کرونا و امیدواری؛ چگونه نیمه پر لیوان را ببینیم؟

به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، کرونا همه دنیا را درگیر کرد، زندگی همه مردم را تحت الشعاع قرار داد و بر همه امور عادی و روزمره افراد سایه انداخت. همه چیز از حالت عادی خارج شد و نگرانی‌ها از این ویروس منحوس ناشناخته افزایش یافت.

از زمانی هم که پای کرونا به ایران باز شد، بیش از 79 هزار نفر از هموطنان به آن مبتلا شدند و حدود 5 هزار نفر جان خود را از دست دادند؛ اگرچه تحمل مرگ عزیزان آن هم در این شرایط سخت و جانکاه است، اگرچه زندگی بدون دید و بازدید عزیزان و دوستان دشوار است، اگرچه کنار آمدن با محدویت در ترددهای روزانه و عادی طاقت فرساست اما برای بهتر گذراندن این روزها هم راه هایی هست، نیمه پر لیوانی وجود دارد که فقط کافیست زاویه نگاهمان را تغییر دهیم و آن را در زندگیمان جاری و ساری کنیم.

شاید سخت به نظر بیاید اما صرف فعل خواستن ناممکن‌ها را هم ممکن می‌کند. در مطلب زیر که توسط دکتر  مهسا رحیمی، دکتر زینب طالبی و دکتر  سید غفور موسوی گرداوری شده نکات و توصیه هایی بیان شده که می‌تواند برای تغییر دیدگاه و نگاهمان به این روزهای کرونایی کمک کند:

مشکل یا فاجعه!

راستش را بخواهید ظاهرا که ما نقشی در ایجاد شرایط فعلی نداشته‌ایم ، از طرفی این مشکل فقط برای ما نیست ،تمام جهان درگیر آن است، پس چه باید کرد؟ نشست و غصه خورد؟ بنشینیم و هرلحظه منتظر باشیم که چه زمانی مبتلا می‌شویم؟ گزینه‌های بهتری هم هست! بله، حتی در همین شرایط سخت! نباید اجازه دهم این نگرانی‌ها در وجودم تبدیل به یک ترس شود و حق یک زندگی شاد را از من بگیرد، پس لبخند میزنم ، به داشته‌هایم فکر می‌کنم و خدا را بابت داشته‌هایم شکر گزارم ، بلند می‌شوم و کمی ورزش می‌کنم ، آشپزی هم سرگرمی خوبیست خصوصا وقتی یکی دو نفر دیگر هم باشند، فیلم‌های خوب، کتاب‌های خوب، بازی‌های دسته جمعی.

یک پیشنهاد...

در هر صورت این روزها نیز تمام می‌شود و زندگی مجددا به حالت عادی خود بر می‌گردد، ما هم به سر کار و زندگی خود بر می‌گردیم ، در این روزهایی که فرصت داریم بهتر نیست به جای افکار منفی و ناامید کننده به کارها و اهدافمان فکر کنیم و برای آنها برنامه ریزی کنیم؟ یک دفترچه و یک خودکار بر می‌دارم و نقشه هایم را می‌نویسم.

کارهایی که عقب افتاده و باید بعد از این ماجرا انجام دهم ،اهداف فراموش شده‌ام را می‌نویسم، کرونا باعث شد بفهمم چقدر کار عقب مانده دارم و هر روز به بهانه‌ای آنها را عقب می‌انداختم، الآن فرصت خوبیست که به برنامه‌هایم نظم بدهم، به آینده زیبا و روشنی که قطعا در انتظارم است فکر می‌کنم و برنامه ریزی می‌کنم، این کار حس امیدواری و خوش بینی به آینده رو در من تقویت می‌کند.

نوشتن ، چه کار جالبی!

این روزها ترجیح می‌دهم احساساتم را بنویسم تا بهتر آنها را بشناسم، احساساتی مثل خشم، تنفر، ترس ، ناامیدی، عشق ، لذت ، شادی ، امیدواری و غیره نوشتن به من کمک می‌کند نگرانی‌های مبهم در من واضح شود و کمتر احساس درماندگی داشته باشم. حتی نوشتن وقایع روزانه ، اینکه امروز چه کارهایی کردم که روز خودم را قشنگ‌تر کنم و تصمیم دارم فردا چه کارهایی انجام بدهم. لازم نیست حتما یک نویسنده باشم تا بتوانم بنویسم، به زبان خودم و هرطور که راحت باشم می‌نویسم.

تا حالا به جنبه‌‌های مثبت کرونا فکر کردیم؟؟!

اصلا مگر جنبه مثبتی هم دارد؟؟ کمترین جنبه مثبت کرونا این بود که فهمیدیم چه نعمت‌های ارزشمندی داشتیم ولی آنقدر برایمان عادی شده بود که آنها را نمی‌دیدیم، می‌توانستیم پدر، مادر، دوستان و فرزندانمان را به راحتی در آغوش بگیریم ، درس می‌خواندیم ، کار می‌کردیم ، به راحتی و بدون استرس در طبیعت قدم می‌زدیم، با دوستان و خانواده دور هم جمع می‌شدیم و هزاران نعمت دیگر که برای همه ما عادی و جزئی از زندگی روزمره شده بود. هیچ توجه کرده‌ایم که آمار تصادفات تا چه حد کاهش یافته؟! آلودگی هوا را چه؟! دقت کرده‌اید چقدر هوا پاک و تمیز شده ؟! کرونا باعث شد سطح بهداشت عمومی ارتقا پیدا کند ، همه ما از الان به بعد نکاتی را رعایت می‌کنیم که تا قبل از این زیاد به آن اهمیت نمی‌دادیم. بحران کرونا سطح آگاهی مردم و ملت‌ها را افزایش داد و باعث شد همه به فکر مدیریت زندگی در شرایط بحرانی بیفتند.

در موبایل زندگی نکنم

اگر تمام وقت خود را به چرخیدن در فضای مجازی و خواندن اخبار مایوس کننده سپری کنم زندگی برایم تلخ و رنج آور می‌شود، به نظرم روزانه دو یا سه بار خبر گرفتن از فضای مجازی کافیست ، لازم نیست همه اخبار را در جریان باشم. دانستن یا ندانستن تعداد لحظه به لحظه مبتلایان و کشته شدگان در دنیا ، چه فرقی در وضع موجود ایجاد می کند ؟ پس چرا زمانی را که می توان به شادی گذراند با اخبار تلخ و ناامید کننده سپری کنم؟ بهتر است موبایل را کنار بگذارم و به گلدان‌های شمعدانی‌ام رسیدگی کنم.

قدردانی

هنوز خیلی چیزها داریم که باید قدردان آنها باشیم ، به چیزهایی فکر کنیم که داریم نه چیزهایی که نداریم. با اینکه دنیا پر از درد و ناراحتی است، اما پر از آدمهای شجاعی هم هست که بر آنها غلبه می‌کنند، پس قدردان چیزهایی باشیم که هنوز وجود دارند و نگاهمان به آینده باشد تا چه چیزهایی برایمان به ارمغان بیاورد.

همین که گرسنه نخوابیدیم، جایی برای خوابیدن داشتیم، آب آشامیدنی سالم، یک خانه که زندگی کنم، یک همنشین دوست داشتنی، یک غذایی که بخورم، یک دلی که به آسمان نگاه کند و لذت ببرد و شکر کند و غیره فهرستی از تمام چیزهایی که در زندگیم به خاطرش سپاسگزار هستم تهیه می‌کنم.

همیشه در زندگی هر کسی چیزهایی کم است و چیزهایی هم هست که بتوان بخاطر آنها شکر گزار بود. یادمان باشد که شکرگزار باشیم و برای اینکه شکرگزار باشیم احتیاج به تلاش بیشتری داریم ، باید عادات تازه را جایگزین کنیم تا خوشحالی بیشتری را تجربه کنیم.

به فکر مثبت!

مسئله مهم اینست که باید یک فکر مثبت پیدا کنیم که الهام بخش ماست و به ما برای پیشرفت در زندگی انگیزه می‌دهد. شاید تصور کنیم چیزهای زیادی نداریم یا اصلا چیزی نداریم، ولی بالاخره یک ذهن داریم که می‌تواند به ما انگیزه بدهد، برای چرخاندن چرخ زندگی همین هم کافیست. در واقع ما بر روی چیزهایی که نداریم تمرکز می کنیم و در نهایت احساس محرومیت کامل می‌کنیم، باید سعی کنیم بر روی چیزهای مثبتی که داریم تمرکز بیشتری داشته باشیم نه فقط بر روی چیزهای منفی.

ای بهترین پناهگاه!

همیشه و در سخت ترین شرایط فقط و فقط اوست که به یاری من می آید و مرا نجات می دهد ، پس به لطف و بزرگواریش خوش بین می مانم. به او توکل میکنم و اعتماد دارم.... دل آرام گیرد به ذکر خدا... .

انتهای پیام/