نگاهی به مطالب ستون نویس‌های ترکیه| آیا اردوغان رهبری آکپارتی را واگذار می‌کند؟
ظاهراً پاییز امسال برای حزب عدالت و توسعه٬ فصل مهم و پرهیاهویی خواهد بود. چرا که از یک سو گل – باباجان و از دیگر سو داوود اوغلو٬ به دنبال تاسیس دو حزب جدید هستند.
به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، ستون‌نویس‌های روزنامه‌های ترکیه که در زبان ترکی از آنها به "گوشه‌نویس" یاد می‌شود٬ بخشی از فعالان رسانه‌ای توانمند و اثرگذار هستند که معمولاً یادداشت‌هایشان تاثیر قابل توجهی بر افکار عمومی و معادلات حزبی ترکیه می‌گذارد.
تسنیم تلاش می‌کند تا با انتخاب گزینه‌های قابل توجهی از نوشته‌های ستون‌نویس‌های ترکیه تصویری کوچک از تحولات سیاسی٬ فعالیت‌های رسانه‌ای و هدایت افکار عمومی این کشور را به دست دهد.
آیا اردوغان رهبری آکپارتی را واگذار می‌کند؟
عبدالقادر سلوی/ روزنامه حریت
پس از اعلام نتایج انتخابات استانبول و شکست حزب عدالت و توسعه٬ در اغلب محافل سیاسی آنکارا در مورد این صحبت می‌شود که در کابینه اردوغان تغییرات بزرگی در راه است و قرار است عده‌ای کنار گذاشته شوند.
اردوغان پیش از سفر به ژاپن در گفت‌وگو با رسانه‌ها اعلام کرد: من تغییر اعضای کابینه را بر اساس خواست و سفارش‌های خارج از حزب انجام نخواهم داد. اگر نیازی به تغییر باشد٬ آن تغییرات توسط خود ما اعمال خواهد شد.
این سخن اردوغان نشان می‌دهد که او به دنبال فرصت مناسبی است تا تغییرات لازم را اعمال کند. در روز یازدهم ماه جاری میلادی٬ رجب طیب اردوغان در مقام رهبر حزب عدالت و توسعه با اعضای شورای مرکزی تصمیمات سیاسی حزب دیدار می‌کند و در این دیدار٬ به تفصیل به وضعیت کنونی حزب و دولت اشاره خواهد شد.
پس از آن نیز اردوغان در مراسم ویژه سالگرد کودتای نافرجام خواهد بود و ظاهراً قرار است یک تعطیلات کوتاه را هم در کنار خانواده سپری کند و بنابراین٬ تمام شواهد نشان می‌دهد که تغییرات لازم در کابینه اردوغان به آخرین روزهای ماه جاری موکول خواهد شد.
حالا در ترکیه دو پروژه مهم جریان است: پروژه نخست٬ بررسی برخی تغییرات لازم در ساختار ریاستی ترکیه و تغییرات مربوط به چگونگی مدیریت بخش‌های اقتصادی و منابع انسانی در نهاد ریاست جمهوری.
پروژه دوم نیز همان روندی است که توسط مخالفین اردوغان آغاز شده و می‌خواهند یک بار دیگر به شکل جدی و گسترده٬ در مورد تغییر نظام سیاسی ترکیه و نواقص نظام ریاستی صحبت کنند و بحث را به این سمت و سو ببرند که آیا لازم است شخص رئیس جمهور٬ یک مقام بی طرف و غیرحزبی باشد یا خیر.
شخصاً نمی‌خواهم وارد بحث و جدل نظام سیاسی شوم اما می‌خواهم در مورد سناریویی صحبت کنم که در آن٬ به فرمول جدیدی اشاره شده است.
فرمولی که می‌توان آن را چنین خلاصه کرد: اردوغانِ بدون آکپارتی... یا آکپارتیِ بدون اردوغان. ظاهراً این فرمول٬ در خارج از خود آکپارتی ساخته و پرداخته شده. شاید باید آن را همچون یک توطئه در نظرآورد. توطئه‌ای برای جدایی انداختن بین اردوغان و حزب او.
دقیقاً نمی‌دانم که آکپارتی بعد از اردوغان چقدر عمر خواهد داشت اما خوب می‌دانم که نتوانستند تورگوت اوزال و سلیمان دمیرل را از احزابشان جدا کنند.
اردوغان نیز به دنبال آن بود که پس از رسیدن به پست ریاست جمهوری٬ حزب عدالت و توسعه را از دور کنترل کند، اما نتوانست. چرا؟ چون سیستم داوود اوغلو و بن‌علی یلدیرم٬ نتوانست حزب را رهبری کند و اردوغان این تصویر واضح را به خاطر داشت که دمیرل و اوزال٬ پس از رسیدن به ریاست جمهوری٬ عملاً اختیارات حزب خود را از دست دادند.
باید این نکته را هم به خاطر داشته باشیم که ظاهراً پاییز امسال برای حزب عدالت و توسعه٬ فصل مهم و پرهیاهویی خواهد بود. چرا که از یک سو گل – باباجان و از دیگر سو احمد داوود اوغلو٬ به دنبال تاسیس دو حزب جدید هستند.
دیدار اخیر باباجان و اردوغان٬ دیدار صمیمانه و خوبی نبوده و حتی می‌توان آن را یک دیدار سرد نامید. اردوغان از باباجان خواسته بماند. اما او چنین جواب داده است: من نمی‌توانم در آکپارتی بمانم و فقط برای حلالیت طلبیدن و خداحافظی آمده‌ام.
به طور خلاصه باید گفت: گل می‌خواهد یک حزب تاسیس کند، اما با برند و ظاهر باباجان.
چرا باید فرزندان ما در عفرین و ادلب شهید شوند؟
اُیا بایدار/ پایگاته تحلیلی خبری تی 24
این روزها کسی جرات ندارد در مورد دلایل حضور ترکیه در خاک سوریه٬ سوالی طرح کند. کسی نیست بگوید ما در آن جا چه هدفی داریم و چرا وارد آن کشور شده‌ایم.
به خوبی به خاطر دارم که یکی از همسایگانم٬ خانمی را به منظور نظافت منزل٬ به خانه‌اش آورده بود. اسمش فاطمه بود. (این اسم من‌درآری است و اسم واقعی او نزد من محفوظ است). زن ساده و بی‌شیله پیله‌ای بود. از همسایه‌ام پرسید: خواهر! عفرین در کجای کشور ماست؟
همسایه در پاسخ گفت: عفرین سرزمین ما نیست و بخشی از خاک کشور همسایه ما یعنی سوریه است.
فاطمه پرسید: خوب... نیروهای ما چرا آنجا می‌جنگند؟
پاسخی نداشت که بدهد. همچنان که در مورد ادلب نیز پاسخی نداریم و کسی نمی‌تواند بگوید که نیروهای ترکیه چرا باید آنجا باشند. واقعاً چرا باید فرزندان ما در عفرین و ادلب شهید شوند؟
چرا نباید ما نیز مانند کشورهای دیگر٬ امنیت مرزهایمان را از داخل کشور تامین نکنیم؟ ما که از این سوی خاک سوریه تا آن سوی مرزهای ایران دیوار بتنی ایجاد کرده‌ایم و صدها هزار نفر نیرو در مرزها داریم. در این صورت چه نیازی به قشون‌کشی به داخل خاک همسایه وجود دارد؟
این روزها یکی از فرزندان ما در عفرین شهید شده و وزارت دفاع ترکیه در مورد او نوشته است: یکی از سربازان قهرمان ما در چارچوب عملیات شاخه زیتون در استان حلب و در اطراف عفرین شهید شد.
اعترافی از این تلخ‌تر وجود ندارد. یعنی چه؟ حلب و عفرین برای سوریه معادل ازمیر و آنکارا برای ترکیه است. چرا باید وارد خاک کشورهای دیگر شویم؟ وقت آن شده که دولت٬ این واقعیت را بپذیرد که در مورد سوریه استراتژی غلطی را انتخاب کرده که از هر نظر فقط و فقط هزینه و خسارت و تلفات به دنبال آورده و فایده‌ای برای کشورمان نداشته است.
ترکیه به نظام پارلمانی باز‌می‌گردد
امره کُنگار/ روزنامه جمهوریت
نظام ریاستی و به تعبیر صحیح‌تر آن رژیم تک نفره در ترکیه ورشکست شده است و لازم است یک بار دیگر به ساختار سیاسی پارلمانی بازگردیم. چرا؟ به این خاطر که رژیم اقتدار یک نفره در چندین حوزه شکست خورده که یکی از مهمترین حوزه‌ها٬ سیاست‌های اقتصادی دولت است.
در ماه‌های اخیر شاهد این بودیم که ترکیه با افزایش شدید آمار بیکاری٬ افزایش نرخ کالاهای مصرفی و گرانی و تورم غیرقابل تحمل روبرو شده است. پول ملی ترکیه یعنی لیره در مقابل دلار به شکل مداوم لاغر و لاغرتر شده است.
البته مشکل فقط در سیاست‌های اقتصادی نیست. واقعیت این است که نظام ریاستی ترکیه کاری کرده که در حوزه سیاست خارجی و دیپلماسی نیز به شکل کامل ورشکست شویم. یکی از کوچکترین نمونه‌های آن مشکلات کنونی ترکیه با اتحادیه اروپا است.
سیاست‌های منطقه‌ای دولت٬ کاری کرده که 4 میلیون نفر آواره به داخل کشور ما بیایند و هزینه سیاسی٬ امنیتی و اقتصادی سنگینی بر دستان ترکیه بگذارند.
از این گذشته در حوزه داخلی نیز رژیم تک نفره مرتکب اشتباهات و خطاهای بزرگی شده و نتوانسته امنیت و ثبات را در داخل کشور فراهم کند. در حوزه‌های بسیار مهم و حیاتی همچون آزادی بیان و آزادی‌های فردی و اجتماعی با مشکلات بزرگی روبرو شده و دولت ترکیه یک دولت حقوق محور نیست و استقلال دستگاه قضا را به تمام معنی لگدمال کرده و کاری کرده که رسانه‌ها هم نمی‌توانند به شکل آزادانه فعالیت کرده و وظایف خود را انجام دهند.
انتهای پیام/