نهج‌البلاغه|غم‌زدایی از دیگران کفاره گناهان بزرگ

به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، یکی از جلوه‌های زیبای دین مبین اسلام، مواسات و همدلی با همنوعان است؛ این ویژگی در شرایطی که جامعه به‌دلیل التهابات اقتصادی در معرض چالش‌های رفتاری و سلامت روانی قرار دارد، مرهمی بر قلب مردم است.

در اهمیت این امر همین بس که امام محمد باقر(ع) یکی از بایسته‌های رفتاری مؤمنان در آخرالزمان را مواسات و آن را مصداق عمل صالح معرفی کردند. حضرت  ذیل سوره عصر فرمودند: منظور از «وَ اَلْعَصْرِ؛ سوگند به عصر» عصر خروج قائم است. «إِنَّ اَلْإِنْسٰانَ لَفِی خُسْرٍ؛ همانا انسان در خسران است» یعنی در بین دشمنان ما دچار خسران هستند و منظور از عمل صالح در فراز «وَ عَمِلُوا اَلصّٰالِحٰاتِ» را مواسات و یاری‌رسانی به برادران مؤمن معرفی کردند؛ وَ عَمِلُوا اَلصّٰالِحٰاتِ  یَعنی: بِمُواساةِ الإخوان…» (کمال‌الدین و تمام‌النعمه شیخ صدوق، ج2، ص656)

بنابراین به طور قطع چنین خصلتی مورد توجه و پاداش الهی قرار می‌گیرد؛ چرا که زدودن اندوه از دل مؤمنی که حرمتش از پرده خانه کعبه بالاتر است از نگاه خداوند دور نمی‌ماند؛ همچنان که امیرالمؤمنین علیه‌السلام در روایتی، فریادرسی از مردم و آرامش دادن به مؤمنان را از کفاره گناهان بسیار بزرگ بر شمردند «مِنْ کَفَّارَاتِ الذُّنُوبِ الْعِظَامِ، إِغَاثَةُ الْمَلْهُوفِ وَ التَّنْفِیسُ عَنِ الْمَکْرُوبِ» (غرر الحکم و درر الکلم، ص678)

هرچند «مکروب» به هر شخص غمگین گفته مى‌شود; خواه غم او در مصیبت عزیزش یا غم بیمارى یا فقر یا شکست در امر تجارت و یا هر غم دیگر باشد. «تنفیس» همان زدودن غم است. در جایى که ممکن است عامل غم برطرف شود زدودنش از این طریق خواهد بود; مانند زدودن فقر از طریق کمک مالى.

انتهای‌پیام/