سالروز درگذشت پدر «زبان اردو»

به گزارش دفتر منطقه‌ای خبرگزاری تسنیم، برخی از مردم به زندگی عشق می ورزند و برخی از مردم به هدف زندگی و زندگی را برای هدف خود فدا می کنند؛ بابای اردو نیز از جمله ی همین شخصیت ها به شمار می آمد؛ کسی که زندگی خود را فدای اهداف والایش نمود. تاریخ شبه قاره ی هند شاهد و گواه این حقیقت است، تلاش و زحماتی که "بابای اردو" یعنی مرحوم «مولوی عبدالحق» در دوران زندگی پرافتخار خود جهت اشاعه زبان اردو متحمل شده، بی مثال است.

بابای اردو شخصیتی است که در یک زمان قابلیتهای فنی و هنری خاص خود را داشت. او یک زبان شناس ماهر، نویسنده توانا ، سخنران چیره دست، تاریخ شناس ماهر و محققی خستگی ناپذیر بود. بابای اردو خدماتی برای گسترش زبان اردو انجام داده است که واقعاً جای تعجب دارد او در رسم الخط اردو تغییراتی بوجود آورد، نوشتن زندگی بزرگان به اردو، چگونگی نوشتن مقدمه، ترجمه و نشر کتابهای قدیمی و مفید به زبان اردو همه اینها کارهایی است که او با انجام آن راه را برای پیشرفت زبان اردو هموار نمود و امروز زبان اردو بیش از هر کس مدیون عبدالحق به نظر می رسد.
دکتر «سید عبدالله» محقق سرشناس زبان اردو درباره مولوی عبدالحق گفته است:

در واقع عبدالحق همانند «علامه شبلی نعمانی»، نثر و شعر را باهم استفاده نمی نمود. از نثرها در جای خود بدون هیچ کم و کسری استفاده می کرد و اگر شعر می گفت تنها شعر می سرود و در سخنان خود بیش از بازی با کلمات به محتوای آن توجه می کرد و با لهجه ای شیرین و فصیح شنوندگان را جذب خود می نمود.

مرخوم مولانا «عبدالماجد دریابادی» از نامداران ادب اردو نیز درباره ایشان نوشته است :
اگر درمیان تمامی کسانی که زحمات فراوانی برای اردو کشیده اند لقب «محسن اعظم» را بخواهیم برای 1 نفر انتخاب کنیم یقیناً بدون هیچ مکثی این لقب را از آن عبدالحق خواهیم دانست.

 از مهم ترین اقدام مولوی عبدالحق، تاسیس انجمن ادب و اردو را می توان نام برد انجمنی که تمامی فکر و ذکر تلاش خود را برای ارتقاء و پیشرفت اردو قرار داده است. این درست است که قائد اعظم و علامه اقبال با همت و فکر خود سبب تشکیل پاکستان شدند؛ اما این هم غیر قابل انکار است زبانی که در تشکیل پاکستان نقش اصلی را ایفا نمود همین زبان رسمی پاکستان یعنی اردو بوده و زبان اردو نیز بدون عبدالحق ناقص است.

مولوی عبدالحق انجمن ادب و اردو را در هندوستان (علیگر) راه اندازی نمود اما پس از تشکیل حکومت اسلامی در پاکستان نه تنها خود به پاکستان مهاجرت نمود که انجمن را نیز به همراه خود به کراچی انتقال داد در واقع انجمن و عبدالحق دو نامند در یک قالب و روح. بزرگترین آرزوی عبدالحق تشکیل و تاسیس دانشگاهی برای ارتقاء و پیشرفت زبان اردو بود و تمامی تلاش خود را برای رسیدن به این مهم انجام داد، اما افسوس و صد اندوه که عمر با او همراهی ننمود و خواب ایشان به دست مسئول بعد از او به حقیقت پیوست.

چند سال قبل  آقای جمیل الدین عالی مسئول انجمن در سخنانی که به مناسبت افتتاح دانشگاه ایراد می نمود با چشمانی اشکبار از تعبیر شدن خواب عبدالحق در پوست خود نمی گنجید و از طرفی از اینکه عبدالحق در جمع تماشاچیان حضور ندارد اشک می ریخت و می گفت: این دانشگاه هر چه دارد مدیون "بابای اردو" مولوی عبدالحق است.

مقبولیت مولوی درمیان مردم به حدی بود که بسیاری از مردم بچه های خود را نزد او می آوردند تا او دستی برسر شان بکشد چنین مقبولیتی در آن زمان تنها از آن بازیگران سینما، بازیکنان تیم های ملی بود و چنین مقبولیتی برای یک ادیب جای سوال و شگفتی بسیار دارد.

مولانا عبدالحق در سال 1870 میلادی در شهر هاپور هندوستان دیده به جهان گشود. لیسانس خود را از دانشگاه علیگر کسب کرد و به مدت 12 سال به عنوان مترجم به فعالیت پرداخت و سپس به عنوان معلم مدرسه در شهر اورنگ آبادوهمچنین دربخش ترقی اردو در دهلی نو مسئول گشت.
بابای اردو همچنین از افراد موثر و ذی نفوذ و در پیشرفت دانشگاه عثمانیه حیدرآباد بود جایی که تمام دروس دانشگاهی با زبان اردو برای دانشجویان تدریس می شد و تمامی کتاب ها و جزوات دانشگاهی به زبان اردو بانظر او ترجمه و چاپ می شد. در نهایت در روز16 آگوست سال 1961 م پس از یک دوره بیماری در شهر کراچی دارفانی را وداع گفت.

انتهای پیام/.