به بهانه نمایش "لانچر۵"| روایتی دلهره آور از یک قتل و تماشاگرانی که می‌خندند و ناگهان بهتشان می‌زند
در فضایی که شاهد آثار تئاتری به شدت فرمی و مخاطب گریزیم، نمابش «لانچر ۵» با یک اثر قصه گو، بازی های روان و به شدت تاثیرگذار، از تابویی در جامعه صحبت می‌کند که پرداختن به آن جسارتی می‌خواهد.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، «لانچر 5» یکی از نمایش‌هایی است که این روزها در مجموعه ایرانشهر به روی صحنه رفته و توانسته مخاطبان فراوانی را اغلبا راضی به خانه بفرستد.
«در پادگانی نظامی سه تیراندازی به فاصله زمانی یک ماه منجر به مرگ سه سرباز شده است. به دلیل اهمیت این موضوع، سروان شایکان افسر دایره بازرسی از طرف ستاد کل، مامور حل و فصل این پرونده می‌شود.» این خلاصه ای از داستان نمایش « لانچر 5 » به نویسندگی و کارگردانی مسعود صرامی و پویا سعیدی، با بازی درخشان امیر نوروزی و گروهی از بازیگران جوان و بی نام این گروه نمایشی است که بدون اغراق، با ریتمی مناسب، نزدیک به دو ساعت و نیم تماشاگران را بدون اینکه متوجه گذر زمان شوند، پای این نمابش می نشاند.
یکی از نقاط قوت لانچر5، نمایشنامه قوی و منسجم این نمایش است که به حق جوایز متعددی در این زمینه برای خود کسب کرده است که می‌توان به تندیس بهترین نمایشنامه از نوزدهمین جشنواره تئاتر دانشگاهی در سال 95، تقدیر بهترین نمایشنامه از جشنواره تئاتر شهر در سال 96 و بعد از اجرای موفق در سی و هفتمین جشنواره تئاتر فجر و کسب نامزدی بهترین نمایشنامه و تقدیر بهترین بازیگری مرد در سال 1397، اجراهای عمومی خود را شروع می‌کند و بعد از تئاتر شهر و تئاتر مستقل، به ایرانشهر رسیده که در اینجا نیز با استقبال مخاطبان، به فکر اجراهای شهرستان خود است.
لانچر 5 از بازی‌های بسیار خوبی نیز بهره برده است. امیر نوروزی در نقش سروان شایگان ترکیبی از وجدان، وظیفه و دیکتاتوری و به قول خودش در نمایش «مردی عقده ای» را به خوبی ایفا می‌کند. نوروزی به خوبی توانسته همه وجوه شخصیتی این نقش را به مخاطب نشان دهد. آرامش و شوخی های او با سربازان، نمایش طنز گونه عقده بازی های او و در نهایت خشم و عصبانیت جنون آمیز او که تماشاگر را به هنگام دیدن این همه خشونت در صحنه به ترس و سکوت وا می دارد. ولی بازی خوب تمام این گروه نمایشی باعث می شود که سروان شایگان در این نقش به خوبی بدرخشد.
بازی‌ها و صحنه‌ی رئال نمایش، نشان دادن حجم بالای شکنجه، خشونت و سیلی‌های مداومی که شایگان به گوش سربازان عبدی و کمالی می‌نوازد و به همان میزان واقعی بودن آن، بهت تماشاگر را به دنبال دارد. بازجویی از عبدی نقطه عطف نمایش است. نمایشی که دو پرده اول خود را با طنز و کمدی جلو می‌برد، در پرده سوم و آخر خود، برای بافتن حقیقت، چنان تراژدی را بر نمایش حکمفرما می‌کند که تماشاگر را بعد از نمایش نیز ساعت ها به فکر وا می‌دارد.
نمایش با آویختن عکس «محمدرضا شاه پهلوی» به دیوار، خبر از نشان دادن این اتفاقات در آن زمانه تاریخی می دهد، ولی احساس می‌شود که خواسته فقط ممیزی‌ها را دور زده و ارتباط این اتفاقات و زمانه‌ی فعلی را برای مخاطب یادآوری کند. پادگانی که حکم جامعه را دارد و سربازانی با لهجه های مختلف، نماینده مردمی هستند که در جبر این جامعه گرفتار شده اند که در نهایت فقط می توانند با مرگ خود از آن رها شوند.
صحنه این نمایش به سادگی تمام، یک اتاق بازرسی با قفسه‌هایی پر از پوشه را به نمایش می‌گذارد و یک پنکه سقفی که هنگام بازجویی از سربازان، به کمک نور صحنه، تماشاگر را بیشتر همراه می‌کند. کارگردان لانچر5 تمام تمرکز خود را بر روی متن نمابشنامه و بازی بازیگران قرار داده است. حتی در طول نمابش از موسیقی هیچ استفاده ای نمی کند ولی تماشاگر آنقدر درگیر دیالوگ ها و قصه نمایش می شود، که جای خالی موسیقی احساس نمی شود.
نکته مهم این است که در فضایی که شاهد آثار تئاتری به شدت فرمی و مخاطب گریزیم، لانچر 5 با یک اثر قصه گو، بازی‌های روان و به شدت تاثیرگذار، از تابویی در جامعه صحبت می کند که پرداختن به آن جسارتی می خواهد که عوامل این نمابش توانسته اند به آن نزدیک شوند، آن را در فضایی کمدی – تراژیک بیان کنند و مخاطب را درباره آن به فکر فرو برند.
*پورکیانی
انتهای پیام/
