گزارش تسنیم: تکرار طرح "فریب و مذاکره" صدام توسط ترامپ

به گزارش خبرنگار گروه تاریخ انقلاب خبرگزاری تسنیم، رژیم بعث عراق در روز پایانی شهریور ماه سال 1359 با تهاجم زمینی و هوایی، جنگ گسترده‌ای را علیه جمهوری اسلامی ایران آغاز کرد. این رژیم در روزهای نخست جنگ توانست بخش‌های زیادی از خاک کشورمان را به‌اشغال خود درآورد که بین 15 تا 30 هزار کیلومترمربع برآورد شده است.

ارتش بعثی عراق در جبهه شمال‌غرب توانست شهرهای قصرشیرین، نفت‌شهر و سومار را به‌اشغال خود درآورد و خود را به شهرهای سرپل‌ذهاب و گیلانغرب برساند که البته با مقاومت نیروهای مردمی و نیروهای مسلح روبه‌رو شدند.

در جبهه میانی نیز ارتش عراق توانست شهرهای مهران و موسیان را اشغال کند. در مهمترین جبهه یعنی جبهه جنوبی نیز عراق پس از 34 روز مقاومت نیروهای مسلح و نیروهای مردمی، خرمشهر را به‌اشغال خود درآورد و شهر بندری آبادان را محاصره کرد. شهرهای سوسنگرد، بستان و هویزه نیز در ماه‌های نخست جنگ تحمیلی زیر چکمه‌های افسران بعثی قرار گرفتند. پیشروی ارتش عراق که تا چندکیلومتری شهر اهواز هم ادامه داشت، موجب شد که بسیاری از مردم شهرهای خوزستان، ترک دیار کنند و راهی شهرهای مختلف ایران شوند. مردم شهر اهواز نیز از آتش توپ‌های عراق در امان نماندند و تمام مردم خوزستان جنگ‌زده شدند.

پس از گذشت حدود سه ماه از آغاز جنگ تحمیلی، پیشروی ماشین جنگی دشمن بعثی با مقاومت نیروهای مسلح و مردمی متوقف شد؛ اگرچه صدام ادعا کرده بود که چندروزه خرمشهر و اهواز را اشغال خواهد کرد و راهی تهران خواهد شد، اما در تحقق اهداف خود ناکام مانده بود، از این رو سیاست مذاکره را که از قبل اتخاذ کرده بود، تشدید کرد و دست به دامان کشورهای عربی شد تا برای رایزنی‌های مجدد و آتش‌بس راهی تهران شوند؛ این در حالی بود که صدام همچنان تعدادی از شهرهای ایران و بخش‌های وسیعی از خاک کشورمان را در اشغال خود داشت و ماشین جنگی‌اش هم روشن بود.

اولین قطعنامه سازمان ملل یک هفته پس از آغاز جنگ صادر شد. در این قطعنامه علی‌رغم اینکه شهرهایی از ایران به‌اشغال عراق در آمده بود، به وقوع تجاوز و نقض تمامیت ارضی ایران اشاره نشده و صرفاً خودداری از توسل بیشتر به‌زور را از دو طرف خواستار شده بود.

هشتم مهر ماه سال 1359 اولین هیئت از سوی سازمان کنفرانس اسلامی به ایران آمد. در این هیئت یاسر عرفات رئیس سازمان آزادی‌بخش فلسطین و ژنرال ضیاءالحق رئیس‌جمهور پاکستان حضور داشتند. درخواست آنان برقراری آتش‌بس فوری بود. در اواسط مهر ماه نیز هیئت حسن‌نیت جنبش عدم‌تعهد به ایران سفر کرد. 29 مهر 59 دوباره هیئت سازمان کنفرانس اسلامی به تهران آمد. آنان تلاش داشتند بین ایران و عراق مذاکره و آتش‌بس به‌وجود بیاورند. بهمن ماه سال 59 نیز سازمان کنفرانس اسلامی در قطعنامه‌ای از دو طرف درگیر خواست که با آتش‌بس فوری و خودداری از به‌کارگیری زور به مذاکره بپردازند.

درخواست‌های هیئت‌های صلح با مخالفت ایران روبه‌رو شد؛ چرا که بخش‌های وسیعی از خاک ایران در اشغال عراق بود و ماشین جنگی صدام نیز همچنان روشن و مشغول پیشروی و یا تلاش برای اشغال مناطق یا شهرهای جدیدی بود. هدف صدام از مذاکره، فریب ایران بود تا بتواند اهداف خود را محقق سازد، جای پای خود را در مناطق اشغال‌شده محکم کند و مسیر ماشین جنگی‌اش را هموارتر سازد. همان‌طور که با حمله مجدد عراق پس از قبول قطعنامه 598 از سوی ایران اثبات شد که عراق با طرح موضوعاتی مانند مذاکره، آتش‌بس و قبول قطع‌نامه به‌دنبال فریب ایران است.

وضعیت این روزهای ایران مشابه ماه‌های نخست جنگ تحمیلی است. صدام چند روز پس از خروج از توافقنامه 1975، جنگ را آغاز کرد. آمریکا نیز با خروج از توافق‌نامه برجام، جنگ تمام‌عیار اقتصادی علیه ایران را شروع کرد. آمریکا در چنین شرایطی به طرح دوگانه "جنگ یا مذاکره" پرداخت و وقتی که این طرحش با ناکامی مواجه شد، نخست‌وزیر ژاپن را واسطه قرار داد تا برای ارائه پیشنهاد مذاکره راهی تهران شود. هدف ترامپ از مذاکره، فریب ایران است. او در این طرح فریب به‌دنبال مهار توان‌ هسته‌ای، موشکی و منطقه‌ای ایران است تا جنگ اقتصادی و حتی جنگ‌های دیگر را علیه ایران هموار سازد.

پاسخ ایران به هیئت‌های صلح در دوران جنگ تحمیلی، توقف جنگ، بازگشت عراق به توافقنامه 1975 و پرداخت غرامت به ایران بود. امروز نیز ایران خواستار توقف جنگ اقتصادی آمریکا، بازگشت آمریکا به برجام و پرداخت خسارت‌های تحریم‌های ثانویه است.

انتهای پیام/*