بی‌مایه‌گانِ عزت و آبرو
رئیس جامعه صنفی تهیه‌کنندگان سینمای ایران در یادداشتی شدیدالحن نسبت به نامه آزادی محمد امامی واکنش نشان داد.
به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، بعد از نامه شواری عالی تهیه‌کنندگان سینمای کشور خطاب به هنرمندان درباره نامه آزادی محمد امامی متهم اقتصادی و اخلال‌گر نظام بانکی کشور، امروز رئیس جامعه صنفی تهیه‌کنندگان سینمای ایران در یادداشتی به لحنی تند شخصاً مطالبی را منتشر کرد.
وی در متن یادداشت خود آورده است:
«این روزها که یکی از مُختَلسین بانکی در انتظار ادامه مُحاکمه است، اَقلّی از همکارانمان با اِدعای نیت انسان دوستانه تقاضای مرخصی او را داشته و بنای ایفای نقش تاریخی خود در حمایت از مُتهمی را دارند که مُستندِ به اَمارات، شواهد و مدارک 26 ماه است در بازداشت موقت به سر می‌برد. در این وانفسای آلوده به زَر و سیم، راهزنان را سرباز ایران می‌نامند و چُنان از آبرو برایش مایه می‌گذارند که چونان حَمله‌داری است بلدِ راه و اَمینِ جَماعت! حقیقتاٌ چه بر سَر ما و این سینمای نجیب آمده که در مواجه با خائنینِ به مُلک و میهن این چنین وامانده و اختیار از کَف داده‌ایم؟
چه در خفا و مَرعا برما گذشته که متهم به اختلاس بانکی را چهره مؤثرِ فرهنگ و هنر کشور می دانیم؟ روزگاری از فَخرِ کانی مانگا، کرخه تا راین، اجاره نشین‌ها، ناخدا خورشید، هامون، سگ‌کشی و... سرخوش بودیم و امروز چنان به خاک مَذِلَت نشسته‌ایم که مایه‌ی عزت و احترام‌مان در جهان شده، آثار تولید شده با لاشه‌های اختلاس و فروش قیر و سودهای نامشروع بیت‌کوین که به قطع جز به وَلدی نامشروع مختوم نخواهد شد.
بی‌مایه‌گانِ عزت و آبرو به پشتوانه خَراجِ به‌دست آمده از چپاول ملت، هوابُرد شده‌اند در میانه‌ی حیرانی سینما و چونان دِلبرکانِ غمگین جاخوش کرده‌اند! در حالی که سینمای ایران مالامال است از میراثِ هنرمندانی که با عشق به مردم آثاری پاک تولید کردند و امروز میراث‌خوران با پول‌های کثیف...! و مگر می‌شود با دستمال کثیف شیشه را تمیز کرد؟
بلاشک مسئولیت مَنع ورود سرمایه‌های مشکوک در سینما با مدیران است! امروز عواقب و طبعات این سکوت حَقیرانه و همراهی و همکاری در برابر این حجم از پولشویی در سینما بر هیچ چَشم حقیقت‌طلبی پوشیده نیست! با این حال همه ما در صِیانت از سینما مسئولیم! و نباید اجازه دهیم طُعمه رانت‌خوارانِ ریش‌دار شویم! ولی متأسفانه کنار کسانی قرار گرفته‌ایم که چونان باتلاقی هرکه را با هر نیتی در خود فرو می‌برند.
آنچه در این بزنگاه نباید مغفول واقع شود، نقش مدیران دولت و دستگاه‌های ناظر و بازرسی در شناسایی این افراد بوده که قصور در این تکلیف غیر قابل اِنکار است؛ چرا که اَیادی آنان همچنان در کمال وقاحت و با حمایت‌های پیدا و پنهان، و آسودگی خاطر و به‌دور از هرگونه نظارت و محدودیتی ریشه فساد و پولشویی در سینما را هرس و مقاوم می‌کنند و سَرشاخه‌های آنها چُنان در نظام بانکی جولان داده‌اند که این حجم از تبانی، تطمیع و زدوبندهای سازمان یافته در تصاحب مال نامشروع، گواه مُتقنی است بر ناکارآمدی و تقصیر بِلاتردید دستگاه‌های نظارتی و قضایی دوره‌ی وقوع آن!
و اما امروز در عین اِنفعال دولت، دستگاه قضا با اِراده‌ای محکم بنای برخورد جدی با مُفسدین اقتصادی را دارد که ضمن سپاس از این همت بلند، انتظار می‌رود به‌دلیل تأثیرات مُخربِ ورود سرمایه‌های مشکوک به حوزه فرهنگ که متأسفانه کماکان نیز استمرار داشته، در شناسایی آنان و مُحاکمه فوری متهمین، اِهتمام ویژه داشته و اجازه ندهند با اِطاله‌ی دادرسی، فرصت عَرض اَندام وَقیحانه را داشته باشند؛ که من به خویش نمودم صَد اِهتمام و نشُد.
و حرف آخر اینکه روزگار چنین نخواهد ماند، می‌رسد روزی که مدیران عافیت طَلب سِه‌لَتی سینمای ایران در محکمه اَفکار عمومی پاسخگوی تصمیماتِ غلطی باشند که اینچنین چوب حراج به تاریخ، فرهنگ و اخلاق در این کشور زده است! این چند صَباح را به ظاهر آسوده باشید، می‌رسد روزِ حساب!»
انتهای پیام/
