نمایش‌های سیاسی برای دوران سیاسی
تئاتر لندن در «صورتجلسه پارلمان» از عضوی از پارلمان تا کاربران مرکز انجمنی مورد تهدید در «ایمان، امید و شفقت» در جستجوی آن است که قدرت چگونه کار می‌کند.
به گزارش خبرنگار فرهنگی تسنیم، روزنامه نیویورک تایمز به قلم مت ولف، گزارشی از نمایش‌های سیاسی این روزهای انگلستان منتشرکرده است. در حالی که این روزها وضعیت سیاسی جهان دستخوش رویدادهای غیرقابل‌پیش‌بینی شده و تنش‌های سیاسی به بالاترین سطح خود رسیده است، گویی تئاتر جهان در حال واکنش به این شرایط است. آنچه می‌خوانید متن کامل این گزارش جذاب است:
***
«صورتجلسه پارلمان» در تئاتر ملی تا 25 نوامبر روی صحنه است، اولین نمایشنامه «سیمون وودز» است که شاید بیشتر بابت بازی در سریال تلویزیونی «کرنفورد» به شهرت رسیده باشد؛ اما حتی در مقام نویسنده به «ادوارد آلبی» مدیون است. این اجرای دونفره با بازی «لیندزی دانکن» و «الکس جانینگز» در اوج حفظ می‌شود و می‌تواند مضامین برجسته و ناخوشایند نمایش را به نحوی درآورد که به نظر تازه می‌آیند.
نمایشنامه 85 دقیقه‌ای (بدون وقفه‌ای) به آسانی می‌تواند عنوان «چه کسی از مارگارت تاچر می‌ترسد؟» را داشته باشد. به دلیل آنکه «صورتجلسه پارلمان» بر باری‌به‌هرجهت بودن‌ها و حاضرجوابی‌های زوجی متاهل متمرکز و به خصوص یادآور «چه کسی از ویرجینیا وولف می‌ترسد؟» است - از جمله پسر ناپیدایی که بسیار مورد بحث است- اما در جهان سیاست‌های دهه 1980 میلادی بریتانیا سپری می‌شود.
موردی که این زن و شوهر درموردش مشاجره می‌کنند در مورد بخش 28 است، قانونی متعلق به سال 1988 که مقامات محلی را از «تبلیغ همجنسگرایی» ممنوع ساخته است؛ اما «دایانا هسکت» (خانم دانکن) سخنوری دست چپی، چیز بیشتری می‌یابد که بابت آن با شوهرش، رابین (آقای جنینگز) عضو محافظه‌کار مجلس مقابله می‌کند. پیشینه رابین به نظر بسیار وحشتناک است، همانند نخست‌وزیر کنونی بریتانیا، «بوریس جانسون». این قرابت به «صورتجلسه پارلمان» اجازه می‌دهد گذشته و اکنون را ادغام کند، حرف‌های کنایی و نیش‌داری درباره «روباه‌های اروپایی» که انتقامی از چشمک‌‌زدن‌های سیاست واقع‌‌گرایانه عصر برگزیت می‌شود.
لطیفه‌های بسیاری درباره خانم تاچر به تئاتر راه یافته است (فعالیتی که مشهور است نخست‌وزیر انگلستان از آن متنفر بود) و همچنین ضربات بی‌سابقه و قابل‌توجهی به رهبر حزب محافظه‌کار وقت و همسرش وارد کرده بود، کسی که در بمب‌گذاری ارتش آزادی‌خواه ایرلند فلج شد. اما بیشتر نمایشنامه شامل دو بازیگر است که هر دو برنده جایزه اولیویه هستند. به شکل تماشایی در سراسر فضایی وسیع از صحنه‌پردازی هوایی و بی‌روح «هیلدگارد بَچلر» مانور می‌دهند، از شکسپیر در برابر یکدیگر نقل‌قول می‌کنند تا ازدواج فاجعه‌بار طبقه‌متوسطی خود را بسازند. دایانا به شکل خاصی ظاهر می‌شود تا او را با کابینه مست‌ها بشناسیم.
باید اضافه کرد کسی حدس نمی‌زند پشت این تعلیق، آقای وودز می‌خواسته نمایشنامه‌ای درباره تشدید تقسیم سیاسی امروز از امنیت دوره‌ای بنویسد که شاید به همان شکلی که فکر می‌کنید از میان نرفته است. «سیمون گودوین»، کارگردان نمایش، حرکت خانم دانکن و آقای جنینگز را پیش از پایانی اشک‌‌آلود، روی صحنه حفظ می‌کند که به هیچ‌عنوان قانع‌کننده نیست. شرایط عاطفی ناگهانی بسیار دیر احساس می‌شود؛ هر چند به شکل باورکردنی خانم دانکن ابریشم‌‌گون و آقای جنینگز با چشمان خیس، تغییر 11 ساعته‌ای را مدیریت می‌کنند. با خوش‌شانسی، این زوج دوباره و به زودی یکی می‌شوند. آنها در «ویرجینیا وولف» عالی می‌شوند.
اگر «صورتجلسه پارلمان» با اشاره به سیاستمداران گذشته تعیین حدود می‌کند «سمی بسیار گران‌قیمت» در «اولدویک» تا 5 اکتبر به‌روزتر است و ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه را روی صحنه می‌برد. آقای پوتین همچنین از جهات مختلف درون سالن اجتماعات - در باکسی یک دقیقه‌ای، روی سطح ارکستر- در قالب کمدین انگلیسی، «ریز شیرسمیت» تجسد می‌یابد. «شیرسمیت» این نقش را به ویروس تشبیه می‌کند که امکان وجودش نیست. (هیچ تلاشی برای نشان دادن شباهت جسمی بین این دو مرد صورت نگرفته است.)
بر اساس کتابی که در سال 2016 توسط «لوک هاردینگ» روزنامه‌نگار نگاشته شده است، نمایشنامه جاه‌طلبانه و تغییر شکل‌یافته «لوسی پربل» از یک نیمه نسبتاً افشاگر به یک ساتیر وودویلی تبدیل می‌شود. بیش از آنکه خنده‌دار باشد، منجمدکننده است. قتل «الکساندر لیتویننکو»، جاسوس روس با رادیواکتیو در سال 2006 را زمینه‌سازی‌می‌کند. بیوه لیتویننکو، مارینا شخصیت اصلی در تلاش برای رسیدن به عدالت است. خانم پربل خشمی را کانالیزه می‌کند که احتمالاً فقط در طول زمان با ماریتا شدت یافته است.
چرا درمورد مرگ آقای «لیتویننکو» تحقیق عمومی صورت نگرفته است؟ این یکی از پرسش‌هایی است که در اثر شگرف «جان کرولی»، کارگردان نمایش مطرح شده است که ضمن اشاره به زمان‌های نامشخص زندگی ما، بخشی از تاریخ معاصر را بازگو می‌کند: مسمومیت‌های دیگر نیز در اینجا مطرح شده است.
چک کردن نام سیاستمداران نمی‌تواند از ذهن مجموعه‌ای مختلط باشد که فقط تلاش می‌کنند تا روز را در «ایمان ، امید و شفقت» به دست آورند. این نمایش آخرین اثر از سه‌گانه مهمی درباره زندگی در انگلیس است که اکنون توسط «الکساندر زلدین»، نویسنده-کارگردان اجرا می‌شود. این تولید در کوچکترین فضای تئاتر ملی یعنی دورفمن تا 12 اکتبر اجرا می‌شود.
سبک استراق سمعی آقای زلدین در تجربه باعث می‌شود آثار «مایک لی»، یک متخصص دیگر تئاتر (و فیلم) برایمان یادآوری شود که زندگی‌های مأیوس را تشریح می‌کند. فضیلت و سخاوتمندی نیز نگاهی فراهم می‌کنند، به نحوی که آقای زلدین به ما گروهی از مردم را نشان می‌دهد که در یک مرکز اجتماعات در شرف بسته شدن جمع شده‌اند. کسانی که در جستجوی غذایی گرم وارد صحنه می‌شوند. در عصر ریاضت، دچار خطر می‌شوند. ریاضت تهدیدشان می‌کند تا روی پشته‌های قراضه فرود آیند. اعضای گروه به سرپرستی «سیسیلیا نوبل» (یک مقام ملی معاصر) به نظر خودشان را نمایش می‌دهند تا اینکه نقششان را بازی کنند. مطمئناً ، این احتمال وجود دارد شخصیتی از تعقیب «شورشی مسلحانه» بگوید؛ اما در بیشتر موارد ، این افرادی می‌خواهند به آسانی گذران زندگی کنند.
همه این نمایش‌ها صرف‌نظر از قلمروی سیاسی نایاب «صورتجلسه پارلمان»، جز خودشان کسی یا چیزی برای ایجاد تغییر ارائه نمی‌دهند. این سیستم ممکن است آنها را ناکام بگذارد؛ اما ظرفیت همدردی آنها - هرچند رهبرانشان را از دست داده‌اند- از دست نرفته‌اند.
انتهای پیام/