علی‌حسینی؛ به دنبال مقصر بدون توجه به عملکرد خودش
سعید علی‌حسینی در شرایطی می‌گوید نمی‌دانسته باید چه اقداماتی برای کسب سهمیه حضور در المپیک انجام می‌داده که ماه‌ها همه از او بی‌خبر بودند.
به گزارش خبرگزاری تسنیم، بعد از آنکه اعلام شد ایتالیا و سوئیس درخواست کیانوش رستمی و سعید علی‌حسینی را برای حضور در مسابقات گزینشی نپذیرفته‌اند و اگر فدراسیون جهانی وزنه‌برداری به ماجرا ورود نکند، این دو ورزشکار عملا شانس حضور در المپیک را از دست می‌دهند، هر دو در مصاحبه‌هایی نسبت به اتفاق رخ داده انتقاد کرده و همه را در این میان مقصر دانسته‌اند، جز خودشان.
در مورد کیانوش رستمی نیاز به توضیح بیشتر نیست. او خرجش را سال‌هاست از بقیه وزنه‌برداران ایران جدا کرده و حتی مسائل پزشکی و انتخاب وزنه‌اش که طبیعتا امور تخصصی است را هم خودش انجام میدهد. در مورد قهرمان المپیک 2016 ریو بارها و بارها نوشته شده و حالا فدراسیون وزنه‌برداری نیز مخالف صددرصدی ادامه این شیوه است اما کیانوش به دلیل حمایت‌هایی که در کنار خود احساس می‌کند، همچنان به رویه قبلی ادامه میدهد.
درباره سعید علی‌حسینی اما ماجرا به شکل دیگری است. او مشکلی برای تن دادن به تمرینات تیم ملی ندارد، اما در ماه‌های منتهی به مسابقات آسیایی، در حالی که اگر در این رقابت‌ها وزنه نمی‌زد، عملا شانسی برای حضور در المپیک و پر کردن 6 میدان گزینشی نداشت. در حقیقت موضوع برای علی‌حسینی تازگی ندارد. او حدود 8 ماه قبل نیز در معرض از دست دادن المپیک قرار گرفته بود. مدت‌ها در تمرینات تیم ملی غیبت داشت و کسی نمی‌دانست کجاست، تا اینکه پدرش، عزیز علی‌حسینی اعلام کرد برای امور شخصی به باکو سفر کرده است. مربی سازنده وزنه‌برداری اردبیل در حالی که کادرفنی تیم ملی غیبت سعید را در اردو غیرموجه می‌دانست، گفته بود «زمانی که سعید به باکو رفت هیچ خبری از تشکیل اردو نبود و نمی‌دانست قرار است اردو تشکیل شود، به همین خاطر سفرش را هماهنگ نکرد.»
غیبت علی‌حسینی در شرایطی اتفاق افتاده بود که برخی معتقد بودند او دیگر قصد ادامه وزنه‌برداری را ندارد. هرچند خیلی‌ها امیدوار بودند سعید بعد از پایان دوره طولانی محرومیتش و باتوجه به استارت خوبی که در مسابقات جهانی 2017آناهیم داشت (مدال نقره) بتواند مدال‌هایی که در تمام این سال‌ها استحقاقش را داشت، به دست بیاورد، اما به نظر می‌رسید سن و سال و دوری طولانی‌مدت که ضریب مصدومیت را در رشته سنگین وزنه‌برداری بالا می‌برد، این اجازه را نمی‌دهد که او به رکوردهای مد نظر برای کسب عنوان قهرمانی برسد. او بعد از کسب مدال نقره بازی‌های آسیایی جاکارتا، به مسابقات جهانی 2018 نرفت، بعد از آن نیز رقابت‌های جهانی 2019 پاتایا را هم از دست داد چرا که در رکوردگیری تیم ملی شرکت نکرد.
ضمن اینکه حالا دیگر لاشا تالاخادزه گرجستانی به پادشاه بی‌بدیل دسته فوق‌سنگین وزنه‌برداری دنیا تبدیل شده بود و همین باعث می‌شد علی‌حسینی بداند تلاش او حالا می‌تواند برای کسب سکوهای دوم به بعد باشد چرا که رسیدن به رکورد تالاخادزه، کار سختی به نظر می‌رسید.
در چنین شرایطی همه چیز حکایت از شانس کم و البته انگیزه کمتر علی‌حسینی برای رسیدن به المپیک داشت و در حالی که او حضور در مسابقه گزینشی را از دست داده اما فدراسیون را در این خصوص مقصر می‌داند. در حالی که فدراسیون تا مدت‌ها نمی‌دانست علی‌حسینی چه تصمیمی برای آینده‌اش دارد و تصمیمات و غیبت‌هایش، نشان از تردیدش برای ادامه کار داشت و پیش از این نیز میدان‌های نسبتا زیادی را از دست داده است.
رکوردهای امروز سعید علی‌حسینی نامشخص است که در بهترین شرایط نیز فاصله زیادی با رکوردهای تالاخادزه دارد. ورزشکاری که هدفش المپیک باشد، قطعا در فاصله یک سال یا یک سال و نیم تا المپیک، برنامه کاملا واضح و مشخصی دارد. همانطور که احسان حدادی که برخی او را تمام شده می‌دانند، مدت‌هاست برای تامین هزینه‌هایش از سوی فدراسیون دوومیدانی و کمیته ملی المپیک، می‌جنگد. حسن یزدانی بدون حاشیه طلای جهانی‌اش را تکرار می‌کند، سهراب مرادی نمی‌خواهد تن به جراحی بدهد که نکند حضورش در المپیک تحت‌الشعاع قرار گیرد و... .
با همه این تفاسیر، از یک ورزشکار حرفه‌ای که می‌داند باید با برنامه‌ای مشخص و روتین برای حضور در المپیک تمرین کند، انتظار نمی‌رود فدراسیون را مقصر کم‌کاری‌های خود بداند. گویی علی‌حسینی و کیانوش رستمی دیواری کوتاه‌تر از فدراسیون برای توجیه اشتباهات خود نمی‌یابند، اما این حرف‌ها نیز تاریخ مصرف دارد و با مروری کوتاه بر اتفاقاتی که در این مدت رخ داده مشخص می‌شود علی‌حسینی بیشتر باید از خودش طلب داشته باشد نه از فدراسیون وزنه‌برداری، چرا که هنوز تکلیفش با خودش را نمی‌داند.
انتهای پیام/