تولد و پرورش انسان و خبرنگاری نظیر "روح‌الله رجایی" به این سادگی‌ها نیست

به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری تسنیم؛ شاید اگر دیروز این یادداشت را می‌نوشتم، وجه احساسی آن بر سایر وجوه غلبه پیدا می‌کرد، شاید هم توانِ نوشتن نداشتم و حالا بهانه می‌آورم.

به هر روی آقای «روح‌الله رجایی» را نخستین بار در نشست‌های خبری هفتگی محمود احمدی‌نژاد در دوران شهرداری دیدم، با دسته کاغذی در دست، کیفی بر کول و خودکاری که مترصد نوشتن بود و لحن و صدا و شیوه‌ پرسش کردنِ بانمکی که فضای جلسات را شیرین می‌کرد.

حس می‌کردم در دورانی که خبرنگاران دوست دارند زودتر مشاور رسانه‌ای این و آن شوند برای او اُفت نداشت خبرنگار بماند، پیگیر باشد، پرسشگر بماند و‌ محبوب روابط عمومی‌ها و مسؤلان نشود و شاید همین نقطه‌ تفاوت او بود با خیلی از ما.

شاگردی نکرده استاد نشده بود، خبرنگاری را از رسانه محلی آغاز کرده، گزارش‌هایش را بارها روی کاغذ نوشته و پاره کرده بود، او از نسل خبرنگاران دورانِ پیش از گوگل بود که چشمانشان با شنیدن خبر برق می‌زد! خبرنگارانی که برای نوشتن یک گزارش توصیفی، چند روز آواره‌ کوچه و خیابان می‌شدند.

وقتی «خبردار» می‌شد روی زمین بند نبود، عین دونده‌ای که باید زودتر از خط پایان بگذرد و شاید این علاقه‌ی زایدالوصف بود که این اواخر او را به هلال احمر کشاند، به کانونِ خبر ...
‌
برای ما که دو سه نسلِ خبرنگارانِ ایرانی را دیده‌ایم و قلمشان را خوانده‌ایم «روح الله» نمونه‌ی اصیل و به‌روزِ خبرنگارِ محصولِ تفکر انقلاب اسلامی بود که اگر سنش قد می‌داد و پیش از جنگ، خبرنگار شده بود، با سرِ پرشوری که داشت بی‌تردید، شهادت نصیبش می‌شد.

گواهِ این ادعا، تلاش‌های جهادی سال‌های اخیر او در سیل و زلزله و کمک به محرومان است که همه‌ی ما می‌دانیم با عافیت‌طلبی سازگاری ندارد و انجام ذره‌ای از آن‌ها «وجود» می‌خواهد.
‌
حالا همه‌ ما دوستان و رفقایِ رجایی غرق در غمیم، غم بزرگ از دست دادن رفیقی که رفاقت می‌دانست و جای خالی‌اش پرناشدنی است اما غم دیگر از دست دادن رجاییِ خبرنگار است که در کسوت سردبیری جام‌جم می‌توانست تحول‌ها بیافریند؛ بپذیریم تولد و پرورش انسان و خبرنگاری نظیرِ روح‌الله به این سادگی‌ها نیست.

"مَهدی محمدی؛ رئیس فرهنگ‌سرای رسانه"

انتهای پیام/