چرا صرفا ۴۰ شهر کشور بیش از ۲۰۰ هزار نفر جمعیت دارند؟!
کم توجهی به مدیریت شهری موجب شده، شاخص‌ها و استانداردهای شهری در همه شهرها در یک سطح منطقی قرار نگیرند و فاصله توسعه یافتگی بین شهرهای کشور معنادار باشد به همین دلیل رشد مهاجرت از شهرهای کوچک به شهرهای بزرگتر افزایش یافته است.
به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم؛ در این روزهای تغییر و تحول، هر روز خبرهای جدیدی از انتصابات و رویکردها و دیدگاه‌های نو مطرح می‌شود.
این تغییرات و رویکردهای جدید در نوع خودش مثبت و امیدبخش است. تغییرات رویکردی و مدیریتی در شوراهای شهر می‌تواند نقش مهمی در رفع نیازها و افزایش رضایتمندی شهروندان ایفا کند.
با عنایت به اهمیت این جایگاه، در قانون اساسی نظام جمهوری اسلامی چندین اصل به شوراها اختصاص یافته است بطوریکه فصل هفتم این قانون که برتریت آن بر سایر قوانین از منظر حقوقی مبرهن است، به امر شوراها پرداخته و به نوعی دموکراسی و اراده مردم را در اراده امور جامعه پذیرفته است که حدود 7 اصل آن به این امر پرداخته است.
مطابق اصل یکصدم قانون اساسی این چنین مقرر می‌دارد :( برای پیشبرد سریع برنامههای اجتماعی، اقتصادی، عمرانی، بهداشتی، فرهنگی، آموزشی و سایر امور رفاهی از طریق همکاری مردم با توجه به مقتضیات محلی، اداره امور هر روستا، بخش، شهر، شهرستان یا استان با نظارت شورایی به نام شورای ده، بخش، شهر، شهرستان یا استان صورت میگیرد که اعضاء آن را مردم همان محل انتخاب می‌کنند. شرایط انتخاب کنندگان و انتخاب شوندگان و حدود وظایف و اختیارات و نحوه انتخاب و نظارت شوراهای مذکور و سلسله مراتب آنها را که باید با رعایت اصول وحدت ملی و تمامیت ارضی و نظام جمهوری اسلامی و تابعیت حکومت مرکزی باشد قانون معین میکند).
در ایران حدود یک هزار و 200 شهر وجود دارد که 40 شهر آن بالای 200 هزار نفر جمعیت دارند و مابقی جمعیتی کمتر از این مقدار دارند.
بیش از هفتاد درصد جمعیت کشور در شهرها زندگی می‌کنند. فارغ از تعاریف جامعه شناختی و شهرسازی، شهرها بستری برای زندگی جمعی و رفع نیازهای اجتماعی هستند. در شهرها مردم کار و تلاش، استراحت و تفریح می‌کنند.
شورای شهر و شهرداری، نهاد عمومی غیردولتی هستند و شهردار که منتخب شورای شهر است، وظیفه دارد شهر را در چارچوب اسناد و قوانین فرادستی اداره کند. عمده محورهای تلاش شورای شهر و شهرداری عبارتند از( عمران و آبادانی شهر، نظافت و زیبایی شهری، خدمات شهری و حمل و نقل عمومی، فضای سبز، اوقات فراغت و فرهنگ شهروندی و آسیب‌های اجتماعی و غیره که البته نظارت بر ساخت و ساز، انتقال زباله‌های شهری و آسفالت نیز جزئی از وظایف یک شهردار محسوب می‌شود.
کم توجهی به مدیریت شهری موجب شده، شاخص‌ها و استانداردهای شهری در همه شهرها در یک سطح منطقی قرار نگیرند و فاصله توسعه یافتگی بین شهرهای کشور معنادار باشد.به همین دلیل رشد مهاجرت از شهرهای کوچک به شهرهای بزرگتر افزایش یافته و در شهرهای بزرگتر با انباشت و انفجار جمعیت و معضل جدی حاشیه نشینی مواجهیم.
بنابراین با یک بررسی ابتدایی مشخص می‌شود که تغییر و تحولات رویکردی و مدیریتی در شهرها و حتی روستاها برای مردم و شهروندان بسیار ملموس‌تر و محسوس‌تر از بسیاری تغییرات مدیریت دولتی است. اما چرا تغییرات در دولت تا خردترین سطح آن منعکس و در رسانه‌های مختلف بازتاب دارند ولی تغییرات مدیریتی و رویکردی شهری کمتر مورد توجه واقع می‌شوند؟
امین اسدی؛ فعال حوزه شهری
انتهای پیام/