قصه معلول سمنانی که روی پای خودش ایستاده است؛ معلولیت عامل محدودیتم نشد

به گزارش خبرگزاری تسنیم از سمنان، افرادی در جامعه هستند که مجبورند خارج از روال معمول، زندگی کنند؛ افرادی که برخی از آن‌ها توانمندی‌هایشان از افرادی عادی بیشتر به چشم می‌آید؛ این‌ها نیازشان به دریافت خدمات و تسهیلات اجتماعی بیشتر از دیگر افراد جامعه است؛ قشری مظلوم که قانون و حقوق مدنی نیز باید آن‌ها را به‌طور ویژه مورد بذل‌توجه قرار دهد؛ آری این‌ها جامعه معلولان هستند که در کنار ما در شهر، محله، همسایگی و شاید خانه و خانواده ما زندگی می‌کنند؛ نیازها و توقعاتشان از توجهات اجتماعی و انسانی به‌جا و به‌حق است و نیاز به حمایت دارند؛ حمایتی نه از سر دلسوزی و ترحم بلکه حمایت از حقوق افراد دارای معلولیت.

«معلولیت محدودیت نیست» و این جمله که شاید بارها آن را شنیده باشیم؛ بدین معناست من به معلولان در جامعه باید از زاویه‌ای دیگر نگریست؛ افرادی که به دلیل شرایط جسمی و حرکتی متفاوت، زندگی متفاوتی نیز نسبت به افراد سالم را تجربه می‌کنند.

در این مجال به گفت‌وگو با یکی از همین افرادی که توانسته است با اراده‌ای آهنین روی پای خود بایستید، نشستیم.

این معلول جسمی حرکتی در حال حاضر کسب‌وکاری کوچک برای خود راه انداخته است و در یک مغازه خرازی مشغول به کار است.23 ساله است، دیپلم کامپیوتر دارد و 2 سال در کلاس های آموزشی تنبک شرکت کرده و الان به شکل حرفه ای کار می کند.

رضا حمزه که از بدو تولد دچار ضایعه نخاعی بوده است می‌گوید؛ از اینکه یک معلول ناتوان جسمی هستم؛ ناراحت نیستم و با این مشکل خود کنار آمده‌ام و خدا را شکر می‌کنم.

وی ادامه می‌دهد تاکنون به دلیل ضایعه نخاعی و زخم بستر با هزینه‌های سنگین و هنگفت درمانی چندین بار تحت عمل جراحی قرارگرفته‌ام.

حمزه می‌گوید: من هرگز به معلولیت به چشم محدودیت نگاه نکرده‌ام؛ هر چند که زندگی یک فرد معلول با فرد سالن کاملاً فرق دارد و در بسیاری از مواقع و شرایط بسیار سخت و طاقت فرساست؛ اما من حداقل به خود ثابت کرده‌ام که هیچ کاری غیرممکن نیست و حتی یک فرد معلول نیز می‌تواند با اراده و تلاش و کوشش به آنچه می‌خواهد دست یابد.

او اضافه می‌کند: خوشبختانه تاکنون عکس‌العملی از جانب مردم که خاطرم را بیازارد و یا موجب ناراحتی‌ام شود؛ ندیده‌ام.

حمزه می‌گوید بنده انتظارم از مردم و مسئولان این است که تبعیض بین افراد سالم و معلول در جامعه برداشته شود و به نظر من اگر این‌گونه شود و نگاه به جامعه معلولان تغییر کند بسیاری از مشکلات من و امثال من حل می‌شود.

اشتغال یکی از مشکلات و دغدغه‌های یک فرد معلول است

او اشتغال افراد معلول را یکی از مشکلات و دغدغه‌های یک فرد معلول عنوان کرده و می‌گوید: ما نیز همچون افراد سالم برای ادامه زندگی، امرارمعاش و رسیدن به خواسته‌هایمان نیاز به شغل داریم و امیدوارم مسئولان به این مشکل جامعه معلولان بیشتر توجه کنند.

حمزه درخواستش از سازمان‌های مسئول در قبال معلولان این بود که شرایطی فراهم کنند که افراد معلول نیز از رفاه و‌ آسایش بیشتری برخوردار باشند و حمایت خود را از جامعه معلولان دریغ نکنند تا ما نیز بتوانیم همچون دیگر افراد با استفاده از توانمندی‌هایمان به آنچه در زندگی فردی و اجتماعی خود می‌خواهیم دست یابیم.

حرف آخر اینکه؛

باید مسئولان امر در کنار افزایش آگاهی عمومی نسبت به نحوه برخورد با افراد معلول و حفظ شأن و کرامت آن‌ها در جامعه؛ شرایط بهتر زیستن این افراد را فراهم کنند.

از سازمانی به نام بهزیستی که وظیفه و رسالتش حمایت همه‌جانبه مادی و معنوی از جامعه معلولان است انتظار می‌رود در احقاق حقوق جامعه معلولان همت بیشتری داشته باشد.

انتظار و خواسته جامعه معلولان نسبت به مناسب‌سازی ساختمان‌ها و معابر، نهایت کرد مکان‌ها و وسایل ورزشی، دسترسی به دارو و درمان و امکانات پزشکی و حمایت‌های درمانی، بهسازی مبلمان شهری، ایجاد اشتغال و همگی خواسته‌هایی بجاست که باید با دقت بیشتری موردتوجه قرار گیرد و به آن‌ها جامعه عمل پوشانده شود.

گزارش از زکیه زکی و محترم امامی

انتهای پیام/363/ ت