واکنش ایمانی به اظهارات پرویز اسماعیلی| سیاهه اهانت انکار شدنی است؟
محمد ایمانی روزنامه‌نگار در یادداشتی به ادعای عجیب معاون اطلاع‌رسانی ریاست‌جمهوری که تصویر ممانعت آمریکا از عیادت تخت‌روانچی را نکار کرده بود، واکنش نشان داد.
به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری تسنیم، روز گذشته مطلبی تحت عنوان "این مسیر مسدود است" تیتر یک ویترین خبرگزاری تسنیم بود که به ماجرای ممانعت آمریکا از عیادت محمدجواد ظریف وزیر امورخارجه کشورمان از مجید تخت‌روانچی نماینده ایران در سازمان ملل در یکی از بیمارستان‌های آمریکا می‌پرداخت. همچنین کلیپی این روزها در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد که نشان می‌دهد پلیس آمریکا مانع خروج ظریف از محدوده تعیین شده سازمان ملل می‌شود.
پرویز اسماعیلی معاون اطلاع‌رسانی دفتر رئیس‌جمهور در واکنش به مطلب روز گذشته خبرگزاری تسنیم، در توئیتی مدعی شد "این تصویر نه مربوط به عیادت بلکه درون سازمان ملل است و تردد در آنجا محدود نیست. مامور راهنمایی می‌کند که از این ورودی بروید، همین. دروغ پردازی از شبکه‌های بیگانه علیه ظریف بعید و عجیب نیست اما اصرار به استفاده از آن (علیرغم آگاهی) برای تخریب وزیر خارجه در رسانه‌های داخلی، چرا؟!"
اکثر کاربران شبکه‌های اجتماعی به این اظهارات اسماعیلی واکنش نشان داده و آن را با اظهار نظر خلاف واقع حسام الدین آشنا درباره خنده روحانی در دیدار با جانسون نخست وزیر انگلستان مقایسه کردند.
محمد ایمانی روزنامه‌نگار در یادداشتی تحت عنوان «سیاهه اهانت، انکار شدنی است؟!» به این اظهارات معاون اطلاع‌رسانی دفتر رئیس جمهور واکنش نشان داد. متن یادداشت ایمانی به شرح زیر است:
ما با آقای روحانی و آقای ظریف، اختلاف نظر جدی در حوزه سیاست خارجی داریم. اما دلیل نمی شود که کام ما از اهانت مقامات ورشکسته آمریکایی و اروپایی نسبت به این دو دولتمرد تلخ نشود.
سخن دقیق را در این باره، حاج حسین شریعتمداری به یورونیوز گفت: "یک موی ظریف را با تیم‌های مذاکره کننده غرب عوض نمی‌کنیم". هر نوع بی حرمتی غرب به مقامات ایرانی منزجر کننده است.
اما در این میان، انکار معاون ارتباطات دفتر رئیس جمهور عجیب است. آمریکایی های بی سرو پا، از این که ظریف بتواند در بیمارستان از آقای تخت روانچی (نماینده ایران در سازمان ملل) عیادت کند، مانع شده اند. ظریف مجبور شده تلفنی و تصویری، از او احوالپرسی کند. این خبر جای انکار دارد؟!
آیا پنهان کردنی است که یانکی‌ها، تا روز آخر قبل از سفر، برای روحانی و ظریف ویزای شرکت در نشست سازمان ملل را صادر نکرده بودند و آخر سر هم، هیئت همراه، نصف و نیمه به این سفر رفت؟ انکار شدنی است که سخنگوی دولت گفت "رئیس جمهور با این اتفاقات، تردید داشت به نیویورک برود"؟
این که مقامات دولت اوباما (نه ترامپ)، به نامزد روحانی برای نمایندگی ایران ویزا ندادند، قابل انکار است؟ حمید ابوطالب که بود؟ معاون سیاسی دفتر رئیس جمهور و معتمد او که تصور می‌شد می‌تواند باب مراودات جدید با اوبامای مودب (تعبیر روحانی) باز کند. اما او را تروریست خواندند؛ توهین از این بزرگ تر؟!
انکار کردنی است که آلمانی‌های وقیح، از یک باک بنزین برای هواپیمای وزیر خارجه کشورمان در سفر مونیخ دریغ کردند؟ آیا در بحبوحه سفر روحانی به وین، دبیر سوم سفارت ما در اتریش را در آلمان بازداشت نکردند که 16 ماه است تحت بازداشت و فشار غیر قانونی است؟
آیا به هنگام سفر روحانی به پاریس، دست سازمان تروریستی منافقین را برای برگزاری میتینگ و فحاشی باز نگذاشتند؟ و... اگر بشماریم حوادث تلخ پسا برجام را، مثنوی هفتاد من کاغذ است.
به تجربه آموختیم که هر گاه نرمش نشان دادیم، طرف غربی دچار توهم شد و اهانت و گستاخی روا داشت اما هرگاه قدرتمندانه برخورد کردیم، مانند اسقاط پهپاد آمریکا، تشکر هم کردند!
یک رئیس جمهور در تارخ 40 ساله پس از انقلاب سراغ داریم که در دادگاه اروپایی برایش حکم جلب صادر شد و او کسی نبود، جز مرحوم هاشمی رفسنجانی خوش بین به غرب! عبرت آموز نیست؟
انتهای پیام/
