جایگاه داستان‌نویسی در مدارس / ‌آموزش و پرورش هنوز دغدغه داستان‌نویسی ندارد

به گزارش خبرگزاری تسنیم از اهواز، داستان و حکایت در فرهنگ ما نقشی مهم و سترگ دارد. بسیاری از آداب و میراث معنوی ملت ما در قالب داستان سینه به سینه نقل و از گذشتگان به ما رسیده است.

داستان نویسی در جنوب کشور پایگاهی قوی داشته و دارد. بسیاری از داستان نویسان کشور برخواسته از این خطه کشور هستند. برای بررسی و جویا شدن از احوال این قالب ادبی گفت و گوی را با حسین بازپور داستان نویس جوان اهوازی که یک مجموعه داستانی و بیش از 5 اثر داستانی مشترک منتشر کرده است، در دفتر تسنیم تربیت دادیم.

خانواده نقش مهمی در ورود به عرصه داستان نویسی داشت

حسین بازپور که از جوانان خوش آتیه این عرصه هنری است در حوزه نوجوان داستان سرای می‌کند. این جوان دهه هشتادی که در خانواده فرهنگی تربیت یافته عمده رمز رهیابی به این وادی را حمایت و فضای فرهنگی خانواده می‌داند.

وی درباره نحوه ورود به این وادی اظهار داشت: تقریبا از یازده سالگی آرام آرام براثر مطالعه داستان‌های کوتاه انگلیسی در زبانکده علاقمند شدم که خودم هم به زبان فارسی داستان سرایی کنم. موتور محرکه این عرصه در دوران تحصیلی در مقطع راهنمایی روشن شد. بطوری که در کلاس های انشاء مدام داستان می‌نوشتم و حتی در زنگ های تفریح همکلاسی ها را جمع و برای آنها داستان تعریف می کردم.

بازپور ادامه داد: به مرور با جلسات داستان نویسی استان و شهر آشنا شدم و توانستم مهارت‌های فنی لازم را در این زمینه کسب کنم.

سازوکار مناسب استعدادیابی در آموزش و پرورش وجود ندارد

این داستان‌نویس جوان اهواز با گلایه از نبود سازوکار مناسب استعدادیابی در آموزش و پرورش اظهار داشت: در طول دوران دانش آموزی مدارس و مربیان پرورشی هیچ تقلا و کمکی برای بنده و سایر افراد در این حوزه ها نمی‌کرده و هیچ امکاناتی در اختیار ما قرار نمی‌دادند و بسیاری از هزینه ها را خودمان شخصی پرداخت می‌کردیم.

وی ادامه داد: جالب است مدرسه ما چسبیده به ساختمان آموزش و پرورش بود ولی از بسیاری امکانات اولیه محروم بود. مثلا من خودم در مسابقات کتابخوانی کشوری شرکت و مقام کسب می‌کردم ولی اصلا مدرسه پیگیری نمی‎کرد.

این فعال فرهنگی با انتقاد از روند استعداد سوزی در مدارس بیان داشت: دانش آموزانی داشتیم که در حوزه‌های مختلف کشوری چندسال پشت سرهم رتبه کسب می‌کردند ولی چون بهایی به این افراد داده نشد، الان بسیاری از این دوستان از فضای فرهنگ زده و دور شدند.

سایه کنکور بر فضای فرهنگی و هنری مدارس سنگینی می‌کند

بازپور با انتقاد از حاکم شدن فضای کنکور بر مدارس گفت: دانش آموزان خیلی به درس ادبیات و انشا اهمیت قائل نیستند و بیشتر دنبال دروس با ضریب بالا در کنکور هستند که این یک افت جدی برای فرهنگ کشور است.

وی درباره فضای حاکم بر استان در زمینه داستان نویسی بیان داشت: حوزه فرهنگی و هنری اقدامات مناسبی در این سال‌ها انجام داده ولی متاسفانه در استان بیشتر به شعر و انجمن های شعر پرداخته می شود تا داستان. در حالی که امروز بسیاری از آسیب های فرهنگی که در بخش سینما و تلویزیون وجود دارد به سبب نداشتن داستان قوی و محکم است.

پدیده‌ها برای ماندگاری باید به داستان تبدیل شوند

این داستان نویس اهوازی ادامه داد: بسیاری از پدیده‌ها اگر در قالب داستان دربیایند ماندگار می‌شوند. متاسفانه توسعه فضای مجازی مخاطب را کم حوصله کرده و بنابراین مردم کمتر مایل به خوانش داستان بلند و رمان هستند.

وی درباره کارکرد اجتماعی داستان بیان داشت: پدیده‌های اجتماعی مثل سیل و ...وقتی رخ می‌دهد در همان ابتدا ممکن است شعر میدان داری کند ولی همین مقاومت مردم در مقابل سیل و کرونا برای ماندگاری و تبدیل به فیلم و مستند لازم است در قالب داستان دربیایید.

غفلت رسانه‌های خوزستان از حوزه داستان

بازپور ادامه داد: برای اینکه داستان خوزستان دوباره به اوج برگردد باید رسانه ها و بویژه مطبوعات استان به آن بپردازند. اکنون بسیاری از مطبوعات تهران و مشهد آثار من رو چاپ می کنند ولی در خوزستان این اقبال وجود ندارد.

بخش کودک و نوجوان نیازمند سرمایه گذاری فرهنگی است

وی در پایان با اشاره مجدد به اهمیت حوزه داستان نویسی در بخش کودک و نوجوان اظهار داشت: کار در این حوزه بسیار سخت و پیچیده است. ظرافت فرهنگی و تربیتی زیادی لازم دارد. از طرفی دیگر نمی توان براساس روش‌های دهه 60 یا70 برای جوانان دهه نودی داستان نوشت. لازم است مرتب مطالعات جدید داشت و تحولات فرهنگی را رصد کرد.

این داستان نویس با تشکر از زحمات پدر و مادر خویش و راهنمایی‌های خانم‌ها توانا و یوسفیان ادامه داد: حوزه کودک و نوجوان رها شده است. اگر این نسل را بتوانیم درست تغذیه کنیم می توانیم نسل آینده خوبی را تربیت کنیم.

گزارش از اکبر بهاری

انتهای پیام/341/ش