اسرائیل و نظام آپارتاید ۱-| جنگ اکتبر ۱۹۷۳؛ آغاز روابط استراتژیک اشغالگران با نژادپرستان آفریقای جنوبی

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم به نقل از پایگاه خبری عرب 48 ، نام و عملکرد رژیم صهیونیستی در فلسطین اشغالی به شکل قابل توجهی با اقدامات نظام آپارتاید آفریقای جنوبی پیوند خورده است. اما این رابطه میان دو طرف تنها محدود به این شباهت نمی‌شود؛ چرا که نظام آپارتاید آفریقای جنوبی همواره از حمایت‌های گسترده صهیونیست‌ها در زمینه نظامی و سیاسی و امنیتی برخوردار بوده است.

یکی از راه‌های نفوذ رژیم صهیونیستی در آفریقا، استفاده از یهودیان آفریقایی بوده است، این رژیم تلاش کرده ترتیباتی برای دیدار آنها از فلسطین اشغالی فراهم کند و در صورت امکان شماری از آنها را قانع کند، به فلسطین اشغالی مهاجرت کنند.

پس از جنگ اکتبر 1973 رژیم صهیونیستی روابط خود را با نظام «آپارتاید» در آفریقای جنوبی به شدت تقویت کرد.

پیش از آن روابط میان دو طرف شاهد تنش‌های فراوانی بود؛ اما پس از این جنگ تحکیم مناسبات رژیم صهیونیستی با آفریقای جنوبی درحالی صورت گرفت که کشورهای آفریقایی به دنبال اشغالگری اسرائیل در شبه جزیره سینا روابط خود را با آن قطع کرده بودند.

رژیم صهیونیستی در سال‌های 1961 تا 1964 روابط خود را با جنوب آفریقا متزلزل کرده و این سیاست را بنا به برخی دلایل سیاسی از جمله با هدف نزدیک شدن به کشورهای آفریقایی برای کسب حمایت سیاسی آنها که مستلزم آن قطع روابط با جنوب آفریقا بود دنبال کرد.

روابط رژیم صهیونیستی با آفریقای جنوبی به بهانه وجود یک جامعه بزرگ یهودی در این منطقه که روابط پایداری با صهیونیست‌ها داشتند در سال 1965 تا 1966 تقویت شد.

در این زمان رژیم صهیونیستی یک سیاست محتاطانه دوسویه را در قبال آفریقای جنوبی درپیش گرفته بود؛ به این صورت که در کنار خودداری از قطع روابط با این منطقه، در نهادهای بین‌المللی علیه آن فعالیت می‌کرد. رژیم اسرائیل در سازمان ملل علیه سیاست آپارتاید در آفریقای جنوبی رای داد؛ اما مانع اخراج آن از سازمان ملل شد.

در پی جنگ ژوئن 1967 که آفریقای جنوبی از رژیم صهیونیستی حمایت کرد، اسرائیل تصمیم گرفت تا روابط خود را با آن بهبود ببخشد.

اما بعد از آن زمانی که کشورهای عربی پس از جنگ 1967 اسرائیل را متهم به ایجاد نظام آپارتاید در مناطق عربی تحت اشغال آن کردند، صهیونیست‌ها تصمیم گرفتند تا برای بهبود چهره خود به انتقاد از نظام آپارتاید در آفریقای جنوبی بپردازند و به این ترتیب روابط دو طرف مجددا دچار تنش شد.

کتاب «عدالت سیاه:کودتای جنوب آفریقا» نوشته «آلون لیئیل» که در آن زمان منصب مدیریت کل وزارت خارجه رژیم صهیونیستی را بر عهده داشت و سفیر این رژیم در آفریقای جنوبی بود ورود رژیم صهیونیستی به سیاست آپارتاید آفریقای جنوبی را مورد بررسی قرار می‌دهد.

نویسنده این کتاب به صعود حزب ملی‌گرایان در آفریقای جنوبی به قدرت در سال 1948 که صهیونیست‌ها در آن سال حاکمیت خود را اعلام کردند اشاره و اظهار می‌کند که طرفداران این حزب در آن زمان سرنوشت خود را به سرنوشت حاکمیت اسرائیل گره زدند؛ چرا که آنها سفیدپوستان و یهودیانی بودند که در میان جماعت سیاه‌پوستان و اعراب احاطه شده بودند و هر پیروزی که صهیونیست‌ها به دست می‌آورند موجب تقویت این احساس در میان اقلیت آفریقای جنوبی که می‌توانند بر سیاه‌پوستان غلبه کنند می‌شد.

طبق نوشته این کتاب استعمارگران آفریقای جنوبی تاریخ خود را به موازات تاریخ یهودی می‌دانستند و پیشرفت‌های تکنولوژی و به ویژه نظامی رژیم صهیونیستی موجب می‌شد تا یهودیان آفریقای جنوبی با وجود کمبود جمعیتی آشکار خود به دنبال سیطره بر این منطقه باشند.

در سال 1950 «دانیال فرانسوا مالان» نخست‌وزیر وقت آفریقای جنوبی به مناطق اشغالی سفر کرد که طبق اطلاعات کتاب لئیل یکی از مهمترین اهداف این سفر آرام کردن یهودیان آفریقای جنوبی بود.

در ادامه کتاب عدالت سیاه آمده که بیشتر متحدان یهودیان در آفریقای جنوبی که در دهه 70 تعداد آنها به 120 هزار نفر می‌رسید سفیدپوستان بودند؛ چرا که اولا این یهودیان هم سفید بودند و دوم به عنوان پلی برای ارتباط با صهیونیست‌ها تلقی می‌شدند.

یهودیان این منطقه از امتیازات مختلفی همچون اجازه انتقال پول به اراضی اشغالی برخوردار بودند که این امر انتقادات داخلی محافل سیاه‌پوست و رنگین‌پوست را به همراه داشت. در این میان معدود یهودیانی وجود داشتند که سرنوشت خود را به گروه سیاهپوستان علیه سیاست آپارتاید گره زده بودند. این افراد از جانب گروه یهود این منطقه محکوم و خائن تلقی می‌شدند.

پس از اینکه کشورهای آفریقایی در پایان سال 1973 به دلیل جنگ اکتبر این سال اعلام قطع رابطه با رژیم صهیونیستی کردند؛ تل‌آویو طی 20 سال در زمینه کشاورزی و بهداشت و آموزش کمک‌هایی دراختیار این کشورها گذاشت.

به نوشته کتاب عدالت سیاه مسئول صهیونیستی، در آن زمان آفریقای جنوبی برای مقامات صهیونیست یک جایگزین استراتژیک و اقتصادی سایر قاره‌ها بود. روابط استراتژیک میان دوطرف پس از اینکه هردو از جامعه بین‌المللی منزوی شدند شکل گرفت. در مارس 1974 رژیم صهیونیستی تصمیم گرفت تا روابط رسمی خود را با «پرتوریا» پایتخت آفریقای جنوبی تا مرز ایجاد سفارتخانه در آن بالا ببرد.

سال 1976 و درحالی که بخش بزرگی از جامعه بین‌المللی، رژیم اسرائیل را تحریم کرده بود، «جان فارستر» نخست‌وزیر آفریقای جنوبی در آن زمان به عنوان مهمان با «اسحاق رابین» نخست‌وزیر وقت رژیم صهیونیستی دیدار کرد.

آلون لئیل در ادامه کتاب خود می‌نویسد که پس از این دیدار مناسبات امنیتی دو طرف تا حد آموزش‌ نیروهای دریایی و زمینی و هوایی برای چندسال گسترش یافت و پس از آن اخباری مبنی بر کمک‌های رژیم صهیونیستی در زمینه توسعه سلاح و هواپیماها به ارتش آفریقای جنوبی منتشر شد.

طبق اطلاعات کتاب مذکور باوجود اینکه مقامات صهیونیست در محافل بین‌المللی لفظا سیاست آپارتاید را محکوم می‌کردند؛ اما روابط پایداری با آفریقای جنوبی داشتند. جامعه جهانی مناسبات میان اسرائیل و آفریقای جنوبی را یک اتحاد پایدار خوانده و این احساس زمانی که سازمان ملل در قطعنامه سال 1975 رژیم صهیونیستی را با نژادپرستی و آپارتاید در یک درجه قرار داد تقویت شد.

ادامه دارد...