای آن روی زدودن لکه‌ها از روی ظروف تمرکز کند. به همین دلیل زمانی که ژانویه سال گذشته فن‌دایک از سنت‌مری به آنفیلد رفت و به گران‌ترین مدافع تاریخ فوتبال تبدیل شد، لیپس شوکه شد.

او به نشریه میرر گفت: من همیشه به فیرجیل می‌گفتم، اینجا بمان. اینجا حداقل این شانس را داری که حقوقی بخور و نمیر داشته باشی. او اما تصمیمش را گرفته بود و من هم دست‌هایم را به نشانه تسلیم بالا بردم. فن‌دایک کارگر خوبی برای ما بود. او با قدرت ظرف‌ها را می‌شست و کارش را بی‌عیب‌و‌نقص انجام می‌داد. او همیشه در شلوغ‌ترین شب‌های هفته خودش را می‌رساند تا کارها عقب نماند با این حال به شدت هم فوتبال تمرین می‌کرد و تمام هدفش این بود که به فوتبالیستی حرفه‌ای تبدیل شود و در نهایت به آکادمی تیم ویلم دوم رفت.

حقوقی که فن‌دایک بابت ظرفشویی می‌گرفت همانقدر کفاف می‌داد که خودش و دوستانش را به صرف یک وعده شام دعوت کند اما بعد از آنکه با تیم خرونیخن قرار داد بست، پول‌هایش را صرف یادگیری رانندگی کرد تا بتواند دوچرخه‌اش را کنار بگذارد. اکنون هر زمانی که نام فن‌دایک برده می‌شود احساس تأسف و حسرت تمامی اعضا و هواداران این تیم را دربرمی‌گیرد، از این بابت که چرا در سن 18 سالگی به بازیکنی این چنین بااستعداد اجازه داده شد به آسانی آنجا را به مقصد خرونیخن ترک کند. در آن زمان (سال 2009)، فونس گرونندیک، هافبک سابق منچسترسیتی که اکنون سرمربی تیم دن‌هاگ هلند است، هدایت تیم ویلم دوم را برعهده داشت.

گرونندیک 54 ساله به تلگراف گفت: «فیرجیل در تیم زیر 19 ساله‌ها بود و زمانی که من سرمربی ویلم شدم او تازه 17 سالش شده بود و ما در منطقه سقوط جدول قرار داشتیم و خودتان هم می‌دانید که فوتبال چه ورزشی است. فیرجیل جزو بازیکنان تیم جوانان بود و من هرگز نتوانستم او را در حال بازی کردن ببینم. در حقیقت من حتی نمی‌دانستم که او کیست. بعضی اوقات می‌شنیدم که برخی می‌گفتند یکی دو بازیکن با استعداد در تیم زیر 19 ساله‌ها هستند اما به ذهن من نه به ذهن هیچ شخصی دیگری خطور نمی‌کرد که دو پسربچه‌ را در حالی که تیمش رو به سقوط است، به ترکیب اضافه کند.» با این حال تنها گرونندیک و کارفرمایانش در تیم ویلم دوم نبودند که نتوانستند استعداد فن‌دایک را کشف کنند. باشگاه‌های طراز اول هلند مانند آژاکس، هلند و فاینورد هم به این نتیجه رسیده بودند که فن‌دایک به دردشان نمی‌خورد. به اعتقاد این تیم‌ها او درحرکات پا به توپش بیش از آنچه خوشایند آنها باشد، عادی بود. حالا اما بعد از گذشت 10 سال، هیچ بازیکنی در لیگ برتر نبوده که بتواند در این فصل فن‌دایک را دریبل بزند.

چندی پیش نشریه سان در گزارشی فاش کرد؛ فن‌دایک زمانی که در خرونیخن بازی می‌کرد در معده‌اش دچار عفونتی شد که به خاطر آن 12 کیلوگرم وزن کم کرد و وضعیتش به جایی رسید که اطرافیانش نگران زنده‌ ماندن یا نماندن او شدند.

روبرت ماسکانت، سرمربی وقت خرونیخن به سان گفت: مادر فیرجیل او را به بیمارستان برد. او احتمالاً در آن روز بیش از هر زمان دیگری در زندگی‌اش انتظار کشید. فن‌دایک بستری شد و وقتی که از آنجا مرخص شد بسیار نحیف شده بود. آن اتفاق نزدیک به یک نیم فصل او را عقب انداخت. ما اما برای او یک برنامه فردی تنظیم کردیم که به آسانی او را به اردوی پیش فصل رساند و زمانی که دوباره پا به توپ شد، ارزش و توانایی‌هایش را خیلی سریع نشان داد.

سال 2013 یعنی تنها 6 سال قبل شاید نقطه عطف سرنوشت و دوران بازیگری فن‌دایک بود. جان پارک، رئیس کادر استعدادیابی و جذب بازیکن تیم سلتیک اسکاتلند برای زیر نظر گرفتن عملکرد مایک فن‌درهورن، مدافع وقت تیم فوتبال اوترخت به ورزشگاه رفته بود اما این بازیکن حال حاضر سوانزی نبود که توجهش را جلب کرد بلکه مدافع میانی تیم حریف بود که تحسین‌ او را برانگیخت.

پارک به نشریه تلگراف گفت: فیرجیل خیلی با عتماد به نفس بازی می‌کرد. کاملاً می‌توانستید ببینید که او قبل از هر حرکت با خودش می‌گوید "باشد، این را هم امتحان می‌کنم، اگر نشد حرکت بعدی". او دست از تلاش نمی‌کشید و حرکاتی انجام می‌دهد که بسیار سخت بودند. هیچ بحث و شکی درباره توانایی‌های او نبود. او مثل یک رولس‌رویس بود اما گاهی اوقات شما نگران هستید که به جای آن یک ماشین ابوقراضه تحویل بگیرید.

ریسک پارک برای خرید فن‌دایک اما برای او و سلتیک بیشتر خیلی فراتر بردن یک رولس رویس جواب داد و رشد سریع پسر هلندی در فوتبال بریتانیا آنها را از تصمیم‌مان پشیمان نکرد. فن‌دایک هنوز هم در حال شستن و پاک کردن است، اما نه دیگر ظروف رستوران، بلکه پاک و دور کردن خطر از محوطه جریمه تیمش.

انتهای پیام/