انتقاد از کاپیتالیسم روی صندلی ۲۰۰۰ دلاری
نمایش «سه‌گانه لمن» در حالی دست روی کاپیتالیسم و اضمحلال سرمایه‌داری مدرن می‌پردازد که قیمت بلیتش در بازار سیاه به ۲۰۰۰ دلار رسیده است.
به گزارش خبرنگار فرهنگی تسنیم، جینیا بلافرانت، نویسنده روزنامه نیویورک تایمز هفته گذشته به سراغ نمایشی رفته است که در پیش‌فروش بلیت‌هایش در نیویورک به رکورد 2000 دلار برای یک صندلی رسیده است. نمایشی که خود در انتقاد از کاپیتالیسم و مشکلات جهانی اقتصاد است. متن کامل این گزارش را می‌توانید در ادامه بخوانید:
از زمان اولین اجرای آمریکایی «سه‌گانه لمن» در ماه گذشته در پارک اونیو آرموری، نمایش به محبوب نیویورکی‌ها بدل شده است که سخت بدان چسبیده‌اند. نمایشنامه‌ای درباره پول و سقوط توسط کسانی دهان به دهان تبلیغ شده است که هنوز آن را در اوج نگاه داشته‌اند.
بلیت‌های نمایش عملاً پیش از افتتاحیه فروخته شد، قیمت بهترین صندلی‌ها بیش از 400 دلار بود. در حال حاضر در سایت StubHub، بلیت برای برخی از اجراهای نهایی به 2هزار دلار رسیده است که در آن لحظه شاید تصور پرواز به لندن به سرت می‌زد- این نمایش ماه آینده در لندن بازمی‌گردد- تا شبی را در هتل کلاریج بگذرانی و یک نمک‌پاش سلطنتی را با هر آنچه به جا می‌ماند بخری.
در لحظه‌ای درنگ می‌کنیم که در این وضعیت یک مد موج می‌زند یا حتی یک سردرگمی، برای صرف هزینه‌های بسیار برای تجربیات تئاتری که بنیادها و وعده‌های سرمایه‌داری آمریکایی را می‌کاود. موفقیت تلاش منحصر به فرد لین مانوئل میراندا در این زمینه با اظهارنظرهایی همراه بوده است. روزنامه هاروارد بیزینس رویوو سه سال پیش با عنوان «بلیت‌های 849 دلاری ارزش بسیار کمی دارند» منتشر شد. نکته این بود که افراد زیادی با پول بسیار برای تماشای نمایشی دچار استیصال شدند که قدرت بیش از حدی به یاری بازار سیاه آمده بود.
اما واقعیت این بود - و همچنین پابرجاست -که بسیاری از مردم مایل به صرف صدها هزار دلار و یا حتی هزاران دلار برای اجرای یک شب تئاتر بودند که نشان می‌دهد چیزی دیگری نیز در کار است. فناوری تا به امروز، فرهنگ مصرف را - که اکثراً از کیفیت بسیار بالاتری برخوردار است - بسیار دموکراتیزه کرده است که انتشار هر چیزی در هر زمان را برای هر کسی تقریباً ممکن کرده است. به طور طبیعی، یک سیستم جدید از وضعیت، موظف به تکامل شده بود. خانه‌دار می‌تواند سریال «تاج» را تماشا کند؛ اما تنها خانم یک پنت‌هاوس می‌تواند احساسات موسیقیایی را تماشا کند که یازده جایزه تونی طبق جدول خودش را به ارمغان آورده است.
در طول اجرای «Springsteen on Broadway» بلیت‌هایی با قیمت 850 دلار فروخته شد؛ اما پلت‌فرم‌های فروش مجدد آنها را برای فروش چند باره در دسترس قرار دادند - بنابراین با پرداخت 8هزار دلار خودتان را در جهان بروس، شکل گرفته از امید ناپدید شده طبقه کارگر، ممکن است غرق کنید. یا شاید متوجه شده‌اید که اگر به یک نوعی پولی داشتید تا دو ساعت را در تئاتری سپری کنید، شاید ریشه در علف‌های هرز رو به فزونی خواهید داشت.
«سه‌گانه لمن» در روح خود، نقدی بر این عدم تعادل دارد؛ اما انتقادات آن به اندازه کافی سهل‌الوصول و انحصاری برای رنجاندن کسانی است که نفعی از آنها نمی‌برند. نمایشنامه تاریخی توسط اجراگران باورنکردنی در استقامت روی صحنه می‌رود که نزدیک به سه ساعت و نیم روی صحنه وقت می‌گذرانند. نمایش داستان برادران لمن - هنری، امانوئل و میر- از ورود آنان به ایالات متحده به عنوان مهاجرین فقیر باواریایی در در اواسط قرن نوزدهم تا زوال بانکیشان را روایت می‌کند که در نهایت بیش از 150 سال بعد آفریده شد.
با ورود به آمریکا، برادران لمن مستقیم به آلاس مونتگومری رفتند، جایی که کسب و کار پنبه روی غلطک بود. آنان یک خواروبار فروشی باز کردند؛ اما جایی الهامی رخ داد. آنان متوجه شدند که به طور بالقوه می‌توانند پول زیادی با فعالیت به عنوان واسطه بین کشتزارهای پنبه محلی و کارخانه‌های شمالی کسب کنند. نمایشنامه به طور کامل به نقاط ضعف شخصیت‌هایش نرسیده است؛ اما به اندازه کافی تحت لوای تاریخ‌نگاری می‌رود تا ما فرض کنیم برادران لمن مفهوم واسطه‌گری (brokering) را اختراع کردند، سنتی که تا هزار سال پیش از آنان وجود داشته است. (می‌توانید این واقعیت را در دست داشته باشید که واژه «broker» از«broceur»، به معنی «معامله‌گر کوچک» در مناطق فرانسوی زبان قرن هشتم مشتق می‌شود.) پنبه به تجارت کالاهای دیگر سوق یافت و در نهایت به واگذاری وام و یک امپراتوری بانکی منجر شد.
خالق نمایشنامه، استفانو ماسینی ایتالیایی، ایده خوش‌پرداختی را می‌کاود: همانطور که برادران لمن همراه با پیشرفت سرمایه‌داری مدرن، بیشتر و بیشتر از کسب و کار صمیمی خرید و فروش چیزهای ملموس دور می‌شوند تا روی انتقال پول به سمت برای سود بیشتر تمرکز کنند- توسعه ابزارهای مالی انتزاعی که مردم عادی توانایی درکش را نداشتند- فضیلت هم به فساد منتهی می‌شود.
«سه‌گانه لمن» یک نمایشنامه خشمگین نیست؛ از شما می‌خواهد باور کنید حرص و طمع دودمان‌ها و ارزش‌های خونین برای آن سوداگر ستیزه‌جویی برتری دارد که که میراث‌دار خطوط شرکتی متسلسل می‌شود، هنگامی که خانواده‌های بنیانگذار یا مرده‌اند یا به زندگی معنوی عقب‌نشینی کرده‌اند.
در ادراک آقای ماسینی، دردسر محرک حقیقی خود را زمانی می‌یابد که آخرین لمن واقعی، برادران لمن را راه می‌اندازد و مدیریت به دست گردن‌کلفت‌های جاه‌طلب در بخش تجارت می‌افتد تا بانکداران سرمایه‌گذاری خوش برخورد که مسئولیت چنین کاری را داشتند. چیزی ارزشمند از بین رفته بود. اما دقیقاً چه چیزی؟
با نادیده گرفتن کامل چیزی بسیار آشکار- که اقبال اولیه از پشت بردگان به دست آمده است - نمایشنامه نشان می‌دهد که بدبختی‌های واقعی، مردان جوان مهربان اهل باواریا نبودند که لباس می‌فروختند و به سادگی فرصت‌های رو به توسعه را دیدند؛ بلکه سرمایه‌داران قرن بیست و یکم هستند که یک شکست اقتصادی را شعله‌ور کردند، مست ایده وام‌های اعتباری بسته‌بندی شده در اوراق قرضه شدند.
«سه‌گانه لمن» برآمده از پژوهش ساده‌ای بر مخاطبان ثروتمند ورای واقعیت صرف است. نمایشنامه‌ای است درباره یک بانک سرمایه گذاری. این ایده را نشان می‌دهد که سلسله مراتب حرص و طمع در کار است و برخی از اشکال آن بیش از دیگران. آسیب ثروت فراگیر پیش از موعد از یک نسل به نسلی دیگر، یا سیستم مالیاتی که از آن مشتاقانه پشتیبانی می‌شود چیست؟
در نهایت، نمایشنامه شما را در رها کردن شک‌ورزی موقر درباره پیچیدگی‌های سیستم مالی مدرن ریشخند می‌کند که احتمالاً پیش از بالا رفتن پرده تجربه کرده بودید. فقط به شما اجازه نمی‌دهد خیلی احساس گناه کنید.
انتهای پیام/