چرخش تاکتیکی؛ چرا انتخابات افغانستان بر صلح برای واشنگتن اولویت پیدا کرد؟

گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم ــ سید حسام رضوی؛ با اوج گرفتن بحث مذاکرات صلح میان زلمی خلیل‌زاد نماینده ویژه آمریکا برای صلح افغانستان و دفتر سیاسی طالبان در قطر، تقریباً تمامی مقامات آمریکایی از جمله پامپئو وزیر امور خارجه، شخص خلیل‌زاد و جان بس سفیر آمریکا در کابل به‌وضوح از اولویت توافق صلح با طالبان بر برگزاری انتخابات سخن به‌میان آوردند.

شواهد نیز حاکی از آن بود که آمریکایی‌ها تصمیم خود را برای عدم برگزاری انتخابات گرفته‌اند و برخی متحدان آن در کابل نیز برای تسهیل این امر تصمیم به ترک کارزار انتخابات گرفتند. حنیف اتمر از جمله کسانی بود که در عین مطرح بودن به‌عنوان رقیب اول اشرف‌غنی تصمیم به این کار گرفت و با انحلال تیم خود اعلام کرد صلح برای او اولویت دارد و انتخابات را مانع صلح می‌داند و به همین دلیل تیم انتخاباتی خود را منحل کرده است.

چند روز بعد عبدالله عبدالله ریاست اجرایی حکومت وحدت ملی افغانستان نیز اعلام کرد که حاضر است برای برقراری صلح از روند انتخابات کنار رود. او نیز سیگنال‌های جدی از طرف آمریکایی‌ها دریافت کرده بود که واشنگتن خواهان برگزاری انتخابات نیست و اولویت برای او امضای توافق صلح با طالبان است.

همه طرف‌ها به این جمع‌بندی رسیده بودند که برگزاری انتخابات معنایش عدم توافق صلح با طالبان است و آمریکا هم در مذاکرات قطر این وعده را داده است که مانع برگزاری انتخابات شود و به همین دلیل تعویق و یا عدم برگزاری انتخابات به امری حتمی تبدیل شد و خبری از رقابت‌ها و تلاش‌های انتخاباتی در افغانستان نبود.

در این میان اما این تنها تیم اشرف‌غنی بود که دست از بازی انتخابات برنداشت. او و تیمش در سردترین شرایط رقبا نیز میدان را خالی نکرده و هر روز برای تبلیغات انتخاباتی به شهرها و ولایات مختلف می‌رفتند. غنی که خود برگزارکننده انتخابات است و به‌دقت از نحوه انتخاب شدنش به‌عنوان رئیس‌جمهور آگاهی دارد و می‌داند این انتخابات است که او را در قدرت نگه می‌دارد حتی یک روز هم حاضر به قبول کردن تعویق انتخابات نشد.

به‌نظر می‌رسد او پس از برگزاری دور نهم مذاکرات قطر با قوت و شدت این موضوع را در سفر خلیل‌زاد به کابل با او مطرح کرده بود که هرگز با تعویق و انحلال انتخابات همراه نخواهد شد و برای واشنگتن بحران‌آفرین خواهد بود.

غنی این استدلال را دارد که پس از توافق آمریکا و طالبان و برای آغاز مذاکرات بین‌الافغانی این دولت افغانستان است که باید مقابل طالبان بنشیند نه اینکه تیمی غیرمتمرکز تشکیل شود و به‌عنوان هیئت داخلی وارد مذاکرات بین‌الافغانی گردد اما خلیل‌زاد طبق وعده‌ای که به طالبان داده بود تلاش می‌کرد تا توافق صلح پیش از انتخابات امضا، انتخابات تعلیق و مذاکرات بین‌الافغانی با تیم مورد نظر وی و طالبان آغاز شود و او لقب سفیر صلح افغانستان را برای خود داشته باشد.

به‌نظر می‌رسد اشرف‌غنی مخالفت سرسخت خود را به واشنگتن رسانده و از سوی دیگر برخی عوامل قدرت در کاخ سفید نیز مخالفت جدی خود را با این طرح خلیل‌زاد به ترامپ دیکته کرده و در نهایت او را راضی به انجام اقدامی تاکتیکی کردند و آن اقدام لغو فعلی مذاکرات با طالبان بود.

آنچه روشن است این است که آمریکا می‌داند تنها راه خروجش از باتلاق افغانستان مذاکره با طالبان است نه ادامه جنگ با این گروه و این سؤال پیش می‌آید که؛ چرا ترامپ این تصمیم را اتخاذ کرد؟

در پاسخ باید گفت ترامپ در اقدامی تاکتیکی اولویت را از صلح برداشت تا انتخابات را در افغانستان با شکل موردنظر خود برگزار کند که نتیجه آن از همین الآن برای واشنگتن روشن است. این اقدام در واقع هم ترامپ و هم اشرف‌غنی را راضی کرده است، هم مخالفان عدم برگزاری انتخابات در افغانستان را ساکت کرده، هم این پیام را به طالبان داده است که در صورت بازگشت مجدد به میز مذاکره این دولت افغانستان است که طرف مذاکرات بین‌الافغانی است.

ترامپ در چرخشی تاکتیکی تنها منافع آمریکا را در نظر گرفته و باز هم بدون توجه به آینده آنچه را برای امتیازگیری در انتخابات 2020 لازم داشته در افغانستان پیاده کرده است.

انتهای پیام/.+