گزارش تسنیم|حملات پراکنده پ.ک.ک، خودزنی یا ابزار چانه زنی؟

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، درگیری بین پ.ک.ک و نظامیان ترکیه همچنان ادامه دارد و در شرایطی که ترکیه به خاطر استفاده از تجهیزات رصد هوایی و ماهواره‌ای و تسلیحات پیشرفته، از دست بالا برخوردار است، شواهد و اطلاعاتی از احتمال آغاز دور جدیدی از مذاکرات صلح در دست نیست.

حملات پراکنده، دستاورد و پیامد

طی روزهای گذشته در چند منطقه ترکیه از جمله ایغدیر، حکاری، باتمان، تونجلی (درسیم)، آگری و وان، درگیری‌های پراکنده‌ای بین شاخه نظامی پ.ک.ک و نظامیان ترکیه روی داد که منجر به کشته شدن دست کم 10 نظامی در سه هفته اخیر شده است.
بمب گذاری و مین گذاری، تاکتیک‌های ارعاب و حضور در مناطق روستایی، بی هدفی و ابهام در هدف گذاری سیاسی حملات، کاری کرده که عملاً، این حملات به عنوان مصداق تهدیدات و حملات تروریستی تعریف شوند و کار برای نهادهای اقماری سیاسی، فرهنگی و رسانه‌ای پ.ک.ک نیز روز به روز دشوارتر شود.
در مقابل، ترکیه با اجرای عملیات هوایی و هلی بُرن در شمال عراق در چارچوب عملیات چنگال، در برابر پ.ک.ک قدرت نمایی کرده و می‌رود تا خود را برای حمله به قرارگاه‌های اصلی این گروه در کوهستان قندیل مهیا کند.

اگر چه حمله به قندیل با توجه به وضعیت جغرافیایی این کوهستان صعب العبور و سوق الجیشی، چندان واقع بینانه به نظر نمی‌رسد و نیاز به هماهنگی‌های ویژه‌ای با تهران، بغداد، اربیل و سلیمانیه دارد، اما از لحاظ سیاسی و تبلیغاتی، پافشاری بر روی این هدف، پ.ک.ک را تحت فشار بیشتری قرار می‌دهد.

از اعتصاب غذا و ائتلاف با مخالفین تا تمرد و جنگ

برخی از مهمترین اقدامات پ.ک.ک در ماه‌های اخیر عبارتند از:
1.اعتصاب غذای صدها تن از نمایندگان، فعالان سیاسی و زندانیان در اعتراض به ممنوع الملاقات بودن و حبس اوجالان.
2.انجام چندین اقدام ناکام برای اعزام گروه‌هایی از شاخه نظامی پ.ک.ک به مناطقی از دریای سیاه ( کارا دنیز) و کشته شدن چندین فرمانده مهم و قدیمی در این راه.
3.تحرکات در شنگال (سنجار)  در شمال عراق و در مرز این کشور با سوریه.
4.حمایت نهاد اقماری پ.ک.ک یعنی حزب دموکراتیک خلق‌ها از نامزدهای مخالف اردوغان و حزب حاکم در انتخابات شهرداری‌ها و تحمیل شکست بر آکپارتی در استانبول، آنکارا و آدانا.
5.حمایت از گروه‌های کمونیستی ضد ترکیه در یونان و سوریه.
6.حمایت از حزب کمونیستی کارگر و جدا شدن دو نماینده از حزب دموکراتیک و پیوستن آنها به این حزب.
7.تمرد از دستور نخست اوجالان در مورد پایان دادن به اعتصاب غذا و توجه به حساسیت‌های ترکیه در شمال سوریه و منوط شدن پایان اعتصاب غذا به چانه زنی‌های قندیل و وکلای اوجالان.
8.درگیری‌های پراکنده در مرز ترکیه.
شواهد نشان می‌دهد که هیچکدام از این حملات، نه تنها دستاوردی نداشته، بلکه پیامدهای حقوقی و امنیتی سختی برای هواداران پ.ک.ک و سران آن به دنبال آورده و  در شرایطی که پ.ک.ک از لحاظ سیاسی و نظامی، عملاً در بن بست قرار گرفته، تداوم درگیری‌های پراکنده نه تنها دستاوردی برای کردها ندارد بلکه موجب تقویت بیش از پیش بنیه‌های اجتماعی ملی گرایی ترکی می‌شود.

تلفات سنگین

مقامات وزارت کشور و سرویس اطلاعاتی میت ترکیه، آمارهایی از تلفات پ.ک.ک منتشر کرده‌اند که نشان دهنده اضمحلال تدریجی توان نظامی این گروه و از دست رفتن نفوذ اجتماعی آن است.
تنها در 5 ماه اخیر سال 2019 میلادی، بیش از پانصد نفر از اعضای پ.ک.ک در حملات زمیتی و هوایی کشته شده و آمار پیوستن نیروهای تازه تفس به این گروه، به صفر نزدیک شده است.

ذکر این نکته نیز مهم است که ترکیه با استفاده از رصد اطلاعات هوایی ماهواره‌ای و هواپیماهای بدون سرنشین و تاکتیک‌های شنود و تعقیب، بسیاری از فرماندهان رده بالای پ.ک.ک را با عملیات‌های ویژه نقطه زنی از بین برده است.

پایان تظاهرات خیابانی هواداران پ.ک.ک

تا چند سال پیش، یک اشاره کوچک از شورای رهبری پ.ک.ک یا چهره‌هایی همچون صلاح الدین دمیرتاش کافی بود تا ده‌ها هزار نفر از جوانان کُرد نه تنها در بسیاری از شهرهای کردنشین بلکه در استانبول هم به خیابان‌ها بیایند و بدون ترس از برخوردهای تند پلیس، علیه حکومت شعار سر دهند.

اما شواهد نشان می‌دهد که آن روزگاران سپری شده و حالا، سران پ.ک.ک و نهادهای اقماری آن، در هیچ شهری نمی‌توانند حتی یک راهپیمایی اعتراض آمیز کوچک راه بیاندازند. چرا که بسیاری از کردها، از اهداف و اقدامات پ.ک.ک به ستوه آمده و به جای شعارهای دهان پرکن، جویای فضایی برای ثبات، امنیت و توسعه اقتصادی هستند و نتایج ضعیف حزب دموکراتیک خلق‌ها در انتخابات اخیر نیز این موضوع را اثبات کرد.

ضمن این که، کلید کنترل پ.ک.ک و حزب دموکراتیک خلق‌ها به دست چپ‌هایی افتاده که غالباً حتی در حد مکالمات روزمره نیز بر زبان کُردی تسلط ندارند و این مساله بین آنان و مردم، شکاف انداخته است.

خودزنی یا چانه زنی؟

با در نظرگرفتن تابلویی که از وضعیت کنونی ترکیه و پ.ک.ک ترسیم شد، می‌توان این واقعیت را درک کرد که ترکیه در موضع قدرت قرار گرفته و از دست بالا برخوردار است و شرایطی وجود ندارد که دولت، ناچار به مذاکره با سران پ.ک.ک باشد.

بنابراین حملات پراکنده پ.ک.ک، از چنان قابلیتی برخوردار نیست که بتواند با آنکارا چانه زنی کند و در چنین شرایطی، چنین به نظر می‌رسد که تداوم این حملات پراکنده، از ماهیت اعمال فشار برخوردار نیست و در حال و هوای خودزنی و لجاجت، به این وضعیت ادامه می‌دهد.

انتهای پیام/