به بهانه خداحافظی آرین روبن؛ پایان راه برای ستاره‌ای که موفقیت دنباله‌رو او بود
اسطوره هلندی بایرن مونیخ در حالی کفشهایش را آویزان می‌کند که نامش در کتاب تاریخ فوتبال به عنوان یکی از بهترین‌های این رشته ورزشی به ثبت می‌رسد.
به گزارش خبرگزاری تسنیم، چهارم جولای برای دو گروه روزی فراموش نشدنی است. یکی برای آمریکایی‌ها که استقلال‌شان را جشن می‌گیرند و دیگری برای آرین روبن که دیروز (پنجشنبه) کفشهایش را آویزان کرد و به دوران پرافتخار بازیگری‌اش پایان داد. او با اعلام اینکه اکنون زمان مناسبی برای پایان دادن به حضورش در مستطیل سبز است، ترجیح داد در حالی که هنوز نامش با بایرن مونیخ گره خورده، بازنشسته شود.
روبن 35 ساله بعد از انجام 500 بازی در رده باشگاهی، در حالی تصمیم به پایان دادن به دوران بازیگری‌اش گرفته که کارنامه‌اش پر از قهرمانی‌های مختلف در لیگ‌های انگلیس، آلمان، هلند و اسپانیا است، پس کمتر کسی است که بتواند او را به خاطر تصمیمش مورد انتقاد قرار دهد. اگرچه کریستیانو رونالدو و لیونل مسی در بیش از یک دهه اخیر، پیشتازان نبرد کسب عنوان بهترین بازیکن دنیا بوده‌اند، روبن هم لیاقت خود را برای قرار گرفتن در ردیف بهترین‌های نسل خودش به اثبات رسانده است. در واقع شاید بزرگترین ناکامی روبن به عنوان بازیکنی که عناوینی مانند قهرمانی در لیگ قهرمانان و نایب قهرمانی در جام جهانی هم در کارنامه‌اش دیده می‌شود، هم‌نسل بودن بودن با دو غول آرژانتینی - پرتغالی دنیای فوتبال بود که هنوز هم دیگر ستاره‌های دنیای فوتبال را زیر سایه خودشان نگه داشته‌‌اند. با این حال تاریخ نشان می‌دهد، هر کجایی که روبن قدم گذاشته، موفقیت دنبال او رفته است.
روبن دوران بازیگری‌اش را در سال 2000 به عنوان یک بازیکن 16 ساله در تیم خرونیخن هلند آغاز کرد و در پایان همان فصل به عنوان بهترین بازیکن تیمش معرفی شد. درخشش در خرونیخن، مسیر انتقال او به تیم‌های طراز اول کشورش را هموار کرد و او دو سال بعد به پی‌اس‌وی آیندهوون پیوست، جایی که با ثبت 12 گل در 33 بازی فصلی پرفروغ را سپری کرد که برایش با اولین تجربه قهرمانی همراه بود.
درخشش روبن آنقدر زیاد بود که توجه تیم‌های غیرهلندی را هم جلب کرد، تا جایی که ابرقدرتی مانند منچستریونایتد به هافبک هجومی آیندهوون پیشنهاد داد اما او سال 2004 چلسی را ترجیح داد و با وجود رنج بردن از برخی مصدومیت‌ها باز هم توانست 7 گل برای تیم تحت هدایت ژوزه مورینیو بزند تا اولین قهرمانی آبی‌های لندن در لیگ برتر رقم بخورد، اتفاقی که فصل بعد از آن هم تکرار شد. سه فصل حضور روبن در انگلیس با ثبت دو قهرمانی لیگ برتر، دو قهرمانی درجام اتحادیه، یک قهرمانی در جام حذفی و یک قهرمانی در جام خیریه همراه بود، افتخاراتی که امروزه برای هر بازیکن خارجی شاغل در لیگ برتر یک رؤیاست.
مقصد بعدی روبن رئال مادرید بود و او یک بار دیگر خیلی سریع طعم موفقیت را با این تیم چشید، چون در پایان همان اولین فصل حضورش در سانتیاگو برنابئو قهرمانی لالیگا را هم به فهرست افتخاراتش اضافه کرد. با این حال رئال مادرید قرار نبود سکوی پرتاب روبن به اوج دوران بازیگری‌اش باشد و ورود رونالدو و چند تن دیگر از جمله کاکا، بنزما و ژابی آلونسو، سبب شد که نام او در فهرست خروجی‌ها قرار بگیرد. در آن شرایط روبن چاره‌ای نمی‌دید جز آنکه از زیر سایه مشهورتر از خودش خارج شود و بایرن مونیخ این فرصت را در اختیارش قرار داد. رفتن به بایرن اما نقطه عطف دوران بازیگری این پسر هلندی بود و او خیلی سریع توانست پاسخ اعتماد باواریایی‌ها را بدهد و در پایان اولین فصل حضورش در این تیم (2009-10) برترین گلزن تیمش شود و به آن برای کسب قهرمانی در لالیگا کمک کند. در حالی که کسب افتخارات داخلی به طرزی باورنکردنی برای روبن آسان به دست می‌آمد، خیلی‌ها منتظر بودند تا ببینند که آیا او می‌تواند افتخاراتش را در عرصه‌ای بزرگتر مثل لیگ قهرمانان اروپا هم گسترش دهد و این اتفاقی بود که سال 2013 رخ داد.
یک سال پس از ناکامی تلخ فینال آلیانتس آره‌نا مقابل چلسی - فینالی که برای روبن به خاطر از دست دادن پنالتی‌اش به یک کابوس تبدیل شد - او جبران مافات کرد. او در فینال ومبلی مقابل بوروسیا دورتموند نه تنها گل او پیروزی 2 بر یک تیمش را ساخت بلکه گل دوم را هم زد. با وجود ایفای نقش‌هایی مهم در افتخارات تیمش در سال‌های اخیر، روبن به ندرت جوایز انفرادی که شایسته‌اش باشد را کسب کرده و این واقع که هرگز جزو سه کاندیدای نهایی کسب توپ طلا نبوده است، هم گواه این موضوع است. به طرزی باورنکردنی او حتی پس از درخششی که در فینال لیگ قهرمانان سال 2013 داشت هم نه تنها توپ طلا را نبرد بلکه جزو سه نفر نامزد اول کسب این جایزه هم نبود و آن سال هشتم شد! با این حال برخلاف خیلی از بازیکنان، روبن بازیکنی نبود که از نبردن جوایز انفرادی بی‌انگیزه شود و تداوم درخشش‌هایش در رده ملی و باشگاه این را ثابت می‌کرد.
دوران بازیگری بازیکنی که حرفه‌اش با مصدومیت عجین بود تابستان امسال به پایان رسید اما بعید است روزهایی که فوتبال دوستان از افتخارآفرینی‌ها و آن شوت‌های کات‌دار پای چپش بعد از حرکت در عرض - شوت‌هایی که حالا دیگر خیلی‌ها آن را با نام خود او می‌شناسند - یاد می‌کنند، به این زودی‌ها به پایان برسد.
انتهای پیام/