گزارش|کاهش امید مردم ترکیه نسبت به تغییر مثبت استانداردهای زندگی

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، بررسی احساس خوشبختی و رضایت یا شوربختی و اعتراض٬ از مفاهیم پایه و مهم در حوزه مطالعات جامعه‌شناسی سیاسی٬ روانشناسی اجتماعی و همچنین بررسی کارنامه دولت‌ها و حکومت‌ها است.

امروزه به منظور دست یافتن به منابع اطلاعاتی روشنی برای سنجش و پایش میزان رضایت شهروندان از زندگی‌شان٬ از روش‌های مختلفی بهره می‌گیرند که متعارف‌ترین آنها٬ تحقیقات میدانی  مراجعه حضوری پرسشگران به آحاد و اقشار مختلف مردم جامعه٬ نظرسنجی اینترنتی و نظرسنجی تلفنی است.

کسب اطلاع و سنجش میزان رضایت شهروندان و تامل بر مفاهیم خوشبختی و یا نارضایتی٬ نه تنها برای حکومت‌ها و احزاب حاکم٬ بلکه برای مخالفین و منتقدین آنان نیز اهمیت ویژه‌ای دارد و می‌تواند به طور همزمان٬ هم عصای دست دولتمردان و هم گزک و چماق دست مخالفین باشد.

اسفندر کورکماز اقتصاددان و تحلیل‌گر ترک به منظور ارائه تصویری عینی و روشن از میزان رضایت شهروندان ترکیه٬ به بررسی این موضوع پرداخته و تحلیل نهایی خود را در روزنامه ینی چاغ منتشر کرده است.

او در تحلیل خود٬ از آمارها و اطلاعاتی بهره گرفته که توسط نهادهای رسمی دولتی گردآوری شده و تحلیل‌گر٬ به صحت اطلاعات مزبور٬ باور داشته است.

کاهش رضایت عمومی مردم در ترکیه

10 روز پیش «مرکز آمار ترکیه» (TÜİK) آمارهای برخاسته از تحقیقات میدانی به منظور سنجش میزان رضایت عمومی مردم ترکیه را منتشر کرد.

مرکز آمار ترکیه٬ گزارش نهایی خود را به عنوان «بررسی میزان رضایت مردم ترکیه از وضعیت زندگی» منتشر کرده است که یکی از مهم‌ترین و کلی‌ترین نتایج اولیه این گزارش از این قرار است:

در سال 2010 میلادی میزان رضایت مردان از زندگی در ترکیه در حد 59.6 درصد بود. اما این آمار در سال 2019 میلادی دچار تغییر محسوس شده و میزان رضایت٬ به 47 رصد کاهش پیدا کرده است.

در ادامه گزارش مزبور به نمونه‌های آماری مهمی اشاره شده که نتیجه‌گیری‌های آن٬ تا حد زیادی نگران کننده است.

به عنوان نمونه این موارد:

در 9 سال گذشته٬ آمار ازدواج با کاهش جدی روبرو شده و سن ازدواج به طرز مشهودی بالا رفته است.

روحیه پایین٬ رضایت اندک

تحلیل نتایج تحقیقات میدانی وسیع مرکز آمار ترکیه٬ به روشنی نشان می‌دهد که مردم ما از روحیه و نشاط بالایی برخوردار نیستند و با مشکلات و گرفتاری‌های جدی روبرو هستند و به همین خاطر٬ سطح رضایت آنان از زندگی در ترکیه پایین آمده و کمتر از سابق٬ احساس خوشبختی می‌کنند.

البته این فقط مرکز آمار رسمی  دولتی ترکیه نیست که نسبت به این مسائل حساس شده و در مورد چنین موضوعاتی تحقیق می‌کند.

متروپول هم به عنوان یکی از شرکت‌های تحقیقاتی و نظرسنجی مشهور بخش خصوصی٬ یک ماه پیش به سرفصل «بررسی استانداردهای زندگی در ترکیه از نظر مردم»٬ سراغ شهروندان رفته و جویای نظرات آنان شد.

متروپول از مردم کوچه و خیابان پرسید: به طور کلی و عمومی از استانداردهای زندگی در ترکیه٬ راضی هستید؟

21.7 درصد از مردم٬ به این شکل پاسخ دادند: بله. راضی هستم.

42 درصد از مصاحبه شوندگان گفتند: خیر راضی نیستم.

 با سرشکن کردن پاسخ‌های متفاوت بین این دو گروه می‌توان در مجموع چنین گفت: 34 درصد از مردم ترکیه نسبت به استانداردهای زندگی در کشور راضی و در مقابل٬ جمعیتی در حد 66 درصد ناراضی هستند.

یکی دیگر از مسائل مهم مرتبط با سنجش میزان رضایت شهروندان٬ فهم این نکته است که آنان چه دیدگاه و نگرشی نسبت به آینده کشور دارند. آیا امیدی در دل و ذهن آنها وجود دارد و فکر می‌کنند اوضاع قرار است بهتر شود؟ یا این که نومید شده و احساس می‌کنند که قرار است استانداردهای زندگی در ترکیه٬ روز به روز بدتر و بدتر شود؟

نتایج نظرسنجی نشان‌دهنده این است که دست کم نیمی از مردم نومید هستند و تصور نمی‌کنند که در آینده‌ای نزدیک٬ تغییر مثبتی در استانداردهای زندگی آنها و خانواده‌هایشان ایجاد شود.

بررسی‌های متروپول نشان داده که تنها 18 درصد از مردم معتقدند که استاندارد زندگی در ترکیه در مسیر اصلاح و بهتر شدن است.

در تحلیل نهایی نتایج تحقیقات میدانی مرکز آمار ترکیه و همچنین تحقیقات میدانی موسسه بخش خصوصی متروپل٬ می‌توان در یک جمع‌بندی نهایی به این اشاره کرد که تنها 24 درصد از مردم ترکیه نسبت به آینده خوشبین هستند و 76 درصد از مردم٬ امیدی به تغییر مثبت استانداردهای زندگی‌شان در سالیان آتی ندارند.

آمارها نشان می‌دهند که 4.5 میلیون نفر از مردم بیکارند اما واقعیت میدانی این است که اطلاعات بسیاری از بیکارهای واقعی هم ثبت نشده و رقم دقیق و واقعی چیزی در حد 6.5 میلیون نفر است که با احتساب خانواده‌ها٬ دست کم 15 میلیون نفر٬ تحت تاثیر مشکلات ناشی از بیکاری قرار می‌گیرند.

حالا چه باید کرد؟

در پاسخ به این سوال باید گفت: توجه به واقعیت‌های بیان شده در نظرات مردم و آمار و ارقامی که از تحقیقات میدانی به دست آمده٬ هم برای حکومت مهم است و هم برای مخالفین.

سران دولت و مدیران رده‌بالای کشور باید به این آمارها توجه کنند و ضمن بررسی دلایل دقیق نارضایتی مردم٬ به راهکار و فرمول‌هایی بیاندیشند که در میان مدت توان تغییر نظرات مردم را داشته باشد. در همین حال٬ احزاب و جریانات سیاسی مخالف هم قرار نیست فقط غر بزنند. آنان نیز باید راهکارهای جایگزین و آلترناتیو پیدا کرده و آنها را در اختیار دولتمردان قرار دهند.

انتهای پیام/